ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ....................ΤΙΠΟΤΑ

Κυβερνηση γόνων, “ασθενών”, τηλεοπτικών πάνελ, twitter…

Με την πομφολυγώδη πρωθυπουργική έκφραση στο νέο υπουργικό συμβούλιο ότι “υπέρτατη ιδεολογία της νέας κυβέρνησης είναι η σωτηρία του τόπου…” και με τα σχόλια των διαφόρων “παπαγάλων” της παραπληροφόρησης περί “ομογενοποιημένης” και “συμπαγούς” κυβέρνησης Σαμαρά και με τίτλους “με σηκωμένα τα μανίκια οι νέοι υπουργοί για τη δόση των 8,1 δις) των φίλα προσκείμενων στο κυβερνητικό δίδυμο εφημερίδων, ξεκίνησε η πορεία του νέου (αναπαλαιωμένου) κυβερνητικού σχήματος…
του Στέλιου Συρμόγλου
Και, δυστυχώς, κάθε “νέα” κυβερνητική προσπάθεια μας κάνει “νοσταλγούς” του παρελθόντος. Και μάλιστα ενός πολιτικού παρελθόντος που πάντα ή σχεδόν πάντα χαρακτηριζόταν από την έλλειψη αποδοτικότητας, σοβαρό πράγματι σύμπτωμα της νόσου της σύγχρονης δημοκρατίας. Κι αυτή η “νοσταλγία” δεν σημαίνει εξιδανίκευση του “παλαιού καλού καιρού…”. Γιατί η πολιτική δημοκρατία μπορεί να θεωρηθεί σταθεροποιημένη και συνεπώς βιώσιμη όταν είναι αποδοτική. Και μια τέτοια πολιτική δημοκρατία δεν είχε την τύχη να έχει η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες…
Το μεγάλο δράμα της πολιτικής γελοιότητας σήμερα, ωστόσο, μας κάνει “νοσταλγούς” παρελθόντων χρόνων της πολιτικής, έστω κι αν χρειάζεται να επιστρατεύσουμε το ζωτικό στοιχείο της φαντασίας. Ο καιρός των “παλινορθώσεων”, άλλωστε, πέρασε ανεπιστρεπτί. Κι αυτό, διότι τρείς παράγοντες, ο οικονομικός, ο κοινωνικός και η σύνθεση του πολιτικού προσωπικού, μετέβαλαν τα θεμέλια της πολιτικής δημοκρατίας.
Κι έτσι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Αντιμέτωποι με την έλλειψη όχι απλώς της “αστοιχείωτης” στοιχειώδους σοβαρότητας, της επιμερισμένης πολιτικής επάρκειας και του πολιτικού ήθους, αλλά με την “προσωποποιημένη γελοιότητα” να καταλαμβάνει υπουργικούς θώκους και να “διαχέεται” σ’ όλα τα επίπεδα του πολιτικού συστήματος και εκ των πραγμάτων στην ευρύτερη στελέχωση του δημόσιου τομέα.
Πρόκειται για πολιτική γελοιότητα που συνθέτει τη σημερινή “τραγωδία” του Ελληνισμού. Και συνιστά καίριο πλήγμα στη λαική ιστορική συνείδηση, η οποία αποκρυπτογραφήθηκε στο έργο των μεγάλων της τέκνων. Και η “ιστορικοποίηση” της συνείδησης δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Προήλθε από τον κάματο και από τον έντονο προβληματισμό ισχυρών συνειδήσεων, οι οποίες κατόρθωσαν να θραύσουν τα ισχυρά τείχη του κυκλικού επαναληπτικού χρόνου.
