ΠΕΓΤΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΑ........ΣΥΝΝΕΦΑ

Του Στέλιου Συρμόγλου

Στην Ελλάδα του 2013 όλα είναι ρευστά. Χρεοκόπησαν και εγκαταλείφηκαν μια σειρά από μύθοι, που καλλιέργησαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων δύο και πλέον δεκαετιών. Η Ελλάδα κατάντησε “λεία” των αδηφάγων ξένων αγορών και των αδίστακτων αρπακτικών τους. Και η χώρα έγινε ρεζίλι του…διεθνούς σκυλοτροφείου…

Με την ποιότητα της ζωής του μέσου Ελληνα να υποβαθμίζεται, ενώ ευρεία στρώματα της κοινωνίας να εξαθλιώνονται. Με την κοινωνική ειρήνη μονίμως να κλυδωνίζεται από την απροκάλυπτη αναξιοπιστία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Αναξιοπιστία που έχει μετατραπεί σε θεσμό του πολιτεύματος. Με τις γραφικές πολιτικές φιγούρες να κυριαρχούν, επιρρεπείς πάντα στη λαγνεία της δύναμης, της καλοπέρασης και ενίοτε του εύκολου κέρδους, έχοντας κλειστεί ερμητικά στο δικό τους “βολικό” μικρόκοσμο. Με τους ίδους πολιτικούς, υπεύθυνους για τα δεινά της κοινωνίας, να εξοβελίζουν το μέτρο και να εκφράζουν τις μεγάλες σε κλίμακα θελήσεις της κοινωνίας με κενόλογες απόψεις και πομφολυγώδεις εκτιμήσεις.

Με τις μονοχρωμίες να εξοβελίζουν τις αποχρώσεις. Με την ακρίβεια να συμπιέζει ασφυκτικά τα λαικά βαλάντια και με την ανεργία να αθροίζεται στον πληθωρισμό, που δεν δείχνει να κατέχεται από…υψοφοβία. Οπως και ο νεοέλληνας ,άλλωστε, δείχνει να μην…φοβάται την υψοφοβία. Ολο “πέφτει από τα σύννεφα”, κάθε φορά που προσκρούει στον παραλογισμό των κυβερνητικών πρακτικών, κι όλο ως…αιθεροβάμων παραμένει στα σύννεφα, παρακολουθώντας από ψηλά και σαν να μην τον αφορά, με νερώνεια αδιαφορία, το δράμα της δεινοπαθούσης κοινωνίας, της ίδιας της ζωής του!..

Η σημερινή ελληνική κοινωνία δεν μπορεί πλέον να βρεί σωτηρία στα σχήματα, στις θεωρίες και στις ξεπερασμένες αξίες, των οποίων φορείς είναι τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα και οι εκφραστές της πολιτικής ντεκατέντσιας του τόπου. Ολα αυτά δεν είναι παρά ένα δράμα. Ο κοινωνικός θάνατος αποδεικνύεται πιο μακρύς από τη ζωή. Η εμπειρική αυτή πραγματικότητα είναι αναμφισβήτητο γεγονός, ενώ οι υποσχέσεις των σύγχρονων “θαυματοποιών” του πολιτικού κατεστημένου, δεν αποτελούν πια ούτε συζητήσιμη υπόθεση. Είναι ένας “εκτρωματικός” μύθος, που στηρίζεται σε αθέμελες σκέψεις και αβάσιμες προβολές των ψυχικών μας πόθων…

Οσο για τον…αιθεροβάμονα νεοέλληνα αυτοπαγιδεύεται στην ανάγκη του για αιθεροβασία, έχοντας χάσει το αίσθημα της πραγματικότητας, αγνοώντας ότι το “δράμα” που αμήχανα παρακολουθεί από τα…σύννεφα, μόνο ο ίδιος μπορεί να το ανατρέψει. Και ταυτόχρονα νιώθει ότι του φταίνε πάντα οι άλλοι, είναι ένας πληγωμένος εγωισμός περιδινούμενος στο αχανές της επιβεβαιώσεως. Από την άλλη πλευρά, η θεσμοθετημένη καταπίεση του κράτους, οδηγεί στην έννοια μιας κοινωνίας εκτός δικαίου, με το τυραννικό επακόλουθο της αυθαιρεσίας των ολίγων (εξίσου αποσυνθετικής με την αυθαιρεσία των συγκεχυμένων πολλών), που συνεπάγεται αναπόφευκτα η εξουσία του δικαιώματος επί του δικαίου.

Απόρροια της πίστης στον καθοριστικό ρόλο των εξωτερικών συνθηκών είναι μια κοινωνία και ένας άνθρωπος-πολίτης δέσμιος της ανάγκης: ” Με ελευθέρωσες, δάσκαλε, μαθαίνοντάς μου να υποκύπτω στην ανάγκη”, αναφέρει σ’ ένα από τα έργα του ο Ρουσσώ. Δεν απαιτείται ιδιαίτερη οξύνοια, για να αντιληφθεί κανείς ότι αυτό αποτελεί την πεμπτουσία της ανελευθερίας. Αν κατ’ εξοχήν γνώρισμα του ελεύθερου ανθρώπου είναι η δυνατότητα να σκέπτεται για λογαριασμό του και να επιλέγει, χρακτηριστικό του δούλου είναι, καθώς έχει επισημανθεί από την αρχαιότητα, ότι τον καθορίζουν κατά το “βουλευτικόν και κατά την προαίρεσιν”.

Χωρίς ευκαίρια σκέψης και επιλογής, ο πολίτης μετατρέπεται σε σκλάβο, είτε εχει είτε δεν έχει εκ του νόμου δικαιώματα, αφού αντί να αντιδρά, αντί να δημιουργεί αξίες που καινοποιούν τη ζωή στη διάρκεια, αναπαράγει μηχανικά το λειτουργικό παρόν της.

Ποιος είναι ο παράγοντας που δεν εμποδίζει τον πολίτη να περιπέσει μοιρολατρικά σε ακινησία και να δέχεται τις μίξεις και προσμίξεις της πολιτικής αδιαμαρτύρητα; Είναι ο φόβος μη χαθούν κεκτημένα, η εναγώνια πρόσδεση στο “επ’ άρτω μόνω ζήν”. Είναι η δύνανη της ανάγκης, με τη διαφορά ότι ως περιεχόμενο της πράξης ή δύναμη αυτή έχει καθορισμένα περιθώρια, ώστε το υποκείμενό της να ενεργεί μόνο τεχνικά. Η τεχνική δεν υπάρχει άνευ σκέψεως. Υπάρχει μετά σκέψεως αυστηρά λειτουργικής, εντελώς ξένης πρός τη θεωρία. Αν λοιπόν η τεχνική ενέργεια, ως πράξη μηχανική, ασκείται στον χρόνο του παρόντος, η θεωρία ως συστατικός παράγοντας του νοήματος, αποτελεί πράξη υπέρ χρόνου δημιουργίας.