ΑΦΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ

Η ελληνική βιομηχανία θύμα δολοφονίας

Από τον Θαν. Μαυρίδη

Υπάρχει ελληνική βιομηχανία; Είναι αλήθεια ότι σε λίγο καιρό και κατά πως εξελίσσονται τα πράγματα το ερώτημα αυτό θα μοιάζει με εκείνο "αν υπάρχει ζωή στον Άρη". Στον πλανήτη Άρη είναι πιθανό οι επιστήμονες να ανακαλύψουν κάποια στιγμή ζωή. Αλλά βιομηχανία στην Ελλάδα; Μάλλον απίθανο.

Σε μία χώρα που η φορολογία είναι τόσο υψηλή και που η διαφθορά μαστίζει τα πάντα, δεν θα θέλατε να επενδύσετε τα χρήματά σας και μάλιστα σε μία βιομηχανία. Διότι οι βιομηχανίες δεν μεταφέρονται εύκολα. Δεν μπορείς να πάρεις το βαλιτσάκι σου και να πας παραδίπλα να στήσεις και πάλι την επιχείρησή σου, όπως συμβαίνει με μία εταιρεία υπηρεσιών. 
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια οι βιομηχανίες αντιμετωπίζουν κι άλλα προβλήματα, με σημαντικότερο αυτό της έλλειψης ρευστότητας. Το τραπεζικό σύστημα αδυνατεί να ανταποκριθεί στην ζήτηση και το γεγονός αυτό απειλεί την βιωσιμότητα αρκετών εταιρειών.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι μία βιομηχανία προσαρμόζεται στα δεδομένα της εποχής και μπορεί έτσι να αντέξει ένα διάστημα και δίχως την τραπεζική χρηματοδότηση, δεν συμβαίνει το ίδιο πράγμα και με τον τομέα των επενδύσεων της ίδιας βιομηχανίας σε νέες τεχνολογίες. Κάθε φορά που η εταιρεία δεν εκσυγχρονίζεται χάνει σε ανταγωνιστικότητα κι αυτό μοιραία την οδηγεί σε μειονεκτική θέση.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν διαθέτουμε σε αυτή την χώρα κουλτούρα στήριξης της βιομηχανίας. Το αντίθετο! Ο βιομήχανος είναι για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ένας κατά τεκμήριο κλέφτης που προσπαθεί να πιεί το αίμα της εργατικής τάξης, ενίοτε και με το μπουρί της σόμπας, όπως παραστατικά περιέγραφε σε ένα συλλεκτικό του τεύχος το περιοδικό "Αντί".

Σε όλη την Ευρώπη προσέχουν την βιομηχανία τους ως κόρη οφθαλμού. Εδώ έχουμε βγάλει μόνοι μας τα μάτια μας. Δεν είναι μόνο σήμερα τα όσα συμβαίνουν με την ενεργοβόρα βιομηχανία. Είναι όλα εκείνα που συνέβησαν από το 1970 μέχρι σήμερα. Ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε στην Ελλάδα φτιάχναμε ψυγεία και κουζίνες. Υπήρχε πολυπληθές συνδικάτο δέρματος, επειδή υπήρχαν αντίστοιχα βιομηχανίες παπουτσιών. Δεν έχει σχέση αυτό που βλέπουμε στις μέρες μας με εκείνο που υπήρχε άλλοτε. Κι αυτό διότι η βιομηχανία κυνηγήθηκε με κάθε δυνατό τρόπο. Δεν έτυχε, πέτυχε. Η βιομηχανία έπεσε θύμα δολοφονίας.

Μπορούμε να κάνουμε μία νέα αρχή; Η ερώτηση θα πρέπει να απαντηθεί με μία άλλη ερώτηση: Θέλουμε την βιομηχανία στην Ελλάδα; Διότι μέχρι σήμερα έχουμε δείξει ότι η δραστηριότητα αυτή είναι ανεπιθύμητη. Αν πάντως την θέλουμε θα βρεθεί και ο τρόπος για να επιβιώσει κι αυτό το είδος. Προς το παρόν οδεύουμε προς μία κατάσταση που οι βιομηχανικοί χώροι θα χρησιμεύουν μόνο για τα κλαρίνα το Πάσχα, όταν θα σουβλίζουμε τα αρνιά σε μέρες βροχερές...