Με τον χθεσινό ανασχηματισμό του “εκτρωματικού” δικομματικού κυβερνητικού σχήματος, αποθεώθηκε η πολιτική γελοιότητα!..Θα ήταν μάλιστα “γελοιότητα” εκ μέρους του γράφοντος να ασχοληθεί με την “προοπτική” τετραετίας της νέας κυβέρνησης, την “αποδοτικότητά” της και τις “δυνατότητες” των μελών της, προεξαρχόντων ενός ψευδομανούς πρωθυπουργού, ενός πολιτικά “διαστροφικού” αντιπροέδρου με κοινό τους γνώρισμα την ηγεμονική αντίληψη στην άσκηση της πολιτικής, την εν γένει διοικητική τους ανεπάρκεια, αλλά και στοιχεία πολιτικής ανισορροπίας, που, ίσως, η επιστήμη της ψυχοδιαγνωστικής καταδείξει στο εγγύς μέλλον ότι δεν περιορίζονται απλώς σε πολιτικό επίπεδο. Κάτι, βέβαια, που απεύχεται κάθε νοήμων πολίτης εν όψει μάλιστα και των κρίσιμων προβλημάτων της χώρας…
Εχουμε κυβέρνηση των γόνων, των επιγόνων, των συγγενικών δεσμών, των τηλεοπτικών πάνελ, του lLife-style,του Twitter και του Facebook. Θα αντιτάξει κάποιος πιθανώς ότι δεν είναι κακό η ανάπτυξη της πολιτικής επικοινωνίας δια της τεχνολογίας. Πράγματι, δεν είναι κακό μέχρις ενός ορισμένου σημείου, αν τα πρόσωπα που κατείχαν καθημερινά “καρέκλα”, τον τελευταίο χρόνο, στο τηλεοπτικό κατεστημένο της ενημέρωσης, δεν διακρινόταν όχι τόσο για την παραδεδειγμένη ανεπάρκειά τους, όσο για την ασυναρτησία τους, λόγω προφανώς ψυχογενών τους γνωρισμάτων.
Το κατέδειχναν καθημερινά με τις κραυγαλέες αντιδράσεις τους, με την κινησιολογία τους, με τις ανερμάτιστες πολιτικές τους θέσεις, ακόμη και με τις συσπάσεις του προσώπου τους. Κι όμως, αν και ψυχικά “ασθενείς” βρέθηκαν “αίφνης” σε υπουργικούς θώκους και σε κυβερνητικούς τομείς, με αποτέλεσμα αμεσοπρόθεσμα η παρουσία τους να σηματοδοτήσει και το καταγέλαστο της επιλογής τους, αλλά και σοβαρό “κίνδυνο” για την “υγεία” της κοινωνίας εν τω συνόλω της…
Εθεσα το “αίφνης” εντός εισαγωγικών, μολονότι και ανεξάρτητα της πολιτικής συγκυρίας, τα συγκεκριμένα πρόσωπα της “ιματισμένης γελοιότητας” και της επικίνδυνης πολιτικής ανικανότητας, κάθε άλλο παρά αιφνιδίως βρέθηκαν σε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης. Το τηλεοπτικό κατεστημένο “προετοίμαζε” συστηματικά την αναρρίχησή τους στους υπουργικούς θώκους. Κάποιοι δημοσιογράφοι θα υποστηρίξουν, ίσως, ότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα αποτελούσαν “εμπορεύσιμο τηλεοπτικό προιόν”. Είναι οι ίδιοι, ωστόσο, που, μόλις σβήνουν τα φώτα και οι κάμερες στα τηλεοπτικά στούντιο, μετά βδελυγμίας αναφέρονται στην εξ’ ανάγκης προώθηση των “γελοίων” της πολιτικής ως “δέσμευση” τους από την εργοδοσία…
Ζούμε ως κοινωνία το αδιανόητο. Ζούμε τον παραλογισμό. Ζούμε τη δύναμη του επερχομένου κακού με τις όποιες ολέθριες για τη χώρα συνέπειες. Και το χειρότερο: Λείπει από την κοινωνία εκείνη η ασίγαστη εσωτερική ορμή που θα λειτουργήσει ως ανάχωμα στο “κακό”. Αυτή η “ορμή” που, τη δεδομένη στιγμή, θα αντιμετωπίσει την πολιτική γελοιότητα. Θα την “εξολοθρεύσει” και θα αναδείξει πρόσωπα με έρμα σοβαρότητας και ευθύνης. Χρειάζεται η ορμή, αλλά και το αξιολογικό κριτήριο, για να “μεταποιήσουν” τη σοβαρότητα σε βουλητική και συναισθηματική δύναμη, σε κοινωνική προίκα, σε ήθος και αρετή…
Η κυβέρνηση σ’ ένα κράτος είναι, όπως λένε, ο καθρέπτης και μέσα του αντικατοπτρίζονται το μορφωτικό και εθνικό πεπρωμένο, η αξιολογική δυνατότητα και η πολιτική συνείδηση του λαού. Ετσι είναι… Αρνούμαι, ωστόσο, να συμβιβαστώ με την ιδέα του εθνικού αποθηλασμού, όσο κι αν υπάρχουν απογοητευτικά δείγματα και εύγλωττα παραδείγματα. Αρνούμαι να βλέπω την ελληνική κοινωνία να μετατρέπεται σε Σίσυφο της πολιτικής γελοιότητας, ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, ενός “όγκου” ανερμάτστων, ημιμαθών και ανεπαρκών πολιτικών, ικανών εντούτοις για επικύψεις παντός τύπου στα προσωποποιημένα πάντοια συμφέροντα, ξένα και εγχώρια.
Οι ρίζες της κοινωνίας, εκτός της Παιδείας, είναι και η πολιτική δημοκρατία. Αν δεν τις ποτίσουμε σωστά, αν ως κοινωνία αφεθούμε να μας παρασύρει ο εθισμός και η ευπιστία που εκτρέφει την πολιτική κοροιδία, τότε αυτές οι “ρίζες” σαπίζουν κι όλο το δένδρο της δημοκρατίας κινδυνεύει να ξηρανθεί. Μένουμε έτσι καταμεσής του καύσωνα χωρίς ίσκιο και έκχυμους καρπούς. Χωρίς δρόσο και ελπίδα. Κοινωνικά απρόκοπτοι, ενδεείς, αναξιοπρεπείς, υποτελείς και ηθικά γυμνοί. Τραγικά ανέτοιμοι και εκτεθειμένοι απέναντι στις αμείλκτες απαιτήσεις των σύγχρονων καιρών. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Μια “αναπαλαιωμένη” κυβέρνηση σήμερα. Μια ακόμη απαρχή της “υπουργοποιημένης γελοιότητας”. Και “προετοιμαστείτε” για νέο θέαμα, όσοι δεν συνειδητοποιήσατε ότι δεν πρέπει να είστε φιλοθεάμονες και με δανεικές σκέψεις πολίτες. Οι “καρέκλες” στα τηλεοπτικά πάνελ δεν θα μείνουν κενές από γελοίους επίδοξους υπουργούς…Μα, τι γράφω για “κενές” καρέκλες; Εχουν ήδη καλυφθεί από πρωίας…Το πολιτικοεπιχειρηματικό σύστημα “φροντίζει” εγκάιρως για τη διάδοχη κατάσταση σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά…
Η Ελλάδα του πρόσκαιρου, του πρόχειρου, του ευαξάλειπτου από την κοινωνική και εθνική μνήμη, των δογματικών και αυταρχικών αυτοσχεδιασμών, των αστάθμητων πολιτικών ενεργειών, των “επαίνων” των δανειστών για την υποταγμένη λογική των κυβερνώντων και της ελαφρόνοιας που διακρίνει τον ευρύτερο πολιτικό και δημοσιογραφικό χώρο, είνα ΕΔΩ! Και το ΕΔΩ σημαίνει το απόλυτο πλήρες του ΤΙΠΟΤΑ! Και στο ΤΙΠΟΤΑ δεν χωράνε μεταλλαγές και δυναμικές θεμελιακές προσπάθειες, που άμεσα έχει ανάγκη ο τόπος…