NOTIA PRESS

ΟΙ ΜΙΖΕΣ ΤΟΥ ΣΑΤΡΑΠΗ, ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΛΙΒΑΔΙ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΑΛΕΞΙΟ.

Το άρθρο μας αυτό που διαβάζετε τώρα δεν έχει την έννοια της δημοσιοποίησης για να δημοσιευθεί κάποιο ρεπορτάζ συγκεκριμένου θέματος, όπως σας έχουμε συνηθίσει να διαβάζετε μέσα από τις στήλες της ιστοσελίδας μας.

Αυτή η δημοσίευση  έχει την έννοια του μυθιστορήματος και την πλοκή ενός οικονομικού παιχνιδιού που συναντάμε στα παραμύθια. Ένα παραμύθι όπως όλα εξ' άλλου, που έχει βάση την καθημερινότητα της ζωής και που σαν σκοπό έχει το χαλαρωτικό διάβασμα.

Οι τοποθεσίες και τα ονόματα που θα διαβάσετε είναι φανταστικά και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Αλλά και πάλι... ίσως σε κάποια άλλα μέρη να υφίστανται... Ποιός ξέρει;

Μια φορά κι έναν καιρό τα πολύ παλιά χρόνια, σε κάποιο παραθαλάσσιο προάστειο της Τεχεράνης που τα ποτάμια της είχαν γλυφό νερό, οι κάτοικοι υποδέχτηκαν με δυσμενή μετάθεση σαν τιμωρία από τον Σάχη, έναν διορισμένο σατράπη για να τους διοικήσει. Και το ονομάζουμε τιμωρία γιατί ο Σάχης έβλεπε οτι οι κάτοικοι με όποιο τρόπο και αν τους κυβερνούσαν, αυτοί υπόμεναν καρτερικά μέχρι μακακίας τα δεινά που τους επέβαλλαν καθημερινά και οι φόροι έφταναν σε δυσθεόρατα ύψη.

Ο σατράπης αυτός είδε αυτήν την μετάθεση να κυβερνήσει ως μοναδικό τρόπο να αυξήσει τα εισοδήματά του και με τον καιρό να δημιουργήσει τον δικό του στρατό σε υπάκουους και άβουλους υπηκόους. Αλλά για να το πετύχει αυτό έπρεπε να μαζέψει χρήματα, πολλά χρήματα που θα του επέτρπαν να κινηθεί την δεδομένη στιγμή όπως θα ήθελε, με στόχο να υλοποιήσει τα φιλόδοξα όνειρά του και να γίνει Σάχης στη θέση του Σάχη.

Με το που διορίστηκε άρχισε να εφαρμόζει τακτικές οικονομικής αφαίμαξης από τους κατοίκους με τέτοιο τρόπο, που ο Σάχης δεν μπορούσε να πάρει μυρωδιά. Είχε  βάλει τους συμβούλους του, που τους είχε φέρει από άλλη χώρα, να του βρούνε τρόπους για να αυξήσει τα εισοδήματά του και να κρατάνε κι αυτοί τη μίζα τους από τις εφαρμογές των τρόπων είσπραξης. Μέχρι στιγμής τα όποια κόλπα και αν του βρίσκανε δεν του έδινε την ευκαιρία του σατράπη να κάνει την χοντρή μπάζα που επιθυμούσε.

Τότε ήρθε και η φαεινή ιδέα να δημιουργήσουνε ένα πράσινο λιβάδι επάνω στην άμμο της ακρογιαλιάς, ούτως ώστε κάθε χρόνο οι κάτοικοι να πληρώνανε το ίδιο έργο συνέχεια και με τεράστιο οικονομικό κόστος στο δημόσιο ταμείο.

Από αυτήν την κατασκευή του πράσινου λιβαδιού πάνω στην άμμο της ακρογιαλιάς, από τους υπολογισμούς που έκαναν οι μυστικοσύμβουλοί του, θα του απέφερε κάθε χρόνο μύρια αργύρια στο θησαυροφυλάκιό του.

Ύστερα ήρθε η σκέψη οτι έπρεπε να βρουν έναν κατασκευαστή εχέμυθο που θα τους έκανε τη δουλειά με το μικρότερο κόστος γι αυτόν και με τη μεγαλύτερη μπάζα γι αυτούς.

Στον οντά της σύσκεψης κάποιοι πρότειναν έναν έμπορο εν ονόματι Χρήστο, που τους είχαν γνωρίσει ένας φαλακρός αξιωματούχος του Σάχη γιατί στον αγώνα του αξιωματούχου αυτού, ο περί ου ο λόγος έμπορος τους είχε βοηθήσει οικονομικά στην επικράτηση από τους εσωτερικούς του αντιπάλους και να γίνει αυτός ο σατράπης της πόλης. Το είχε τονίσει όμως ο φαλακρός αξιωματούχος οτι σε αντάλλαγμα όταν θα κυβερνούσαν, να δίνανε στον έμπορο αυτόν κάποια δουλειά σε στυλ πράσινο λιβάδι. Όμως ο σατράπης μας, μη θέλοντας να αλλάξει τον κανόνα "ουδείς αχαριστότερος εκ του ευεργετηθέντος", έστειλε τον έμπορο Χρήστο στον αγύριστο και ας διαμαρτυρήθηκε αυτός στον φαλακρό αξιωματούχο του Σάχη για την ανήκουστο συμπεριφορά του σατράπη. Έξαλλος ο φαλακρός αξιωματούχος απειλούσε τοτέμ και μάγισσες για την αχαριστία του σατράπη.

Τελικά οι σύμβουλοι ανακάλυψαν έναν έμπορο από άλλη χώρα, τον Γιάννη, γνωστό με το παρατσούκλι προφήτης Αλέξιος. Η συμφωνία κλείστηκε, αλλά για να πάρει τη δουλειά ο προφήτης Αλέξιος, του ζήτησαν να βγάλει και τη δική τους μίζα, που την υπολογίσανε σαν τον στρατό ενός μεγάλου βασιλιά, του Λεωνίδα, αλλά στο τέλος προσθέσανε πολλά μηδενικά.

Μεγάλη η μίζα, πολλά τα μύρια αργύρια, ο Γιάννης και επονομαζόμενος προφήτης Αλέξιος αποτάνθηκε στον Σάχη ζητώντας του να μεσολαβήσει να αναγκάσει τον σατράπη και τους συμβούλους του να μην ζητήσουν τόσα πολλά.

Δυστυχώς ο Σάχης εκείνη τη περίοδο ήταν απασχολημένος με το μόριό του και τις ταλαντώσεις που του έκανε και δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην διαμαρτυρία του προφήτη Αλέξιου. Έτσι ο σατράπης μας με τους μυστικοσύμβουλούς του απέσπασαν πρώτα μία καλή προκαταβολή και περίμεναν την λήξη της υπογραφής για να πάρουν και τα υπόλοιπα αργύρια με το έργο του πράσινου λιβαδιού.

Έτσι ο σατράπης αυτός, μη δίνοντας και ιδιαίτερη σημασία σε κάποιους που φώναζαν οτι δεν ήταν τίμια η συναλλαγή, έκανε την πρώτη γερή μπάζα του και έδωσε εντολή στους ξενόφερτους συμβούλους του να σκεφθούν κι αλλους τρόπους για να αυξήσει τα εισοδήματά του.

Τότε τους ήρθε μία τρελλή ιδέα. Να φτιάξουν κάτι στο βουνό. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο παραμύθι που θα σας το παρουσιάσουμε εν καιρώ.

Αυτά για το παραμύθι μας που σας γράψαμε. Στο μέλλον θα τα ξαναπούμε με τις δουλειές του σατράπη και των συμβούλων του. Λίγη υπομονή για να οργιάσει πάλι η φαντασία μας...