Όλοι οι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης είναι μέσα στον πολιτικό βόθρο
Αποκαλύψεις είδαν το φως της δημοσιότητας από το νέο βιβλίο του δημοσιογράφου – ερευνητή, Μιχάλη Ιγνατίου για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, ένα βιβλίο το οποίο στηρίχτηκε σε αγώνα 3,5 ετών για τον αποχαρακτηρισμό κρίσιμων εγγράφων όλων των «θεσμών» που ενεπλάκησαν και εμπλέκονται στη διαχείρισή της καθώς επίσης και προσωπικές συνεντεύξεις πολλών εκ των πρωταγωνιστών.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η αποκλειστική σχεδόν εστίαση στην αποκάλυψη για την άρνηση του Γιώργου Παπανδρέου να αποδεχθεί σχέδιο επίλυσης της κρίσης από το 2009, το οποίο συγκέντρωνε την αποδοχή όσων σήμερα μας έχουν στριμωγμένους «στα σκοινιά» και απαιτούν μέτρα τρομακτικών επιπτώσεων για να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν την ελλαδική οικονομία που έχει καταρρεύσει. Όλα βέβαια είναι με ντοκουμέντα, αποδεδειγμένα. Όπως προκύπτει όμως για όλους, είναι ότι γνώριζαν, τους προειδοποιούσαν σταθερά. Όμως, προτιμούσαν να βάζουν μπροστά πολιτικούς-κομματικούς υπολογισμούς και να αποφύγουν το πολιτικό κόστος, καταδικάζοντας τη χώρα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, οι χειρισμοί του οποίου στην κρίση είναι αμφιβόλου δημοκρατικότητας, ενώ αναδύεται έντονη οσμή άλλων – ανομολόγητων – σκέψεων και υπολογισμών που οδήγησαν στην απόφαση να μην ασχοληθεί καν με την πρόταση διευθέτησης της κρίσης που του κατατέθηκε το 2009, συμπεριλαμβανομένου και «κουρέματος» του χρέους, είναι αναμφισβήτητα το πιο μοιραίο πρόσωπο της μεταπολίτευσης.
Είναι αυτός που έβαλε το «κερασάκι» στο άθλιο παρακράτος που στήθηκε και θέριεψε στη Μεταπολίτευση, δημιουργημένο από αυτούς οι οποίοι αποφάσισαν να κάνουν «καριέρα» πάνω στις «δάφνες» των αντιστασιακών έναντι της δικτατορίας διαπιστευτηρίων, πραγματικών ή κίβδηλων, διότι όπως είναι γνωστό, οι πραγματικοί άδολοι αγωνιστές, δεν μιλούν πολύ, σε αντίθεση με διάφορους ευνοημένους από τη συγκυρία και την τύχη, ή απλά άτομα με εγγενές χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς τους τη δειλία, οι οποίοι από τύχη βρέθηκαν να κληρονομούν και να καλλιεργούν τον μύθο του «λιονταριού». Τα στόματα έχουν ανοίξει και πολλοί πλέον «τραγουδούν»…
Ο Μιχάλης Ιγνατίου όμως, στον επίλογο του βιβλίου του ξεκαθαρίζει, ότι «η Ελλάδα και ο λαός της είναι τα μεγάλα θύματα τριών πρωθυπουργών», του «πετυχημένου» (όπως είναι η άποψη πολλών) Κώστα Σημίτη, εκτός του ΓΑΠ και…Του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος παρέδωσε τη χώρα σε ανίκανους υπουργούς και όταν αντιλήφθηκε τη θύελλα που ερχόταν, παρότι πήρε την ορθή απόφαση, να λάβει μέτρα, δεν την υλοποίησε ποτέ. Εάν το είχε κάνει θα είχε σώσει την Πατρίδα, ακόμα κι αν αντιμετώπιζε μια ταπεινωτική ήττα στις εκλογές.
Θα είχε μείνει στην Ιστορία που θα τον δικαίωνε. Και δεν τόλμησε και δεν απέφυγε την ήττα, παρότι στο τέλος είπε όλη την αλήθεια. Τόσες δεκαετίες όμως που εκτρέφονταν στην κομματική βάση κρατικοδίαιτοι μανδαρίνοι (κάποια παριστάνουν σήμερα τους σωτήρες…), δεν ήταν διατεθειμένοι να ακούσουν οτιδήποτε έπληττε τον παρασιτισμό τους, τον λαθρόβιο χαρακτήρα της κοινωνικής τους παρουσίας. Τα ίδια ισχύουν και για τα άλλα κόμματα ασφαλώς…
Το ζητούμενο λοιπόν είναι εάν η απόδειξη της πολιτικής – τουλάχιστον – ενοχής των προσώπων αυτών, θα οδηγήσει σε αναθεωρήσεις την ελληνική κοινωνία. Εάν θα βγάλει το συμπέρασμα ότι θα πρέπει επιτέλους να σταματήσει να ακούει μόνο ό,τι ικανοποιεί τα αυτιά, αλλά σε βάθος χρόνου αποδεικνύεται καταστροφικό, για εμάς και τα παιδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου