Αφιερωμένο στον συνάδελφο Αλέξανδρο
Η αλήθεια είναι πως είχα τις αναστολές μου και τους δισταγμούς μου. Αναρωτιόμουν αν θα άξιζε τον κόπο να στηθώ απέναντι από τη μικρή οθόνη για να παρακολουθήσω τις ομιλίες του κυρίου Τσίπρα και του κυρίου Σαμαρά πριν την ψηφοφορία στη Βουλή, στα πλαίσια της πρότασης δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣυΡιζΑ.
Ομολογώ ότι αποζημιώθηκα και με το παραπάνω γιατί κατάλαβα, πιστεύω πολύ καλά, το πολιτικό ήθος του πρωθυπουργού μου.
Σε θαύμασα κύριε Σαμαρά. Σε θαύμασα πραγματικά.
Θαύμασα το πόσο ετοιμόλογος είσαι και το πόσο ακέραιος.
Έμεινα έκπληκτος όταν σε άκουσα να απαντάς, από το πρωθυπουργικό σου έδρανο, στον «πιτσιρικά» τον Τσίπρα που σου ζήτησε να τον κοιτάζεις, με εκείνη την αποστομωτική φράση:
«Δεν σε κοιτάζω και γυρνάω από την άλλη για να μη με βλέπεις που γελάω».Κατάλαβα, επιτέλους, γιατί δεν μπορεί ο καθένας μας να γίνει πρωθυπουργός.
Θαύμασα, πρωθυπουργέ μου, τη γλώσσα του σώματός σου, το απότομο σπάσιμο του κεφαλιού σου προς τα δεξιά το οποίο συνοδευόταν πάντα με μία, γεμάτη νόημα, τονισμένη λέξη, όπως το: «Εδώ δεν παίζουμε κύριε Τσίπρα», με το σπάσιμο του κεφαλιού να συνοδεύεται από τον τονισμό της λέξης «δεν».
Θαύμασα όλες σου τις ατάκες.
Θαύμασα το γεγονός ότι είσαι κλεισμένος στο γραφείο σου και διαπραγματεύεσαι, 24 ώρες το 24ωρο, με την τρόικα. Ειλικρινά, δεν αμφισβητώ ότι διαπραγματεύεσαι σκληρά τους όρους και τον τρόπο της σφαγής μας καθώς τη σφαγή, αυτή καθεαυτή, την έχεις αποδεχτεί πλήρως.
Θαύμασα την πειθώ των λόγων και των επιχειρημάτων σου. Συνειδητοποίησα πως δεν πρέπει να θεωρώ ότι είμαι φτωχός και πως δεν πρέπει να διεκδικώ και να παραπονιέμαι καθώς τις υποχρεώσεις μας προς τους δανειστές τις τηρούμε και με το παραπάνω. Θα έχουμε για πρώτη φορά πρωτογενές πλεόνασμα και ένα μεγάλο ποσοστό από αυτό, αν είμαστε εντάξει στις «υποχρεώσεις» μας, θα μοιραστεί στους πολίτες. Κάτι είπε ο κύριος Σταϊκούρας για 400 εκατομμύρια ευρώ, αν όλα πάνε καλά. Το λέω αυτό, πρωθυπουργέ μου, γιατί είχε προβλέψει πλεόνασμα 2,6 δις ευρώ…Από τα 400 εκατομμύρια, λοιπόν, ένα μέρος, δεν ξέρω πόσα, θα επιστραφούν στους πολίτες. Ακόμη και όλα να μοιραστούν, στον κάθε πολίτη αντιστοιχεί το αστρονομικό ποσό των 40 ευρώ.
Αχ, βρε πρωθυπουργέ μου. Είχα κοιτάξει τη φορολογική δήλωση του ’11, την συνέκρινα με τη φετινή και τη βρήκα μικρότερη κατά 9.500 ευρώ. Όμως όταν σε άκουσα στη Βουλή, με τέτοια σιγουριά και πειστικότητα που μιλούσες άρχισα να αμφιβάλω. Δεν μπορεί, σκέφτηκα, σίγουρα έχω κάνει λάθος. Εδώ υπάρχει φως. Εγώ γιατί δεν το βλέπω; Σίγουρα φταίνε τα μάτια μου. Πρέπει να πάω στον οφθαλμίατρο. Όμως ο οφθαλμίατρος για την εξέταση θα χρειαστεί 40 ευρώ. Εντάξει, είπα. Τώρα με το πρωτογενές πλεόνασμα θα τα έχω.
Θαύμασα, πρωθυπουργέ μου, το πόσο διδακτικός ήσουν για τον «πιτσιρικά» τον Τσίπρα. Του χρειαζόταν ένα τέτοιου είδους μάθημα. Που να τα μάθει αυτά ο «μικρός»; Στο Τέξας; Από πρόεδρος του 15μελούς έγινε πρόεδρος κόμματος. Μόνο από σένα θα μπορούσε να πάρει τέτοια μαθήματα υψηλής πολιτικής συμπεριφοράς και πρακτικής. Υπήρξες, πρώην ΥΠΕΞ, έριξες μια κυβέρνηση που λίγοι θα τολμούσαν αν αναλογιστούμε το ποιος ήταν πρωθυπουργός. Έφτιαξες τη δική σου Πολιτική Άνοιξη, τόσο δική σου που τελικά μείνατε εσύ κι αυτή.
Για πάνω από μια δεκαετία, έμεινες στην αφάνεια, για το καλό του τόπου και της χώρας. Πέρασες από το υπουργείο πολιτισμού και το μετέτρεψες σε υπουργείο Μεσσηνίας και περιχώρων. Έγινες αρχηγός στο κόμμα από το οποίο είχες φύγει καταγγέλλοντάς το, και πέρασες από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στάθηκες με σθένος απέναντι στο μνημόνιο μέχρι που κατάλαβες, αυτό που είπες πολύ εύστοχα και με έμφαση απευθυνόμενος στον «πιτσιρικά»: «Έξω από το μνημόνιο και μέσα στο ευρώ και την ευρωπαϊκή ένωση ΔΕΝ γίνεται».
Θαύμασα τον πολιτικό σου «τσαμπουκά» βγαλμένο κατευθείαν από το ένδοξο παρελθόν σου στην ΟΝΝΕΔ του Αβέρωφ, στις εποχές των Κένταυρων και των Ρέιντζερς.
Θαύμασα τη μαεστρία με την οποία απέφυγες κάτι μικροσκοπέλους που σου έβαλε ο «μικρός» όπως αυτούς για τα παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολεία, για τη φτώχια και την ανεργία όπως και το άλλο που είπε ότι ενισχύεις το μεγάλο κεφάλαιο. Πώς το συμπέρανε αυτό το τελευταίο δεν μπορώ να το καταλάβω.
Λίγο, ένα μικρό γειτονόπουλο μού τα χάλασε όταν, την άλλη μέρα, είδε κάποιο απόσπασμα της ομιλίας σου στην τηλεόραση του σπιτιού μου.
«Εγώ δεν θα γίνω ποτέ πρωθυπουργός», μου είπε κι όταν το ρώτησα «γιατί», μου απάντησε: «Δεν θέλω να γίνω τόσο μάγκας!»
Κάτι γκρεμίστηκε μέσα μου.
«Δεν γίνεται, γ@μ& το κεφάλι μου» σκέφτηκα, ο πρωθυπουργός μου να δίνει τόσο λανθασμένες εντυπώσεις στα μικρά παιδιά. Μάλλον, θα φταίει η ανατροφή που πήρε το γειτονόπουλο από τους γονείς του!
Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου