Ο φασισμός απέθανε... Ζήτω ο φασισμός...
Λίγο πριν την εκτέλεσή του, ο Τζών Κένεντι, ξεσκεπάζει τους διεθνείς τοκογλύφους και απατεώνες, ζητώντας τη βοήθεια του αμερικανικού Λαού. Συμπληρώσαμε για λογαριασμό του, τη ρήση του μεγάλου Γεώργιου Καραϊσκάκη, πριν επίσης ξεψυχήσει από τα πυρά των προδοτών. Ο Κένεντι φυσικά, λέει στο Λαό, πως "η υπόθεσή του είναι στα χέρια του". Δεν τον άκουσαν και σήμερα πληρώνουν την επιλογή τους. Είθε η φωνή του μεγάλου πολιτικού ανδρός, να ακουστεί σήμερα, μαζί με τα λόγια του Σόλωνα, του αρχαίου και σοφού νομοθέτη...
Του Σταύρου Βιτάλη,
Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.
Με το «διάγγελμα» Δένδια «περί κράτους Δικαίου το οποίο επιβλήθηκε στα τάγματα εφόδου», είχαμε και μια - έστω σημειολογική - αναπαράσταση, της πομπώδους εξαγγελίας του αρχιθαλαμηπόλου του «βασιλέως», στην είσοδο του παλατιού, περί του θανάτου του:
Κατά το «ο βασιλεύς απέθανε, ζήτω ο βασιλεύς» λοιπόν, «ο φασισμός απέθανε, ζήτω ο φασισμός». Μια χρήσιμη φυσικά για το «ποίμνιο» και το «ποιμνιοστάσιο» δήλωση, για να υπενθυμίζει πως μπορεί ο βασιλιάς/φασισμός να πέθανε, ο αρχιτσέλιγκας, οι τσομπαναραίοι αλλά και σκυλιά όμως, βρίσκονται στη θέση τους. Και φυσικά για να υπενθυμίσει ακόμη πως «όποιος δεν συμμορφωθεί με τας υποδείξεις» θα πρέπει να «προσέλθει εις την… Βαστίλη/ΓΑΔΑ, δια υπόθεσίν του».
Στην περίπτωση φυσικά της ανακοίνωσης περί του «θανάτου της Χρυσής Αυγής», ελλείψει «βασιλέως», έχουμε την ανακοίνωση εκ του αρχιθαλαμηπόλου Δένδια, για «τον φασισμό που πέθανε και τον φασισμό που ζει».Γιατί ο φασισμός, όπως ο βασιλεύς, είναι μια άυλη υπόσταση, που δεν ασθενεί, δεν πτωχεύει, είναι απέθαντος, όπως περίπου, τα ζόμπι του παρανοϊκού-παρακμιακού, Χόλυγουντ.
Έτσι, η Χρυσή Αυγή του κ. Μιχαλολιάκου, εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες, μπροστά σε ένα ακροατήριο που ούτως ή άλλως, διψά «δια άρτον και θεάματα». ...
Όσοι εκ των ελαχίστων νοημόνων ανθρώπων απέμειναν σε αυτήν την χώρα, παρακολούθησαν το σκηνικό της εκτέλεσης, και δεν μπήκαν στη λογική του Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, αισθάνθηκαν τον παγερό αγέρα του απέθαντου φασισμού, να περνά πάνω από τη χώρα. Κατάλαβαν πως κάτι άλλο, πολύ βαθύτερο και πολύ πιο σκοτεινό, θα ακολουθήσει στις μέρες και τις εποχές που έρχονται.
Τα αυτονόητα «καλά τους έκαναν», πήραν και έδωσαν. Ως να υπάρχουμε σε μια ευνομούμενη χώρα, με κανόνες που υπακούν στα κοινωνικά συμβόλαια που με θυσίες και εκατόμβες κατάκτησε τούτος ο δυστυχής Λαός, η πλειοψηφία-μάζα, παγιδεύτηκε στο μέρος, στο δένδρο, χάνοντας εντελώς από το οπτικό της πεδίο το όλον, το δάσος.
Αυτήν την «πραγματικότητα», φυσικά ενίσχυσε τα μέγιστα η γκανγκστερικού τύπου δολοφονία του δυστυχισμένου νεαρού μουσικού Παύλου Φύσσα, και οι τραγικές φιγούρες των συγγενών του, τους οποίους το υποκριτικό σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα, χρησιμοποίησε κατά κόρον. Αυτό το ίδιο το σύστημα, που είχε πεταμένο τον Παύλο, όπως και εκατομμύρια άλλους νέους Έλληνες, στα αζήτητα.
Πανικόβλητα ανθρωπάκια διαφόρων τύπων, τοποθετήθηκαν έντρομα απέναντι στο «είσαι μαζί μας ή με αυτούς», του εισαγγελέως-συστήματος. Και ελάχιστες ήταν οι φωνές που ορθώθηκαν – μαζί με αυτές και η δική μας, ξεκαθαρίζοντας:
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΥΤΕ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ, ΟΥΤΕ ΜΕ ΕΣΑΣ.
Από την άλλη πλευρά, μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, εγκλωβισμένο σε παρωχημένα μαρξοειδή ιδεολογήματα, δεν μπόρεσε να δει παρά μόνο το τυρί στη φάκα, «ως χτύπημα του φασισμού». Από ποιους; Από αυτούς που τον κατασκεύασαν.
Ακόμη πιο έντρομοι, πατριώτες-δημοκράτες, έβγαλαν και πάλι το «πατριώτης» από το λεξιλόγιό τους.
Χωρίς λοιπόν φόβο και πάθος, χωρίς ψυχαναγκασμούς και εκβιαστικά διλλήματα, να σας πούμε, τι βλέπουμε με την υπόθεση αυτή.
Η Χρυσή Αυγή του κ. Μιχαλολιάκου, δεν ήταν τίποτε παραπάνω, από το γερασμένο εγγόνι της μεταπρατικής τάξης της Πατρίδας μας. Απόγονος του παιδιού που ανδρώθηκε στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής της χώρας και δικαιώθηκε από την ίδια την καθεστηκυία τάξη. Όταν δια στόματος του «Γέρου της Δημοκρατίας», Γεωργίου Παπανδρέου-Μινέϊκο και ελέω Τσόρτσιλ/Σκόμπυ, αποκαταστάθηκε – αντί να πάει φυλακή όπως στις άλλες χώρες της Ευρώπης - ως «όργανον τάξεως», της εμφυλιοπολεμικής και μετεμφυλιοπολεμικής Ελλάδας.
Αυτό το γερασμένο παιδί, που για 30 χρόνια περίπου, κινούνταν στις σκιές του 0,15% έως 0,40% του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας, κλήθηκε και πάλι από τους «δημοκράτες» απογόνους των «παπατζήδων», σε ενεργό υπηρεσία και δράση. Του δόθηκαν χρήματα, φωνή και δικτύωση από το κεντρικό σύστημα. Από την πλευρά της, η συστημική «αριστερά» - η οποία πια σήμερα, χαϊδολογιέται με τον καπιταλισμό αλλά με… ανθρώπινο πρόσωπο - του χάρισε ως «προίκα», την ελληνική σημαία, τον εθνικό ύμνο, το «έγκλημα» του πατριωτισμού.
Οι μέθοδοί του όμως, αποδείχτηκαν ανεπαρκείς, στο να κάνουν τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό των αφεντικών. «Μπρουτάλ» για τις κυρίες των βορείων προαστίων. Βάρβαρες για την… εκλεπτυσμένη άρχουσα-μεταπρατική τάξη της χώρας. Και κυρίως ξεπερασμένες για το νεοταξίτικο μοντέλο φασισμού που ήδη υφίσταται στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως. Οι διαχειριστές του προς πώληση «μαγαζιού», διαπίστωσαν πως ο φασισμός παλαιάς κοπής, δεν είναι πια παραγωγικός. Ακόμη χειρότερα, ενοχλούσε τα πέραν των εθνικών συνόρων αφεντικά, που διεμήνυσαν στους εγχώριους «ατζέντηδες» τους: Μαζέψτε τους.
Εδώ και δεκαετίες, το κεντρικό διαχειριστικό μπλοκ του παγκόσμιου φασισμού της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που κατοικοεδρεύει στα τρία Cities, (City of London, Washington DC
«Το νέο πρόσωπο του φασισμού, έχει σαν εργαλεία του πια, τις μυστικές οργανώσεις, τους μυστικούς όρκους, και τις μυστικές διαδικασίες.
Αντιμετωπίζουμε σήμερα – τόνιζε ο τραγικός Πρόεδρος των ΗΠΑ - μια μονολιθική συνομωσία, που στηρίζεται πρωταρχικά στη συγκάλυψη, επεκτείνοντας τη σφαίρα της επιρροής της, στη διείσδυση αντί της συμμετοχής, στην ανατροπή, αντί των δημοκρατικών διαδικασιών, στον εκφοβισμό, αντί της ελεύθερης επιλογής.
Είναι ένα σύστημα που έχει επιστρατεύσει, μια μεγάλη ομάδα που είναι συνδεδεμένη μεταξύ της, συγκροτώντας μια απόλυτα αποδοτική μηχανή, η οποία συνδυάζει, υπηρεσίες, στρατιωτικές, διπλωματικές, οικονομικές, επιστημονικές και φυσικά μυστικές οργανώσεις.
Οι ενέργειές τους είναι μυστικές, όχι δημόσιες, οι δράσεις τους δεν ανακοινώνονται, οι όποιοι αποστάτες τους, εξαφανίζονται από το πρόσωπο της γης. Καμία δαπάνη τους δεν ελέγχεται, ούτε αποκαλύπτεται».
Σε αυτό λοιπόν το «κονκλάβιο» της σιωπηρής συνομωσίας και των δολοφονιών με το βαμβάκι, δεν κατάφερε – για λόγους που κάποια στιγμή θα μάθουμε - ούτε να μπει, αλλά ούτε κυρίως να συντονιστεί ο κ. Μιχαλολιάκος και το κόμμα του. Το σύστημα λοιπόν, του έδωσε όλο το σχοινί που χρειαζόταν, για να αυτοκτονήσει. Και στο τέλος, το… αυτοκτόνησε.
Έτσι, σκοτώνοντας με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, με την κίνησή του αυτή, η Νέα Τάξη, διεμήνυσε:
Άκου ανθρωπάκο.
Χτύπησα αμείλικτα, πιο τσαμπουκαλεμένους από σένα.
Σκέψου λοιπόν τι θα πάθεις εσύ, που ούτε μπρατσαράς είσαι, ούτε τατουάζ και σουγιάδες έχεις, ούτε ρόπαλο μπορείς να κρατήσεις.
Γι αυτό λοιπόν, βούτα στην ανεργία σου, την ανασφάλεια σου, την ανέχεια σου, την εξαθλίωση σου, την αναξιοπρέπεια σου και
ΔΟΥΛΕΥΕ, ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕ, ΣΙΩΠΑ Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου