Από την Σάσα Λουλέ
Eδώ υπάρχει ένα πάθος ασίγαστο. Πόθος που άναψε σε παλαιό αχυρώνα και είναι σχεδόν αδύνατο να σβήσει. Όπως εξομολογείται στους φίλους του ο κεραυνοβολημένος καναλάρχης είναι έτοιμος να προσφέρει στην Μαρία, δώρο ακόμη και κανάλι για να την κάνει δική του. Μόνο που στ΄αυτιά της Μαρίας, ακόμη δεν έχει φθάσει η καυτή λάβα του γέρικου πάθους και το κορίτσι συνεχίζει αμέριμνο τους χορούς της.
Εκείνος, που φημίζεται για τις γεροντοκαψούρες, νιώθει διπλά λαβωμένος όταν την βλέπει (στην οθόνη). Η Μαρία του ξυπνάει άθελά της το διαρκές υπέροχο κέρατο με το οποίο κυκλοφορεί στους διαδρομους. Ξέρει ότι η δικιά του, τον έχει κάνει τάρανδο-που είναι και επίκαιρος λόγω Χριστουγέννων-αλλά το καταπίνει σιωπηλός το φαρμάκι εις αντάλλαγμα της προσφερόμενης νεότητος. Η σφριγηλή σάρκα της δίπλα στον ζελέ του κορμιού του. Αναγνωρίζει και πληρώνει το αντίτιμο. Πάνε οι εποχές που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του και αρκούσε ένα νεύμα του να στείλει αδιάβαστο τον θρασύ αντίπαλο εραστή. Εκείνον που θα τολμούσε να σηκώσει τα μάτια του, στην γυναίκα που ο ίδιος είχε δίπλα του. Περασμένα μεγαλεία της νεότητος. Η παραδοχή της ήττας γίνεται πλέον αποδεκτή ως ένδειξη σοφίας. Ακόμη και το κέρατο-για να το καταπιεί-λαμβάνει μεταφυσικές διαστάσεις.
Ναι, η Μαρία θα μπορούσε να είναι μια διαφυγή για τον σοφό πλην  ηττημένο μηντιάρχη. Το θέμα είναι πως θα την προσεγγίσει. Είναι βλέπεις και ο φόβος της απόρριψης. Κερατάς και ηττημένος πάει πολύ..