ΠΟΣΟ ΤΟΛΜΗΡΟΣ, ΕΙΣΑΙ??

Είναι καιρός που ήθελα να σου γράψω για όλα αυτά. Ώρες ώρες αισθανόμουν πως έπρεπε να πιάσω την καθημερινότητα από τα μαλλιά και να αλιεύσω από τις εικόνες που θα μου έδινε, το από ποιους θα γίνει η επανάσταση και η αλλαγή στη ζωή μας.  Έτσι, καθε που έβγαινα στον δρόμο άρχισα να κοιτώ γύρω μου.. να παρατηρώ τους ανθρώπους της πόλης μας ..και  ψάχνω να ανιχνεύσω  στο βλέμμα του καθενός αν θα είναι ένας απο αυτούς.

Όσπου νομίζω πως κατέληξα. Η επανάσταση τελικά θα γίνει από τους  “τολμηρούς”.

Από εκείνους που παίρνουν τα love for ever από τα παγκάκια και τα κάνουν στίχους για ποιήματα!

Από τους αισιόδοξους -εκείνους που σηκώνονται κάθε πρωί, φτιάχνουν καφέ, ανάβουν τσιγάρο και χαμογελάνε στη ζωή παρότι έχουν απολυθεί εδώ και μήνες.

Από εκείνους που άλλαξαν το κανάλι βρίζοντας, την ώρα που κάποιος πληρωμένος βολεψάκιας, έπαιζε με την νοημοσύνη τους.

Από εκείνους που είχαν την ιδέα και την υλοποίησαν, ώστε αντίκρυσες εσύ αυτό το θέαμα στην Οδό Πιττάκη.

Από τους ονειροπόλους -εκείνους που κατάφεραν και ζωγράφισαν το οβάλ σχήμα της φλόγας του κεριού.

Από εκείνους που κοιμόνται στις χάρτινες κούτες με τις πολύχρωμες κουβέρτες και τα τσιμεντί  τα πόδια.

Από εκείνους που είδαν δυο φορές την ίδια μέρα ταινία του Τσιώλη και δεν χόρτασαν.

Από εκείνους που κέρασαν σουβλάκι με διπλή πίτα τον κύριο με τα γαλάζια ξεθωριασμένα μάτια στην Ζήνωνος.

Από εκείνους που καίγονται για βόλτες στα στενά της πόλης μας δρομάκια.

Από εκείνους που θέλουν να διαβάσουν όλα τα συνθήματα στους τοίχους της πόλης τουτης που μέρα τη μέρα αργοπεθαίνει

Από  εκείνους που γράφουν πάνω σε χαρτάκια και πληρώνουν τον μπάρμαν με τις σκέψεις τους..

Από τα παιδιά που ζωγραφίζουν τους τοίχους

Ίσως όμως, πάλι -δεν ξέρω- τελικά, η επανάσταση έρθει απλά από αυτόν που κάθεται δίπλα σου, δίπλα μου..

Που κρατάει σφιχτά την χειρολαβή στο τραμ, ίσως από τον μαθητή που ψηλαφίζει τις χαραγματιές στα θρανία, που φωτίζει με τον αναπτήρα του την κλειδαρότρυπα ότα γυρίζει αργά τα βράδυα από μια συναυλία, ίσως από κείνον που δόθηκε στα μεγάλα ιδανικά και μετά τα απαρνήθηκε και μετά ξαναδώθηκε, ακόμα πιο ασυγκράτητα και  που πιστεύει ότι η καταστροφή κρατάει λίγο, όσο το κλείσιμο μιας πόρτας –  που δεν πιστεύει σε κοινότοπες συνταγές, παρά στην ποίηση της ζωής!

Για να μην τα πολυλογώ, η επανάσταση θα έρθει απ’ όλους τους …τρελούς , που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτούς που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν μυθικά κίτρινα κεριά κάθε που βραδιάζει κι ο νους τους ανταριαζει …