ΟΙ ΦΕΛΟΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΠΛΕΟΥΝ..........

Στην εξουσία, η βλακεία δεν είναι μειονέκτημα

Η βλακεία ως έννοια θα οριστεί εδώ, πέρα από τις ελλειπτικές γνωστικές ικανότητες και ως έλλειψη φαντασίας και ευαισθησίας. Η βλακεία είναι συνώνυμη με την απουσία πρωτοτυπίας, δημιουργικότητας και διακριτικότητας.

Ας δούμε λοιπόν κάποια παραδείγματα. Ο καπνιστής μπορεί να φουμάρει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο παρόλο που ξέρει ότι καταστρέφει τα πνευμόνια του με τον ίδιο τρόπο ο αλκοολικός δεν σταματά να πίνει το ένα ποτηράκι μετά το άλλο παρόλο που ξέρει οτι αυτό δημιουργεί προβληματα στον οργανισμό του.

Ο άνθρωπος που έχει εξάρτηση από το χρήμα μαζεύει διάφορα τιμαλφή χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί το γιατί έχει την ανάγκη να το κάνει. Γίνεται κυνική αυτή η αναζήτηση του πλούτου. Μια κενή αναζήτηση του να υπάρχουν, να γίνονται σημαντικοί μέσα από τον πλούτο.

Ο πλούτος τους δίνει αξία. Ο χρόνος του πλουσίου είναι χρήμα αλλά το χρήμα δεν δίνει πίσω τον χρόνο. Το χρήμα μπορεί να σε βοηθήσει να εκπαιδευτείς, να κάμεις μια σπουδαία συλλογή από έργα τέχνης ως άλλος Μαικήνας αλλα δεν θα μπορέσει μόνο του το χρημα να σε μορφώσει. Πέραν από τους πλουσίους, αυτούς του λίγους ολιγάρχες της γης υπάρχουν και οι ψευδοπλουσίοι.

Αυτοί που καμώνονται τους πλουσίους είναι όσοι έχουν μοναδικό σκοπό της ύπαρξης τους να αποκτήσουν αντικείμενα για να έχουν λόγο ύπαρξης οι ίδιοι. Καθώς λοιπόν αναρωτιούνται πως να εντυπωσιάσουν ή πως να κάνουν τους άλλους να ασχοληθούν μαζί τους σπαταλούν τον χρόνο τους σε ανουσιότητες και αρχοντοχωριατισμούς. Η μανία του ανθρώπου να χει τα πάντα είναι συνυφασμένη με την αυτοκαταστροφική αίγλη του τίποτα. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο πλούτος περπαταει πλάι πλάι στην εξουσία. Γραπώνεται από την εξουσία για να αποκτήσει δύναμη ως αποτελεσμα της οποίας θα μπορεί να ελέγξει τον πλούτο.

Ένας άνθρωπος που δεν έχει φιλοσοφήσει ποτέ την ζωή του βρίσκει νόημα στο να κατέχει πλούτο και να έχει τη δύναμη να επιβάλλεται στους άλλους. Και αναφέρει η Βιλαρ< ο βλάκας δεν νοιάζεται για το νόημα της ζωής καθότι οι πράξεις του αποκτούν νόημα όταν συντελούν στην καλοπέραση του>. Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς ένας ευφυής άνθρωπος μπορεί να ενδιαφέρεται για να ασκήσει εξουσία. Και αυτό γιατί ένας ευφυής άνθρωπος μπορεί να υπακούσει μόνον αν θεωρεί ικανό τον εντολέα.

Πώς θα κάνει λοιπόν πράξη βλακώδεις εντολές?Πώς θα μπορέσει να προωθήσει ηλίθιες και δυσάρεστες αποφάσεις; Πώς θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό των κρετίνων; Πώς θα μπορέσει να πάρει ρίσκα από την στιγμή που διαθέτει την κριτική ικανότητα να δει που μπορεί να οδηγήσουν αυτά τα ρίσκα; Ο ευφυής μπορεί να αντιληφθεί πως μόνος του δεν μπορεί να σώσει κανέναν γιατί ο ευφυής αμφισβητεί μονίμως τον εαυτό του, αγαπά τη δράση, διαθέτει ενσυναίσθηση, κάνει αυτοκριτική, είναι ευφάνταστος, εχει κριτική ικανότητα.

Από αυτά αντιλαμβάνεται κανείς πως οι ευφυείς έχουν λιγοστές πιθανότητες να υποστούν την εξουσία και να διατηρήσουν το χρήμα άρα συνεπάγεται πως οι βλάκες μπορούν ευκολότερα να ασκούν εξουσία και να θησαυρίζουν και αυτό γιατί αδυνατούν να καταλάβουν τι νόημα υπάρχει πίσω από το κηνύγι των θησαυρών αλλά και πώς κανείς μπορεί να θέλει να κουβαλά στην πλάτη του την ευθύνη του κράτους.

Η βλακεία συχνά γλυτώνει τον άνθρωπο από την τρέλα αλλά η ευφυΐα χωρίς σύνεση είναι διπλή τρέλα!

Δρ Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Ψυχολόγος Σχολικής-Εξελικτικής κατεύθυνσης