Το κίνημα των «αγανακτισμένων» που ξεπρόβαλλε από τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι η απόδειξη ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας αναζητά χώρο να παρέμβει, αναζητά χώρο να ακουστεί, αναζητά τη χαμένη συμμετοχή. Δυστυχώς αυτή η κίνηση δεν έγινε έγκαιρα αλλά έρχεται ως αποτέλεσμα μιας μεγάλης απογοήτευσης. Οι εκδηλώσεις του κινήματος αυτού, ακόμα και οι πιο ακραίες,δεν πρέπει να προκαλούν αποστροφή στους πολιτικούς αλλά προβληματισμό. Η κοινωνική συμμετοχή δεν μπορεί να αποτελεί φόβο αλλά ζητούμενο για να αλλάξουν όλα όσα απογοητεύουν την κοινωνία.
Θεωρώ ότι σε ένα μεγάλο βαθμό η κριτική των συμμετεχόντων είναι δικαιολογημένη. Νέοι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους, άνεργοι, υποαπασχολούμενοι ή ετερεοαπασχολούμενοι, αναζητούν διέξοδα και λύσεις αλλά δεν τα βρίσκουν. Αυτό το δίκαιο της αγανάκτησης κάνοντας και τη δική μου αυτοκριτική, οφείλεται στο ότι δεν έχουμε περιγράψει τον πάτο του βαρελιού εμποτίζοντας την αντίληψη ότι οι θυσίες του κόσμου είναι χωρίς αντίκρυσμα.
Ποιο είναι όμως το διακύβευμα; Το διακύβευμα όμως της συμμετοχής των πολιτών στο κίνημα των αγανακτισμένων δε δέχομαι ότι μπορεί να είναι η αλλαγή του κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος αλλά η μεγαλύτερη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών στην αλλαγή του πολιτικού προσωπικού.Η ευθύνη δεν είναι των θεσμών αλλά των προσώπων που το απαρτίζουν...
Ολόκληρο το άρθρο του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη στο iOPINION του http://www.iefimerida.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου