ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Το τέλος του Εφιάλτη – Η κοινωνία στα άκρα

Ελένη Αθανασούλη
Στην τρέχουσα αρθρογραφία των ημερών, με αφορμή τον τραγικό θάνατο ενός νέου ανθρώπου, κυριαρχεί η λυσσώδης επίθεση και καθύβριση συλλογικά των μελών και των ψηφοφόρων ενός πολιτικού φορέα (κόμματος) με όρους όπως: Μαφιόζικη συμμορία, γυμνασμένοι κρετίνοι, κλπ.
Εξετάζοντας την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα, δηλαδή:
α. τα συνεχιζόμενα φορεισπρακτικά μέτρα, που επιβάλλονται με πρωτοφανείς και εκβιαστικές κυρώσεις ποινικού χαρακτήρα, λες κι επιλέξαμε εμείς να γίνουμε εγκληματίες αδυντούντες να πληρώσουμε φόρους,
β. την πολιτική ανεπάρκεια στο σχεδιασμό και την εφαρμογή πολιτικών που θα είχαν αποτέλεσμα,
γ. τη θέσπιση οικονομικών προϋποθέσεων -καταβολή εισιτηρίου 25 ευρώ για την παροχή στοιχειώδους νοσοκομειακής φροντίδας από τα δημόσια νοσοκομεία,
δ. την απαγορευτική τιμή που έχει πια το πετρέλειαο θέρμανσης, που δεν θα πάρουμε ούτε κι εφέτος (κι ας μας απειλούν τα αρθριτικά),
ε. οι φόροι περιουσίας που επιβάλλονται σωρευτικά,
στ. το χαράτσι μέσω ΔΕΗ που συνεχίζεται,
ζ. οι ομαδικές απολύσεις που έχουν υπογραφεί και θα αρχίσουν να πραγματοποιούνται,
η. η εισφορά αλληλεγγύης που δεν δίδεται στον έχοντα ανάγκη αλληλεγγύης- αλλά επιβάλλεται σ’ αυτόν για νά ‘χει η κυβέρνηση να προσλάβει ημετέρους, και να τους εφοδιάζει με κινητά, επιδόματα κλπ.
θ. η πώληση δημόσιας περιουσίας έναντι πινακίου φακής (γιατί να πουλάμε προσοδοφόρες δομές , ποτέ μου δεν το κατάλαβα),
ι.η κατάργηση/συγχώνευση/το κλείσιμο των σχολείων και (η αναστολή λειτουργίας !) πανεπιστημίων κλπ. κλπ.
Σταματάω την αρίθμηση γεγονότων και λόγων εδώ, για λόγους οικονομίας λόγου (αλλά όχι νοήματος). Συνεπώς, θεωρώ ότι ο ξεσηκωμός αυτός, μοιάζει σαν ένας ενορχηστρωμένος αντιπερισπασμός για την ανώδυνη επιβολή όλων των παραπάνω, κι αυτό γίνεται με απόλυτη ευθύνη των κυβερνώντων που χειραγωγούν τους πολίτες σε τέτοιο αποπροσανατολισμό και των ΜΜΕ που συμπράττουν. Υπάρχει και τίμημα;
Κύριοι, της πολιτικής ζωής του τόπου, ο Εφιάλτης, δεν είναι ένα κόμμα με το οποίο διαφωνείτε όλοι εσείς και οι πελάτες σας.
Εφιάλτης είναι η ζωή μας, και η ζωή των παιδιών μας, που φεύγουν. Είναι το μέλλον του τόπου, που εσείς δεν μπορείτε να το υπερασπιστείτε και να το φροντίσετε. Δεν “θα βάλετε τάξη” αν απαγορεύσετε το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Θα βάλετε τάξη αν δεν υπάρχει λόγος διαμαρτυρίας. Οι πολίτες πρέπει να είναι ελεύθεροι να πρεσβεύουν όποια ιδεολογία προτιμούν, και να ζούν εν ελευθερία εντός της πατρίδας τους.
Η πολιτική δεν είναι εταιρία με εταίρους ομόρρυθμους και ετερόρρυθμους. Δεν είναι ανώνυμη εταιρία με μετοχές και εξουδετερωτικές πλειοψηφίες με σκοπό τη αποκομιδή μεγαλύτερου κάθε φορά κέρδους. Δεν είναι εταιρία περιορισμένης ευθύνης με μερίδια. Είναι “κοινωνία” απόλυτης ευθύνης, για την όποια συμμετοχή εκάστου, εκ των συμμετεχόντων στη λήψη (ή τη λήψη περί μη λήψης)αποφάσεων.
Η πολιτική είναι στίβος άθλησης της κοινωνίας των πολιτών στη συμβίωση και τη συναποδοχή, είναι στίβος ανάδειξης των αξίων και ικανών στο έργο και το αποτέλεσμα, χάριν του κοινωνικού συνόλου και του μέλλοντός του.
Η συμμετοχή στην άσκηση πολιτικής δεν είναι περιουσία ούτε αναφαίρετο δικαίωμα κανενός. Είναι δικαίωμα που παρέχεται και αφαιρείται με την ψήφο των πολιτών. Κάθε καταδολίευσή του είναι φασιστική, ανεπίτρεπτη, αντικοινωνική και ύποπτη.
Το τέλος του εφιάλτη μας, μοιάζει μακρινό. Η Ιστορία μας, μας έχει δείξει, ότι φτάναμε στο έσχατο κατάντιας σημείο, από ολιγωρία, από αισχρό και ανήθικο ατομισμό.
Αν η συνεργασία μας σε πολιτικο-κοινωνικό επίπεδο δεν καταστεί εκούσια επιλογή μας, προκειμένου να ευημερεί η χώρα και ο λαός, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα ανοίγουν τις κερκόπορτες της καταστροφής. Αν δεν εξωσθεί το ατομικό (ή το αλλότριο εξυπηρετούμενο) συμφέρον από την άσκηση της πολιτικής, δεν πρόκειται να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης.
Η ελευθερία της σκέψης, της γνώμης και της έκφρασης δεν αναιρεί τη χρήση της λογικής, και δεν καταργεί την υποχρέωση της ακρόασης, προ πάσης κυρώσεως ή καταδίκης.