ΚΙΝΑ

Εκτός από χρυσό, μαντέψτε τι άλλο αγοράζει η Κίνα, ως αποθήκη του πλούτου της...

"Καλά, εννοείται ότι θα αγοράσουμε χρυσό, αλλά θα αγοράσουμε και ..ευρώ, για να το στηρίξουμε στη μάχη εναντίον του δολαρίου. Είναι εξάλλου καλή επένδυση για εμάς, γιατί είναι ένα μεγάλο νόμισμα που παραμένει και σχετικά σταθερό, διότι η Γερμανία δε τυπώνει με τη σέσουλα, όπως οι Αμερικάνοι..."

Το ότι η Κίνα αγοράζει χρυσό σαν τρελή, αδιαφορώντας για τα μικρά σκαμπανεβάσματα προς τα πάνω ή προς τα κάτω στην τιμή του,το ξέρουμε (μόνο τα τελευταία 2 χρόνια έχει εισάγει πάνω από 2200 τόνους χρυσού!).

Εκτός από χρυσό, η Κίνα αγοράζει γη, πετρέλαια, επιχειρήσεις, υποδομές (λιμάνια, κτλ), και γένικα ένα σωρό "real assets", δηλαδή πραγματικό πλούτο.

Όμως, έχουμε εξηγήσει ότι η Κίνα (και η Ρωσία) είναι σύμμαχος με τη Γερμανία, καθώς ο ένας χρειάζεται τον άλλο:

Η Γερμανία χρειάζεται την ενέργεια της Ρωσίας, και τις εξαγωγές που πλέον κάνει προς την Κίνα.

Παράλληλα, η Κίνα και η Ρωσία χρειάζεται τα προιόντα της Γερμανίας, και την τεχνογνωσία της, αλλά χρειάζονται και τη Γερμανία ως σύμμαχο για να μπορέσουν να τα βάλουν με την Αμερική και τους συμμάχους της.

Άλλωστε, τα 2 στρατόπεδα είναι σχετικά ισορροπημένα, και η Γερμανία κρατάει το "κλειδί" για τη νίκη, διότι ελέγχει την Ευρώπη, και άρα θα προσφέρει σημαντική οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ισχύ σε όποιον συμμαχήσει μαζί της.

Σε οικονομικό επίπεδο, η Γερμανία έχει το (σταθερό) ευρώ, και τα συνδυαστικά αποθέματα χρυσού όλων των χωρών-μελών της ευρωζώνης, που είναι τα μεγαλύτερα του κόσμου.

Αυτό το νόμισμα θα προωθηθεί ως "αντιδολάριο", όταν το δολάριο υπερπληθωριστεί.

Η Κίνα στηρίζει το ευρώ, μιας και το δικό της νόμισμα (γουάν), τώρα αρχίζει να διεθνοποιείται και να χρησιμοποιείται ως αποθεματικό νόμισμα, άρα είναι ακόμα "άγουρο" για να κυριαρχήσει.

Σήμερα λοιπόν η Telegraph μας αναλύει ότι η Κίνα αγοράζει ευρώ με αυξανόμενο ρυθμό, ώστε να ξεφορτωθεί τα δολάρια που έχει συσσωρεύσει. Και το ίδιο κάνουν η Ρωσία και οι πετρελαιάδες (κάτι το οποίο νομίζω δε θα προκαλεί καμία έκπληξη στους αναγνώστες αυτού του Blog, αφού απλά επιβεβαιώνονται αυτά που λέγαμε εδώ και χρόνια)

Το άρθρο της Telegraph λέει και πολλά άλλα, όπως πχ ότι η Γερμανία ευνοείται από το ευρώ, διότι αν είχε ακόμα το μάρκο, η ισοτιμία του θα ήταν πολύ μεγαλύτερη, και δε θα ήταν τόσο ανταγωνιστική. Τώρα όμως, λόγω της ανησυχίας ότι τάχα η ευρωζώνη θα διαλυθεί, το ευρώ μένει σχετικά χαμηλά, και έτσι η Γερμανία τα πάει πολύ καλά (σε αντίθεση με χώρες όπως πχ οι PIIGS, που θα ήθελαν μια πολύ πιο χαμηλή ισοτιμία, και τώρα δεν αντέχουν, δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικές, και γι' αυτό συνθλίβονται και αναγκάζονται να υπογράφουν ολοένα και χειρότερα μέτρα, με την Γερμανία να κυριαρχεί ακόμα πιο πολύ).

Europe is a currency saint but an egregious demand sinner

The euro’s founding fathers dreamed of a superpower currency that could stand toe-to-toe with the dollar, freeing Europe from US monetary hegemony. 

France’s Charles de Gaulle liked to grumble that America enjoyed an “exorbitant privilege” as holder of the world’s reserve currency, able to get away with economic murder. Now they have such a trophy themselves, only to discover what Washington learned the hard way: it is an exorbitant burden, and at times a curse.

China’s central bank has been buying fistfuls of euros as it accumulates a world record $3.7 trillion in foreign reserves, and its motives are not entirely friendly. So have the central banks of Russia, Brazil, and the Mid-East oil sheikdoms, all aiming to cut reliance on the US dollar, part of a $9 trillion build-up in reserves that has flooded into the euro with tidal force. 

The euro surged a further 9pc against the dollar from June to early October before hitting the wall this week. It has risen by 30pc against the Japanese yen in a year. This is a bizarre state of affairs for a currency bloc struggling to emerge from recession, badly lagging the rest of the world. Weak prospects normally mean a weak currency, but there is nothing normal about the mechanisms of Europe’s monetary union.  

The euro exchange rate is too high for two thirds of the euro states that use it, and cripplingly high for a third of them. It is pushing Europe’s crisis economies into incipient 1930s deflation, making it almost impossible for Italy, Spain, and Portugal to dig their way out of debt traps. It is partly why unemployment keeps going up, reaching an all-time high of 12.2pc in September -- 26.6pc in Spain, and over 22pc in Italy if properly counted.

“Every 10pc rise in the euro costs France 150,000 jobs,"said Montebourg. "Britain, the US, Japan, all have a strategy of monetary stimulus, but in the EU we have nothing but hard money and hard budgets. The currency doesn’t belong to bankers, and it doesn’t belong to Germany, it belongs to all members of the eurozone, and we have something to say about this,”  (χαχαχα, για πείτε το! Αλλά φροντίστε να είναι κάτι πειστικό, γιατί αυτοί οι άνθρωποι καταλαβαίνουν μόνο βία, αλλιώς τα παρακάλια σας απλά θα αγνοηθούν (για να το πω και όσο πιο κομψά μπορώ))

A Deutsche Bank study said the euro “pain threshold” for Germany is $1.79 to the dollar (σ.σ. επιτρέψτε μου να πω, βασιζόμενος στην μέχρι τώρα εμπειρία, ότι η Γερμανία αντέχει μέχρι 1,50, γιατί κάθε φορά που το ευρώ πάει τόσο ψηλά έναντι του δολαρίου, όλο και κάποια κρίση εμφανίζεται και το ευρώ πέφτει). It is $1.24 for France, and $1.17 for Italy, a staggering difference. The euro ended last week at $1.35. This means Germany is sitting pretty, and it is Berlin that dominates the policy machinery. 

Την ίδια ώρα, δείτε και δύο ακόμα διεθνείς εξελίξεις, που νομίζω μας ενδιαφέρουν:

1) Η Ρωσία είχε συμφωνήσει με την Αμερική να δώσει άσυλο στον Σνόουντεν, αλλά να μην τον αφήσει να προδώσει κρατικά μυστικά των ΗΠΑ βρισκόμενος σε ρωσικό έδαφος. Η Ρωσία όμως, προφανώς σε συνεννόηση και με τη Γερμανία, βγήκε σήμερα και δήλωσε ότι ναι μεν θα σεβαστεί αυτή τη συμφωνία με τους Αμερικάνους, αλλά αν ο Σνόουντεν ταξιδέψει στη Γερμανία, τότε οι Ρώσοι "νίπτουν τας χείρας τους" για το τι θα πει (δηλαδή του δίνουν το ελεύθερο να τα πει όλα). Εδώ το Link.

2) Η Κίνα ετοιμάζεται και αυτή για μια δική της, εσωτερική κρίση, από την οποία πάντως έχουμε εξηγήσει ότι έχει τις δυνατότητες να ανακάμψει, αρκεί οι εργάτες να μην επαναστατήσουν. Και επειδή δεν τους βλέπω και πολύ οργανωμένους για κάτι τέτοιο, η Kίνα τελικά θα ανακάμψει. Προς το παρόν πάντως, οι Κινέζοι ανακοίνωσαν μια πρωτοβουλία για να αναγκάσουν τις τράπεζες τους να δεχτούν τις απώλειες που έχουν από δάνεια που δε μπορούν να αποπληρωθούν, ώστε σιγά-σιγά να προετοιμαστούν για την επερχόμενη κρίση τους.