η Ζωή και ο θάνατος…
Αυτές τις μέρες η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου με τους συνεργάτες της, άνοιξε για μας, που ζούμε μέσα στο σκοτεινό κάτεργο της χρεοκρατίας, μια χαραμάδα προς το φώς. Φέρνοντάς μας, με την Επιτροπή της Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος, μπροστά στην πραγματικότητα, που μπορεί να την διαισθανόμασταν, αλλά δεν είχαμε ξεκαθαρισμένη εικόνα του τι και του πώςακριβώς συνέβη.
Έτσι τώρα επιβεβαιώθηκε η πεποίθηση ότι η τωρινή μας κατάσταση είχε σχεδιαστεί προ πολλού στα σκοτεινά καταγώγια των εχθρών της πατρίδας μας. Ότι το έδαφος προετοιμάστηκε με επιτηδειότητα έτσι, ώστε να ωριμάσουν οι κατάλληλες συνθήκες και παράλληλα να βρεθούν οι απαραίτητοι εφιάλτες, οι οποίοι θα φρόντιζαν να προωθήσουν τα δολοφονικά σχέδιά τους. Με το να μαγειρέψουν και να φουσκώσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα και να διαμορφώσουν με την συκοφαντική τους καταδρομή, τις προϋποθέσεις για την υπαγωγή μας στο καθεστώς του ΔΝΤ και των άλλων «ευαγών» ιδρυμάτων της τοκογλυφίας. Και, ενώ ενεργούσαν απροκάλυπτα σε βάρος του λαού και της πατρίδας μας ως πρωτοφανείς ολετήρες, παρουσιάζονταν αδιάντροπα ως μεγάλοι σωτήρες. Και, κάτω απ’ αυτό το προσωπείο δεν άφησαν καμιά παρανομία και πανουργία, που δεν την επιστράτευσαν προκειμένου να πετύχουν τον ολέθριο σκοπό τους. Πάντοτε ευπειθέστατοι, όπως είναι ευνόητο, «τοις ρήμασι και τοις χρήμασι» των πατρώνων τους τοκογλύφων. Επιδεικνύοντας μάλιστα ιδιαίτερη φροντίδα, ώστε με την καταστροφή της Ελλάδας και τη γενοκτονία των Ελλήνων να προσπορίσουν τεράστια οφέλη, όχι μόνο στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, αλλά και στις υπόλοιπες κεφαλές Λερναίας Ύδρας των τοκογλύφων. Γεγονός που σημαίνει ότι,σύμφωνα με το πόρισμα της προαναφερθείσας Επιτροπής Αλήθειας, το χρέος αυτό είναι, όπως ειπώθηκε, αθέμιτο, παράνομο και επονείδιστο. Και ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό, όχι μόνο δεν τους χρωστάμε, αλλά απεναντίας οφείλουν να μας επιστρέψουν αυτά, που παρανόμως και αχρεωστήτως μας άρπαξαν. Άλλοτε και τώρα. Όμως…
Παρότι τέτοια και τόσα ξεκάθαρα αποκαλύφτηκαν και τόσες εναλλακτικές και σωτήριες λύσεις προτάθηκαν, εμείς, εντούτοις, επιμένουμε αδιάκοπα στα μαζοχιστικά σούρτα-φέρτα μας, προκειμένου να επιτύχουμε μια «έντιμη»-όπως πιστεύουμε- συμφωνία με τους ανεντιμότατους «εταίρους» μας. Δεδομένου ότι από την πλευρά τους οι αρπακτικές άρπυιες των άθεσμων «θεσμών» μας κουνούν επιτιμητικά το δάχτυλο και μας κανοναρχούν το “pacta servanda sunt”. Που σημαίνει ότι οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται. Πράγμα όμως που δεν θέλουν σε καμιά περίπτωση να δεχτούν ότι πριν απ’ όλους η αρχή αυτή ισχύει για τους ίδιους. Και ιδιαίτερα για τους Γερμανούς, οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν τις απέναντί μας τεράστιες υποχρεώσεις για τις καταστροφές και τις ανθρώπινες απώλειες, που προκάλεσαν σε βάρος μας κατά τη διάρκεια της κατοχής. Ενώ εμείς είμαστε-λένε-υποχρεωμένοι να τηρήσουμε τις παράνομες συμφωνίες, που έκαμαν οι ντόπιοι εφιάλτες με τους δολοφόνους τοκογλύφους. Γιατί αν δεν το κάνουμε και επιστρέψουμε στη δραχμούλα μας, θα καταστραφούμε. Σάμπως να ήταν ποτέ δυνατόν να πιστέψουμε στους «λοιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς» που μας προαναγγέλλουν. Με δεδομένη μάλιστα την πασιφανή, σε κάθε περίπτωση, αναξιοπιστία τους.
Ο Γιάννης Ρίτσος σε ένα από τα «λιανοτράγουδά» του, το «επιτύμβιο», λέει: «Το παλικάρι, που ’πεσε μ’ ορθή την κεφαλή του/ δεν το σκεπάζει γης ογρή, σκουλήκι δεν τ’ αγγίζει./ Φτερό στη ράχη του ο σταυρός κι όλο χυμάει τα’ αψήλου/ και σμίγει τους τρανούς αετούς και με χρυσούς αγγέλους». Και μπαίνει για μας τα τωρινά «παλικάρια» το ερώτημα: Εμείς είμαστε άραγε έτοιμοι να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν’ αντιμετωπίσουμε την τωρινή συγκυρία «μ’ ορθή την κεφαλή» μας; Ή τρομοκρατημένοι απ’ τις πρωθιέρειες και τους πρωθιερείς της τοκογλυφίας θ’ ακολουθήσουμε το θρίαμβο της τοκογλυφικής βαρβαρότητας, με σκυμμένο το κεφάλι ως δορυάλωτοι αιχμάλωτοι και «ως πρόβατα επί σφαγήν»! Δεδομένου ότι η πραγματικότητα φωνάζει πως η παραμονή μας μέσα στην ευρωζώνη, κάτω απ’ το καθεστώς της χρεοκρατίας, ισοδυναμεί με αργό και βασανιστικό θάνατο.
Λέγεται πως τα μεγάλα ερπετά τα θύματά τους τα καταπίνουν αμάσητα με βασανιστική διαδικασία. Πράγμα που κι ο ίδιος- μικρό παιδί-θυμάμαι, όταν στο ρέμα του χωριού μου άκουγα τα σπαρακτικά κοάσματα των βατράχων, καθώς τα νερόφιδα προσπαθούσαν να τους καταβροχθίσουν κι εκείνοι αγωνίζονταν να σωθούν. Εικόνα ολοίδια με αυτή, που ζούμε κι εμείς στην προκειμένη περίπτωση. Καθώς ολισθαίνουμε στα αδυσώπητα σαγόνια των άθεσμων «θεσμών». Πιστεύοντας πιθανώς πως, όταν καταλήξουμε στα πανδαμάτορα σπλάχνα τους, θα γίνει και για μας το θαύμα, που ο Θεός έκαμε για τον Ιωνά, όταν βρέθηκε στην κοιλιά του κήτους. Κι έτσι, αντί ν’ ακολουθήσουμε το δρόμο που χάραξε η ατσάλινη θέληση και η άοκνη εργατικότητα της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου και των συνεργατών της, θα αφεθούμε στο έλεος των ανελέητων εχθρών μας. Γεγονός που ισοδυναμεί με την άνευ όρων παράδοσή μας και την αυτοχειρία μας. Όχι μόνο την οικονομική αλλά και την εθνική…
Έτσι ώστε, όταν κάποτε, σε κάποιο μακρινό μέλλον, οι οικονομικοί και πολιτισμικοί μας δολοφόνοι θα επιτρέπουν, ενδεχομένως, να γίνεται λόγος για την Ελλάδα και τους Έλληνες, θα γίνονται μουσειακές αναφορές μόνο και μόνο για την αρχαία Ελλάδα και τους αρχαίους Έλληνες. Κι όσο για μας; Πιθανώς, όπως συνέβαινε και στα χρόνια της ρωμαιοκρατίας, να μιλούν για κάποιους γραικύλους ανάξιους της ιστορίας τους και του πολιτισμού τους. Οι οποίοι «άβουλοι και μοιραίοι αντάμα, προσμένανε ίσως κάποιο θαύμα». Και μάλιστα απ’ τους εχθρούς, όχι μόνο του λαού, αλλά και του Θεού. Για να εισπράξουν έτσι ως αντίτιμο τον οριστικό και ιστορικό τους θάνατο…
Έτσι τώρα επιβεβαιώθηκε η πεποίθηση ότι η τωρινή μας κατάσταση είχε σχεδιαστεί προ πολλού στα σκοτεινά καταγώγια των εχθρών της πατρίδας μας. Ότι το έδαφος προετοιμάστηκε με επιτηδειότητα έτσι, ώστε να ωριμάσουν οι κατάλληλες συνθήκες και παράλληλα να βρεθούν οι απαραίτητοι εφιάλτες, οι οποίοι θα φρόντιζαν να προωθήσουν τα δολοφονικά σχέδιά τους. Με το να μαγειρέψουν και να φουσκώσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα και να διαμορφώσουν με την συκοφαντική τους καταδρομή, τις προϋποθέσεις για την υπαγωγή μας στο καθεστώς του ΔΝΤ και των άλλων «ευαγών» ιδρυμάτων της τοκογλυφίας. Και, ενώ ενεργούσαν απροκάλυπτα σε βάρος του λαού και της πατρίδας μας ως πρωτοφανείς ολετήρες, παρουσιάζονταν αδιάντροπα ως μεγάλοι σωτήρες. Και, κάτω απ’ αυτό το προσωπείο δεν άφησαν καμιά παρανομία και πανουργία, που δεν την επιστράτευσαν προκειμένου να πετύχουν τον ολέθριο σκοπό τους. Πάντοτε ευπειθέστατοι, όπως είναι ευνόητο, «τοις ρήμασι και τοις χρήμασι» των πατρώνων τους τοκογλύφων. Επιδεικνύοντας μάλιστα ιδιαίτερη φροντίδα, ώστε με την καταστροφή της Ελλάδας και τη γενοκτονία των Ελλήνων να προσπορίσουν τεράστια οφέλη, όχι μόνο στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, αλλά και στις υπόλοιπες κεφαλές Λερναίας Ύδρας των τοκογλύφων. Γεγονός που σημαίνει ότι,σύμφωνα με το πόρισμα της προαναφερθείσας Επιτροπής Αλήθειας, το χρέος αυτό είναι, όπως ειπώθηκε, αθέμιτο, παράνομο και επονείδιστο. Και ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό, όχι μόνο δεν τους χρωστάμε, αλλά απεναντίας οφείλουν να μας επιστρέψουν αυτά, που παρανόμως και αχρεωστήτως μας άρπαξαν. Άλλοτε και τώρα. Όμως…
Παρότι τέτοια και τόσα ξεκάθαρα αποκαλύφτηκαν και τόσες εναλλακτικές και σωτήριες λύσεις προτάθηκαν, εμείς, εντούτοις, επιμένουμε αδιάκοπα στα μαζοχιστικά σούρτα-φέρτα μας, προκειμένου να επιτύχουμε μια «έντιμη»-όπως πιστεύουμε- συμφωνία με τους ανεντιμότατους «εταίρους» μας. Δεδομένου ότι από την πλευρά τους οι αρπακτικές άρπυιες των άθεσμων «θεσμών» μας κουνούν επιτιμητικά το δάχτυλο και μας κανοναρχούν το “pacta servanda sunt”. Που σημαίνει ότι οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται. Πράγμα όμως που δεν θέλουν σε καμιά περίπτωση να δεχτούν ότι πριν απ’ όλους η αρχή αυτή ισχύει για τους ίδιους. Και ιδιαίτερα για τους Γερμανούς, οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν τις απέναντί μας τεράστιες υποχρεώσεις για τις καταστροφές και τις ανθρώπινες απώλειες, που προκάλεσαν σε βάρος μας κατά τη διάρκεια της κατοχής. Ενώ εμείς είμαστε-λένε-υποχρεωμένοι να τηρήσουμε τις παράνομες συμφωνίες, που έκαμαν οι ντόπιοι εφιάλτες με τους δολοφόνους τοκογλύφους. Γιατί αν δεν το κάνουμε και επιστρέψουμε στη δραχμούλα μας, θα καταστραφούμε. Σάμπως να ήταν ποτέ δυνατόν να πιστέψουμε στους «λοιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς» που μας προαναγγέλλουν. Με δεδομένη μάλιστα την πασιφανή, σε κάθε περίπτωση, αναξιοπιστία τους.
Ο Γιάννης Ρίτσος σε ένα από τα «λιανοτράγουδά» του, το «επιτύμβιο», λέει: «Το παλικάρι, που ’πεσε μ’ ορθή την κεφαλή του/ δεν το σκεπάζει γης ογρή, σκουλήκι δεν τ’ αγγίζει./ Φτερό στη ράχη του ο σταυρός κι όλο χυμάει τα’ αψήλου/ και σμίγει τους τρανούς αετούς και με χρυσούς αγγέλους». Και μπαίνει για μας τα τωρινά «παλικάρια» το ερώτημα: Εμείς είμαστε άραγε έτοιμοι να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν’ αντιμετωπίσουμε την τωρινή συγκυρία «μ’ ορθή την κεφαλή» μας; Ή τρομοκρατημένοι απ’ τις πρωθιέρειες και τους πρωθιερείς της τοκογλυφίας θ’ ακολουθήσουμε το θρίαμβο της τοκογλυφικής βαρβαρότητας, με σκυμμένο το κεφάλι ως δορυάλωτοι αιχμάλωτοι και «ως πρόβατα επί σφαγήν»! Δεδομένου ότι η πραγματικότητα φωνάζει πως η παραμονή μας μέσα στην ευρωζώνη, κάτω απ’ το καθεστώς της χρεοκρατίας, ισοδυναμεί με αργό και βασανιστικό θάνατο.
Λέγεται πως τα μεγάλα ερπετά τα θύματά τους τα καταπίνουν αμάσητα με βασανιστική διαδικασία. Πράγμα που κι ο ίδιος- μικρό παιδί-θυμάμαι, όταν στο ρέμα του χωριού μου άκουγα τα σπαρακτικά κοάσματα των βατράχων, καθώς τα νερόφιδα προσπαθούσαν να τους καταβροχθίσουν κι εκείνοι αγωνίζονταν να σωθούν. Εικόνα ολοίδια με αυτή, που ζούμε κι εμείς στην προκειμένη περίπτωση. Καθώς ολισθαίνουμε στα αδυσώπητα σαγόνια των άθεσμων «θεσμών». Πιστεύοντας πιθανώς πως, όταν καταλήξουμε στα πανδαμάτορα σπλάχνα τους, θα γίνει και για μας το θαύμα, που ο Θεός έκαμε για τον Ιωνά, όταν βρέθηκε στην κοιλιά του κήτους. Κι έτσι, αντί ν’ ακολουθήσουμε το δρόμο που χάραξε η ατσάλινη θέληση και η άοκνη εργατικότητα της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου και των συνεργατών της, θα αφεθούμε στο έλεος των ανελέητων εχθρών μας. Γεγονός που ισοδυναμεί με την άνευ όρων παράδοσή μας και την αυτοχειρία μας. Όχι μόνο την οικονομική αλλά και την εθνική…
Έτσι ώστε, όταν κάποτε, σε κάποιο μακρινό μέλλον, οι οικονομικοί και πολιτισμικοί μας δολοφόνοι θα επιτρέπουν, ενδεχομένως, να γίνεται λόγος για την Ελλάδα και τους Έλληνες, θα γίνονται μουσειακές αναφορές μόνο και μόνο για την αρχαία Ελλάδα και τους αρχαίους Έλληνες. Κι όσο για μας; Πιθανώς, όπως συνέβαινε και στα χρόνια της ρωμαιοκρατίας, να μιλούν για κάποιους γραικύλους ανάξιους της ιστορίας τους και του πολιτισμού τους. Οι οποίοι «άβουλοι και μοιραίοι αντάμα, προσμένανε ίσως κάποιο θαύμα». Και μάλιστα απ’ τους εχθρούς, όχι μόνο του λαού, αλλά και του Θεού. Για να εισπράξουν έτσι ως αντίτιμο τον οριστικό και ιστορικό τους θάνατο…
παπα-Ηλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου