ΑΙΧΜΕΣ

Φτου... στην καταραμένη χώρα σήμερα, δεν βρέχει!!.

Έβγαλε και ήλιο, έχει και βοριαδάκι, να δουν τον Ήλιο οι κατώτεροι υπάλληλοι - επισκέπτες μας - ελεγκτές της μαμάς Τρόϊκας , να ξανοίξει λίγο η ψυχή τους. Να μας φερθούν καλά, να μην μας κοπανήσουν πάλι σαν χταπόδια κάτω, με τις περικοπές. Πήρα τον δρόμο και ανέβηκα στο κέντρο να δουν τα μάτια μου λίγο κόσμο να ξαλεγράρω να διαβάσω και καμία αφίσα και γκράφιτι να φτιάξει το κέφι μου. Χώθηκα στα στενά, στους παράδρομους της Ερμού, στα σοκάκια των Εξαρχείων και έγραφα. Έγραφα και έπινα φραπεδιές, στριμωχνόμουν στα πεζοδρόμια και ξαπόσταινα στα μπαράκια αντιγράφοντας ότι είχα δει, στην «ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ»

Με χιούμορ και σαρκασμό με αγανάκτηση πολλές από τις αφίσες και με έναν υποβόσκοντα θυμό που τον κάνουν καλαμπούρι για να μην σκάσουμε από το κακό μας.

«Ποιος είδε κράτος λιγοστό

Σ’ όλη τη γη μοναδικό

ΕΚΑΤΟ να ξοδεύει

Και ΠΕΝΗΝΤΑ να μαζεύει.

Να τρέφει όλους τους αργούς

Να’ χει επτά πρωθυπουργούς,

Ταμείο δίχως χρήματα

Και δόξης τόσα μνήματα.

Να ‘χει κλητήρες για φρουρά

Και να σε κλέβουν φανερά,

Κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε

Τον κλέφτη να γυρεύουνε.»

Από σατυρικό ποίημα του Γεωργίου Σουρή γραμμένο τότε… αληθινό όμως έως τώρα, πάνω σε τοίχο εγκαταλειμμένου.