Αριστοτέλης: "Ηθικὴ ἐξ έθους περιγίνεται"
Πόσο πάει η ηθική;
Αυτοί που σοκάρονται εύκολα, θα ‘πρεπε να σοκάρονται πιο συχνά. Ειδικότερα εκείνη η μερίδα της ενημέρωσης που, όταν δεν αγνοούσε, μιλούσε ψιθυριστά με παραπλανητικές μετωνυμίες και ιησουίτικους εξορκισμούς για τις αξιοθρήνητες περιπτώσεις πολιτικών που βυθίστηκαν σύσσωμοι στη μαύρη τρύπα της εξαχρειώσης.
Το περίεργο είναι πως ανακαλύπτει, αιφνιδιαστικά, σήμερα έλλειψη ηθικών αξιών και ροπή προς την αλαζονεία, τη πελατειακότητα, την ιδιοτέλεια και τη διαφθορά σε μια κυβέρνηση μόλις 60 ημερών.
'Όχι πως της αξίζει υποχρεωτικά φωτοστέφανο επειδή είναι κυβέρνηση της αριστεράς, αλλά σε ένα πολιτικό σύστημα που παρήγαγε αθρόα αδικία, παρακμή και ηθική απαξίωση, οφείλει να αποδείξει ότι δικαιούται την ηθική υπεροχή. Αρκεί με ενεργές πολιτικές πρωτοβουλίες να προστατεύει σταθερά το δημόσιο συμφέρον για να μην παρασυρθεί στη πανούργα άποψη της επιχειρηματικής κουλτούρας που επιβάλλει πως ότι δεν είναι παράνομο δεν είναι και ανήθικο
Η πικρή αλήθεια είναι πως η χρόνια διαχειριστική, πνευματική και ηθική ανεπάρκεια των κυβερνώντων ελίτ διέσπειραν στη κοινωνία την αίσθηση του πολιτικού εκμαυλισμού. Με αποτέλεσμα η εκάστοτε χαμένη τιμή του πολιτικού κόσμου να μη μπορεί να αποκατασταθεί ούτε με τη κυνική διάκριση του «νόμιμου» από το «ηθικό». Αντίθετα επιχειρήθηκε να ...
υποκατασταθεί με το ενοχοποιητικό τσουβάλιασμα ¨όλοι το ίδιο είναι”.
Μια πρόταση τόσο ισοπεδωτικά απλοϊκή όσο το “μαζί τα φάγαμε”. Εξίσου, όμως, βαθιά διλημματικό προς τους πολίτες. Μια και τους έθετε μπροστά στη σκληρή επιλογή είτε να χάσουν τη γενική αντίληψή τους περί ηθικής είτε να απολέσουν το σεβασμό του προς τους νόμους. Ιδίως, μάλιστα, όταν υπήρχαν πολιτικοί που ο καθένας προσάρμοζε φαρισαϊκά , αλλά παραδειγματικά εντός των κανόνων, την ηθική στα εκάστοτε συμφέροντά του.
Διότι, νομίμως ο Χαρδούβελης φυγάδευε τμηματικά τις καταθέσεις του σε οφσόρ του εξωτερικού. Νομίμως και ο Βορίδης, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της κυβερνώσας Ν.Δ. εκπροσωπούσε ως δικηγόρος τα συμφέροντα ιδιωτών οι οποίοι κατηγορούνται ότι ζημίωσαν το Ελληνικό δημόσιο κατά 270 εκατ. ευρώ, στην αντιδικία τους με το Δημοσίου. Νομίμως και ο Κατρούγκαλος , πριν γίνει υπουργός, υπέγραφε σε ανύποπτο χρόνο ιδιωτικά συμφωνητικά με δικηγορική αμοιβή για επαναπροσλήψεις απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων.
Το αν ο τελευταίος, υποτίθεται ότι υπέγραφε τέτοια συμφωνητικά με ανθρώπους που έχαναν τις δουλειές τους και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, και μετά την ανάληψη των υπουργικών καθηκόντων του, εκθέτει τον ίδιο και την κυβέρνηση. Εκτός αν βασίμως πρόκειται για σκευωρία όσων επιχειρούν συστηματικά να κηλιδώσουν το ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης, ξεπλένοντας παράλληλα τη δική τους λερωμένη φωλιά.
Είναι κατανοητό ότι η κυβέρνηση απέφυγε τους όποιους ρητορικούς συμψηφισμούς με πιθανόν παρόμοιες περιπτώσεις καθώς αυτοί υποδεικνύουν μια μορφή αποδοχής οποιασδήποτε ενοχής. Και σαφώς δεν επιχείρησε να εξισώσει ενδεχόμενα πταίσματα στη διαχείριση της επαγγελματικής δραστηριότητας με κακουργήματα διαφθοράς κατά τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας. Αμφότερα διαφέρουν, άλλωστε, όσο περίπου τα κουπόνια σίτισης των ανέργων με το παρκάρισμα καταθέσεων σε οφσόρ.
