ΔΟΚΤΟΡ ΝΟ

Ο Άδωνις Μ@λακιάδης στη χώρα των τηλεοπτικών θαυμάτων

Για να μπορέσεις να συνομιλήσεις σήμερα με κάποιον συστημικό τύπο στα πάνελ, θα πρέπει να καταδικάσεις αρχικά το Στάλιν, τη σοβιετική ένωση, τον Ενβέρ Χότζα, την Έλενα Τσαουσέσκου και άλλους πεθαμένους, κυρίως, για να τους ξορκίσεις ώστε να μη βρικολακιάσουν στη διάρκεια της συζήτησης αλλά και για να δώσεις σήμα στον τηλεθεατή-χάνο πως αυτά τα φαντάσματα δεν βολοδέρνουν πια πάνω απʼ την ευρωπαϊκή μας οικογένεια.

Μιαν οικογένεια με παραγινωμένα καπιταλιστικά φρούτα κι ένα θανάσιμα θλιμμένο κέφι για την ελεύθερη αγορά.

Για την αγορά που σκηνογραφεί τη μεγαλόσχημη καλοζωία των διαφημίσεων και για τους υπαλλήλους της που κάνουν το καθήκον τους. Τους σιτιστές της ανθρώπινης αποχαύνωσης. Αυτούς που έχουν αναλάβει την υπαρξιακή διακονία, τις ιδεολογίες, τους αγανακτισμένους, τα συσσίτια, περνώντας διπλοβελονιά το ανθρώπινο πετσί, συρράπτοντας κάθε αυταπάτη με τις ανθρώπινες ...

ανάγκες.

Θα πρέπει να κάνεις δήλωση υποταγής, υμνώντας τη δημοκρατία που σου δίνει βήμα. Αυτό που συνέβαινε δηλαδή μέσα σε κελιά και σε σκοτεινά υπόγεια, αυτό που γινόταν στην ασφάλεια και στα μπουντρούμια, τώρα γίνεται σε κοινή θέα. Στην εσχατιά τους θεάματος. Εκεί όπου, μετά από λίγο, ομιλούσες φτερωτές σερβιέτες και μπρατσωμένα τυράκια θα ορμήσουν πάνω στον τηλεθεατή.

Εκεί όπου απίθανες γαστρονομικές αβρότητες και μαγειρικές γίνονται η πορνογραφία των άδειων στομαχιών και των κακοποιημένων πνευμάτων. Εκεί όπου ο ιδιώτης εκπαιδεύει το κοινό στην ιδιωτία. Εκεί όπου η κινητή τηλεφωνία σιγοκαίει μανιακά το καυλωμένο κιβούρι του νεολαίου. Εκεί όπου ο εριστικός μουλάς της ορθοδοξίας θα στεγανοποιήσει με τον παραλογισμό της πίστης το νεανικό σφικτήρα. Εκεί όπου η γενιά των βασανιστών και των αρχιβασανιστών φοράει το κουστούμι της και τρέχει να προλάβει τις εξεγέρσεις, την ανυπακοή, τις απεργίες. Εκεί όπου ως ευυπόληπτος και δημοκράτης ο κοινωνικός νεοφιλελεύθερος αναμορφωτής φοράει ως μπούργκα το χαμόγελο του πωλητή ελπίδων και τη μεγαλοθυμία τού μάνατζερ της ζωής των άλλων. Εκεί όπου έχουν νεκραναστηθεί τα κουτάβια του Χίτλερ διαιωνίζοντας το είδος τους. Εκεί όπου βαφτίζεται δίκαιο ο παραλογισμός και το έγκλημα. Εκεί όπου η ευκολία και η μικροαστική ηθική είναι έτοιμες να βομβαρδίσουν τη Συρία. Να πετάξουν τις ανθρώπινες σάρκες στον καρχαρία. Στον Μαμωνά.

κεί όπου ο κάθε ιδεολογικός τσοπάνος μαζεύει το ποίμνιό του στο μαντρί. Εκεί όπου η λογική τρώει πόρτα και ο Άδωνις Μαλακιάδης κουνάει το χοντρό του δάχτυλο στην επιστήμη, στην τέχνη, στη ζωή. Εκεί όπου ο ανδρόγυνος ρακοσυλέκτης ψυχών Θέμος Πεθαμεναντζίδης,  μετατρέπει τη σεξουαλικότητα σε εμπορική αξία πουλώντας την νεανική ζωτική ορμή στον τεχνοκράτη.

Εκεί όπου η ηθικολογία βγάζει μαστούς με λαμπάκια. Εκεί όπου το σχολείο μετατρέπεται σε κωλοχανείο των ανταγωνισμών και τα νεαρότατα πιράνχας πετάνε τις μαύρες σκούφιες τους στον ουρανό.

Εκεί όπου και το ισχνότατο χιλιοστό ανθρωπιάς και αλήθειας καταδικάστηκε στο μαύρο.

Εκεί όπου σε ζωντανή μετάδοση, σε λίγο, τρώγοντας τη σούπα μας-προσφορά της μεγαλοψυχίας των δανειστών μας- θα βλέπουμε φλεγόμενες σάρκες, βόμβες σαν πυροτεχνήματα στο γάμο της κόλασης με τους κολασμένους. Αναλυτές ψυχάκηδες με τσαλίμι φωνής να αναλύουν γεωπολιτικά τη σφαγή. Τα κέρδη. Τα πλούτη. Τη χλιδή. Το πώς βουλιάζουν τα ελαφάκια μεσʼ την άβυσσο για να ταΐσουν τους αρχιδάτους δυτικούς. Τους πολιτισμένους. Τους ψηφιακούς. Τα ανώτερα όντα. Τους ευφυείς. Με τις λαμπερές τους χέστρες, τις λαμπερότατες εταιρίες. Τον Ομπάμα. Τον καπνιστό σολομό. Τις μη κυβερνητικές. Τα μαγαζιά απολέπισης των τύψεων. Τον ΟΗΕ. Τη γιούνισεφ. Τις τέχνες. Τα γράμματα. Τα γραμμάτια.

Αντώνης Αντωνάκος