ΘΕΜΗΣ ΤΖΗΜΑΣ

Νίκη της Δημοκρατίας; Είμαστε βέβαιοι;

του Θέμη Τζήμα

Αυτοί που ξεκίνησαν τη διαστροφή των όρων και των εννοιών στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά. Είναι τέτοια η ισχύς της συστημικής προπαγάνδας από τη μια και η μετατόπιση του πολιτικού λόγου προς την ακροδεξιά από την άλλη- με πρωταγωνίστρια την κυβέρνηση- ώστε ακόμα και όσα έγιναν χθες αναγορεύονται έτσι απλά σε νίκη της δημοκρατίας, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν λόγους για βαθύτατο προβληματισμό και άμεση δράση. Αν κάτι φάνηκε- και- εχθές είναι όχι πόσο δυνατή είναι η δημοκρατία μας αλλά το ακριβώς αντίθετο.

Ναι, είναι απολύτως θετικό ότι...

έστω ορισμένοι από τους χρυσαυγίτες εγκληματίες παίρνουν το δρόμο της ποινικής δικαιοσύνης, παρότι το νομικό σκέλος- δικονομικό και ουσιαστικό- μένει να κριθεί. Είναι επίσης σημαντικό ότι διεξάγεται αυτή η έρευνα συνολικά για τη Χρυσή Αυγή.

Τόσο  σημαντικό όσο ήταν η διεξαγωγή της έρευνας για το παρακρατικό κύκλωμα που είχε δολοφονήσει το Λαμπράκη. Το ότι ένας εισαγγελέας όμως είχε δράσει βάσει του καθήκοντός του τότε, δεν συνιστούσε νίκη της δημοκρατίας αλλά επιβεβαίωση- διά της εξαίρεσης- της φθοράς της. Η αποκάλυψη μάλιστα του τρόπου δράσης του παρακράτους δεν εμπόδισε το ίδιο αυτό παρακράτος, εναγκαλισμένο με τις επίσημες κρατικές δομές να καταλύσει τη δημοκρατία.

Οι εξελίξεις σε σχέση με τη Χρυσή Αυγή λοιπόν, όχι μόνο δεν προσφέρονται για πανηγυρισμούς αλλά αντίθετα δείχνουν πόσο υπονομευμένη είναι η δημοκρατία μας. Η Χρυσή Αυγή διαδραμάτιζε παρακρατικό ρόλο εδώ και δεκαετίες. Βρισκόταν στην “πρωτοπορία” του παρακράτους. Αυτά τα είχαν καταγγείλει και δείξει ξεκάθαρα εδώ και πολύ καιρό αριστερές δυνάμεις, δημοσιογράφοι κλπ. Ήταν απολύτως σαφής η διαμόρφωση χουντικών στεγανών στα σώματα ασφαλείας, στο στρατό και στο κράτος που μαζί με επιχειρηματίες τάιζαν και προστάτευαν τη Χρυσή Αυγή και τους λοιπούς παρακρατικούς.

Όλη αυτή την παρακρατική λειτουργία επειδή ακριβώς ήταν παρά- κρατική, το κράτος τη γνώριζε πολύ καλά. Είναι άλλωστε αστείο να λέμε στα σοβαρά ότι καρότσια δικογραφιών συγκεντρώθηκαν μέσα σε δύο εβδομάδες ή ότι οι 32 δικογραφίες δεν μπορούσαν να συσχετιστούν από τους εισαγγελείς. Ακόμα και η παρέμβαση του υπουργού Δημοσίας Τάξεως είναι θεσμικά άτοπη: όχι μόνο γιατί καθυστέρησε τις ενέργειές του ευθυγραμμισμένος με τις θωπείες της ομάδας Σαμαρά προς τους ναζί αλλά και γιατί πια έχουμε περάσει σε μια φάση κατά την οποία οι ποινικές διαδικασίες για συγκεκριμένες υποθέσεις εκκινούν συστηματικά μόνο μετά από παρεμβάσεις συμβούλων του πρωθυπουργού ή υπουργών. 

Ενώ φαίνεται λοπιπόν να ξεκινά μια διαδικασία αποκεφαλισμού τμήματος του παρακράτους, που το “παράκανε”, το βασικό ερώτημα αλλά τί γίνεται με το υπόλοιπο, αφανές, δολοφονικό και φυσικά μαφιόζικο παρακράτος, που απεργάζεται τα σενάρια της ανωμαλίας και που παρεμβαίνει ολοένα εντονότερα προς όφελος των μνημονιακών πολιτικών εδώ και χρόνια; Αν περιμένει κανείς να το εξαφανίσουν αυτοί που διαχρονικά το συντηρούν πλανάται πλάνη οικτρά.

Αντίθετα, πολύ συχνά τέτοιου είδους αποκεφαλισμοί διασφαλίζουν τον κατευνασμό της λαϊκής αντίδρασης και την εξακολούθηση της παρουσίας του παρακράτους.
Επιπρόσθετα πρέπει να δει κανείς το ευρύτερο της Χρυσής Αυγής ζήτημα του εκφασισμού της κοινωνίας μας, της συνολικότερης καταπάτησης του συντάγματος- πέραν της δράσης των ναζί- και της εμπέδωσης ακροδεξιού πολιτικού λόγου.

Οι άλλοι – πλην της ΧΑ- πρωταγωνιστές σε όλα τα παραπάνω, δηλαδή η ομάδα Σαμαρά, τα μνημονιακά κόμματα, οι μιντιακοί παπαγάλοι, η επιχειρηματική ολιγαρχία, ενδυόμενοι τον αντιχρυσαυγίτικο μανδύα προωθούν από τη μια το σφιχτότερο εναγκαλισμό κράτους και παρακράτους, διασφαλίζοντας ίσως ότι το τελευταίο πρόσκαιρα θα ρίξει τους τόνους και ότι θα περιορίσει την προσπάθεια αυτονόμησής του και από την άλλη μέσα από την επικοινωνιακή τους καταιγίδα κλείνουν την παγίδα εις βάρος του λαού. Οι ίδιοι που ανέδειξαν σε κομβικούς παράγοντες τις δυνάμεις της ανωμαλίας καμώνονται τους παράγοντες της σταθερότητας, εξακολουθώντας φυσικά να ασπάζονται τον ακροδεξιό, χρυσαυγίτικο λόγο και προσδοκώντας να αποκομίσουν τα αντίστοιχα πολιτικά οφέλη εις βάρος μιας αριστεράς που δείχνει αποπροσανατολισμένη.

Η Χρυσή Αυγή ολοκλήρωσε τον πρώτο της ρόλο, στο πλαίσιο της στρατηγικής της έντασης που διά της θεωρίας των άκρων αποπειράται να σταθεροποιήσει την κυβέρνηση Σαμαρά. Θα δούμε αν και πότε θα αξιοποιηθεί και μελλοντικά για την ευθεία επίθεση στον κοινοβουλευτισμό.

Αν λοιπόν κάτι πρέπει να μας δείξει η χθεσινή μέρα είναι πόσο υπονομευμένη αποδεικνύεται η δημοκρατία μας από την ακροδεξιά και φασιστική απειλή τόσο στο θεσμικό επίπεδο, όσο και σε αυτό της πολιτικής ηγεμονίας. Η νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή λαίλαπα περνά αναγκαστικά μέσα από το ξήλωμα της προοδευτικής πολιτικής ηγεμονίας μεταπολιτευτικά, μέσα από τη δυσφήμηση όλης αυτής της περιόδου, προσπάθεια στην οποία συμμετείχε ανοήτως και συμπλεγματικά και τμήμα της αριστεράς.

Ακόμα και ως κοινωνία πρέπει να αντιμετωπίσουμε το συλλογικό μας εαυτό με τη δέουσα περίσκεψη και αυστηρότητα: γιατί έπρεπε να δολοφονηθεί από τη Χρυσή Αυγή Έλληνας για να υπάρξει μια -πολύ μικρή και πάλι- πτώση της δημοφιλίας των ναζί; Τί φταίει ώστε ένα όχι ευκαταφρόνητο τμήμα μας είναι διατεθειμένο να προσχωρήσει σε μια αυτοκαταστροφική πορεία προς το χάος, που ουδόλως έχει ανακοπεί ακόμα;

Συμπερασματικά από χθες πρέπει να δούμε πια όλοι και καθαρά ότι εδώ και καιρό βιώνουμε μια διπλή υπονόμευση της δημοκρατίας μας: από τη μια σε θεσμικό επίπεδο τη σταδιακή δόμηση ενός αντιδημοκρατικού, αυταρχικού κράτους διαρκούς έκτακτης ανάγκης, στα χέρια των συστημικών νεοφιλελεύθερων δυνάμεων που εν τέλει θα στραφεί κατά του λαϊκού κινήματος και της αριστεράς στο πλαίσιο της θεωρίας των άκρων.

Στο συλλογικό, κοινωνικό επίπεδο την αυτοκαταστροφική διαδικασία του εκφασισμού. Δε νίκησε χθες η δημοκρατία λοιπόν αλλά διεφάνη πόσο τραυματισμένη είναι. Αν δεν υπάρξει συνειδητοποίηση, ωρίμανση, οργάνωση και πρωτοπορία που θα δώσει διαρκή αγώνα για την αποκατάσταση και την εμβάθυνση της δημοκρατίας μας, αν την εμπιστευθούμε στα χέρια της ακροδεξιάς δράκας Σαμαρά και των συμμάχων του, να περιμένουμε τα χειρότερα.