Ωστόσο, η εσπευσμένη υιοθέτηση από το μέγαρο Μαξίμου της εκτίμησης ότι στόχος της δόλιας “μηχανορραφίας” κατά του υπουργού ήταν να υπονομευθεί το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στο Βερολίνο, δε προσέφερε τεκμηριωμένα την ανωτερότητα των απόψεων της αριστεράς. Περισσότερο έφερνε σε αμήχανη κυβερνητική δικαιολογία αντλημένη πρόχειρα από θεωρίες συνωμοσίας, παρά σε στάση συνέπειας στο σκληρό αγώνα απέναντι σε όσα, έστω κραυγαλέα υποκριτικά, της καταλογίζουν οι συστημικοί πολιτικοί της αντίπαλοι. Αντίδραση που ούτε την εντιμότητα του υπουργού της προάσπιζε ευθέως, ούτε τη δημόσια διαφάνεια διασφάλιζε με την άμεση κάλυψή της κυβέρνησης από τις «επαγγελματικές» του εξηγήσεις.
Αναπόφευκτα, αν η κυβέρνηση θέλει να κεφαλαιοποιήσει την εντιμότητα και την αξιοπιστία της και να εδραιώσει την ηθική της υπεροχή όφειλε πριν στηρίξει, απέναντι σε υποτίθεται δαιμονολογικές ή αχαλίνωτα υποκριτικές επιθέσεις, τον υπουργό της να διακρίβωνε αν είχε αυτός οποιοδήποτε κώλυμα ηθικής τάξεως να αναλάβει αναπληρωτής στο υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
Γιατί ηθικό δεν είναι μόνο ο εσωτερικός ιδεαλισμός, η στάση ζωής, ο σεβασμός στους νόμους, η διαφανής συμμετοχή στον έντιμο αγώνα κατά της διαπλοκής. Είναι ακόμα ο έλεγχος, η αξιολόγηση,ο ορθολογισμός, ο δεοντολογικός πήχης, οι συναναστροφές και οι συνήθειες.
Εξάλλου, κατά τον Αριστοτέλη η “ηθικὴ ἐξ έθους περιγίνεται”. Και αν η βλάβη της αποτιμάται με αποζημίωση μόνο 500.000 ευρώ όπως διεκδικεί Γιώργος Κατρούγκαλος, μάλλον ο καθηγητής αδικεί τον εαυτό του. Ο Πάνος Καμμένος ζητάει 1 εκατ. ευρώ μόνο για ένα σχόλιο. Όχι για ολόκληρη σκευωρία.
Αυτοί που σοκάρονται εύκολα, θα ‘πρεπε να σοκάρονται πιο συχνά. Ειδικότερα εκείνη η μερίδα της ενημέρωσης που, όταν δεν αγνοούσε, μιλούσε ψιθυριστά με παραπλανητικές μετωνυμίες και ιησουίτικους εξορκισμούς για τις αξιοθρήνητες περιπτώσεις πολιτικών που βυθίστηκαν σύσσωμοι στη μαύρη τρύπα της εξαχρειώσης.Το περίεργο είναι πως ανακαλύπτει, αιφνιδιαστικά, σήμερα έλλειψη ηθικών αξιών και ροπή προς την αλαζονεία, τη πελατειακότητα, την ιδιοτέλεια και τη διαφθορά σε μια κυβέρνηση μόλις 60 ημερών.
'Όχι πως της αξίζει υποχρεωτικά φωτοστέφανο επειδή είναι κυβέρνηση της αριστεράς, αλλά σε ένα πολιτικό σύστημα που παρήγαγε αθρόα αδικία, παρακμή και ηθική απαξίωση, οφείλει να αποδείξει ότι δικαιούται την ηθική υπεροχή. Αρκεί με ενεργές πολιτικές πρωτοβουλίες να προστατεύει σταθερά το δημόσιο συμφέρον για να μην παρασυρθεί στη πανούργα άποψη της επιχειρηματικής κουλτούρας που επιβάλλει πως ότι δεν είναι παράνομο δεν είναι και ανήθικο
Η πικρή αλήθεια είναι πως η χρόνια διαχειριστική, πνευματική και ηθική ανεπάρκεια των κυβερνώντων ελίτ διέσπειραν στη κοινωνία την αίσθηση του πολιτικού εκμαυλισμού. Με αποτέλεσμα η εκάστοτε χαμένη τιμή του πολιτικού κόσμου να μη μπορεί να αποκατασταθεί ούτε με τη κυνική διάκριση του «νόμιμου» από το «ηθικό». Αντίθετα επιχειρήθηκε να ...
υποκατασταθεί με το ενοχοποιητικό τσουβάλιασμα ¨όλοι το ίδιο είναι”.
Μια πρόταση τόσο ισοπεδωτικά απλοϊκή όσο το “μαζί τα φάγαμε”. Εξίσου, όμως, βαθιά διλημματικό προς τους πολίτες. Μια και τους έθετε μπροστά στη σκληρή επιλογή είτε να χάσουν τη γενική αντίληψή τους περί ηθικής είτε να απολέσουν το σεβασμό του προς τους νόμους. Ιδίως, μάλιστα, όταν υπήρχαν πολιτικοί που ο καθένας προσάρμοζε φαρισαϊκά , αλλά παραδειγματικά εντός των κανόνων, την ηθική στα εκάστοτε συμφέροντά του.
Διότι, νομίμως ο Χαρδούβελης φυγάδευε τμηματικά τις καταθέσεις του σε οφσόρ του εξωτερικού. Νομίμως και ο Βορίδης, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της κυβερνώσας Ν.Δ. εκπροσωπούσε ως δικηγόρος τα συμφέροντα ιδιωτών οι οποίοι κατηγορούνται ότι ζημίωσαν το Ελληνικό δημόσιο κατά 270 εκατ. ευρώ, στην αντιδικία τους με το Δημοσίου. Νομίμως και ο Κατρούγκαλος , πριν γίνει υπουργός, υπέγραφε σε ανύποπτο χρόνο ιδιωτικά συμφωνητικά με δικηγορική αμοιβή για επαναπροσλήψεις απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων.
Το αν ο τελευταίος, υποτίθεται ότι υπέγραφε τέτοια συμφωνητικά με ανθρώπους που έχαναν τις δουλειές τους και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, και μετά την ανάληψη των υπουργικών καθηκόντων του, εκθέτει τον ίδιο και την κυβέρνηση. Εκτός αν βασίμως πρόκειται για σκευωρία όσων επιχειρούν συστηματικά να κηλιδώσουν το ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης, ξεπλένοντας παράλληλα τη δική τους λερωμένη φωλιά.
Είναι κατανοητό ότι η κυβέρνηση απέφυγε τους όποιους ρητορικούς συμψηφισμούς με πιθανόν παρόμοιες περιπτώσεις καθώς αυτοί υποδεικνύουν μια μορφή αποδοχής οποιασδήποτε ενοχής. Και σαφώς δεν επιχείρησε να εξισώσει ενδεχόμενα πταίσματα στη διαχείριση της επαγγελματικής δραστηριότητας με κακουργήματα διαφθοράς κατά τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας. Αμφότερα διαφέρουν, άλλωστε, όσο περίπου τα κουπόνια σίτισης των ανέργων με το παρκάρισμα καταθέσεων σε οφσόρ.
Ωστόσο, η εσπευσμένη υιοθέτηση από το μέγαρο Μαξίμου της εκτίμησης ότι στόχος της δόλιας “μηχανορραφίας” κατά του υπουργού ήταν να υπονομευθεί το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στο Βερολίνο, δε προσέφερε τεκμηριωμένα την ανωτερότητα των απόψεων της αριστεράς. Περισσότερο έφερνε σε αμήχανη κυβερνητική δικαιολογία αντλημένη πρόχειρα από θεωρίες συνωμοσίας, παρά σε στάση συνέπειας στο σκληρό αγώνα απέναντι σε όσα, έστω κραυγαλέα υποκριτικά, της καταλογίζουν οι συστημικοί πολιτικοί της αντίπαλοι. Αντίδραση που ούτε την εντιμότητα του υπουργού της προάσπιζε ευθέως, ούτε τη δημόσια διαφάνεια διασφάλιζε με την άμεση κάλυψή της κυβέρνησης από τις «επαγγελματικές» του εξηγήσεις.
Αναπόφευκτα, αν η κυβέρνηση θέλει να κεφαλαιοποιήσει την εντιμότητα και την αξιοπιστία της και να εδραιώσει την ηθική της υπεροχή όφειλε πριν στηρίξει, απέναντι σε υποτίθεται δαιμονολογικές ή αχαλίνωτα υποκριτικές επιθέσεις, τον υπουργό της να διακρίβωνε αν είχε αυτός οποιοδήποτε κώλυμα ηθικής τάξεως να αναλάβει αναπληρωτής στο υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
Γιατί ηθικό δεν είναι μόνο ο εσωτερικός ιδεαλισμός, η στάση ζωής, ο σεβασμός στους νόμους, η διαφανής συμμετοχή στον έντιμο αγώνα κατά της διαπλοκής. Είναι ακόμα ο έλεγχος, η αξιολόγηση,ο ορθολογισμός, ο δεοντολογικός πήχης, οι συναναστροφές και οι συνήθειες.
Εξάλλου, κατά τον Αριστοτέλη η “ηθικὴ ἐξ έθους περιγίνεται”. Και αν η βλάβη της αποτιμάται με αποζημίωση μόνο 500.000 ευρώ όπως διεκδικεί Γιώργος Κατρούγκαλος, μάλλον ο καθηγητής αδικεί τον εαυτό του. Ο Πάνος Καμμένος ζητάει 1 εκατ. ευρώ μόνο για ένα σχόλιο. Όχι για ολόκληρη σκευωρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου