ΩΧ...Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΛΟΒΕΡΔΟΣ

Ωχ! Ο Λοβέρδος

«Ωχ! Παναγίτσα μου ο Λοβέρδος πάει. Ο Λοβέρδος»ούρλιαζε η γιαγιά μου. Τρόμαξα αν κι ήξερα ότι η γιαγιά όσα παίρνουν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο εκδηλωτική και πιο υπερβολική. Τούτη όμως την κραυγή απόγνωσης και απελπισίας δεν την είχα ξανακούσει. Εκτός αυτού μου φάνηκε περίεργο ν’ ανησυχεί η γιαγιά για τον Λοβέρδο που δεν τον χώνευε με τίποτε και κάθε τόσο τον στόλιζε με διάφορα κοσμητικά επίθετα από την εποχή που ήταν υπουργός Υγείας.
«Ο Λοβέρδος, πάει το παλικάρι» μου είπε όταν έτρεξα στο δωμάτιο της που είχε την τηλεόραση στη διαπασών. «Κοίτα, κοίτα» επέμεινε. Τι να δω, τον κύριο Λοβέρδο μας, τον ευθυτενή και λεβέντη υπουργό μας σε αναπηρικό καροτσάκι. Τα ‘χασα. Μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να καταλάβω τι συνέβαινε. «Είναι η... ομάδα μπάσκετ της βουλής και παίζει εναντίον της εθνικής ομάδας καλοθοσφαίρισης με αμαξίδια» εξήγησα στην γιαγιά. «Mην ανησυχείς δεν έπαθε τίποτε ο Λοβέρδος σου. Κάθισε...

σε αμαξίδιο για νάναι ισότιμος με τους άλλους. Γιορτάζουν την πανελλήνια ημέρα σχολικού αθλητισμού». Με κοίταξε παράξενα εκείνη και πέταξε μια παροιμία απ’ αυτές που δεν γράφονται.

Το θέαμα πραγματικά ήταν κάπως. Περίεργο να το πεις; Υπερβολικό; Ό,τι και να πεις μέσα είσαι. Καλά δεν βρήκαν άλλον τρόπο να τιμήσουν τις κοινωνικές ομάδες με προβλήματα και το σχολικό αθλητικό πνεύμα κι έπρεπε να παριστάνουν τους παραπληγικούς; Αν έπαιζε η ομάδα της βουλής ποδόσφαιρο με την εθνική ομάδα τυφλών θα είχαν δεμένα τα μάτια οι βουλευτές; Αν έπαιζαν με εθνική ομάδα κουφών θα είχαν βουλωμένα τ’ αυτιά; Αν ήθελαν να τιμήσουν την ομάδα μας και ν’ αναβαθμίσουν το έρμο το αθλητικό πνεύμα, έστω και για μια στιγμούλα, δεν θα ήταν πιο ενδιαφέρον να καλέσουν την αντίστοιχη εθνική ομάδα καλοθοσφαίρισης με αμαξίδια από την Ιταλία, που είναι και πρωταθλήτρια Ευρώπης, να δώσει ένα φιλικό αγώνα με την δική μας εθνική; Κατανοητή η ανάγκη να τονίζεται σε κάθε ευκαιρία η ισοτιμία, η αποδοχή στην διαφορετικότητα αλλά στην πράξη εσείς κύριοι της ομάδας της βουλής που ιδρώνετε πάνω στα αμαξίδια για να μας πείσετε για τις ευαισθησίες σας, δεν κόψατε από τον νέο προϋπολογισμό 500 εκατομμύρια ευρώ για την κοινωνική πρόνοια; Εσείς, οι ίδιοι, δεν είστε που χρόνια αιτήματα κοινωνικών ομάδων με ιδιαίτερα προβλήματα δεν τ’ αγγίζετε; Τώρα γιατί να σας πιστέψω ότι είστε και ΑμεΑ;

«Μασκαριλίκια» λέει η γιαγιά μου και την είδα να αγριεύει ακόμη περισσότερο όταν της εξήγησα αναλυτικότερα ότι όλα αυτά έγιναν για να τιμήσουν την Πανελλήνια ημέρα σχολικού αθλητισμού που γιορτάζεται κάθε χρόνο την πρώτη Δευτέρα του Οκτώβρη. Αυτό κι αν δεν είναι αστείο για πολλά γέλια, τόσα πολλά που να μην αντέχεις να σταθείς όρθιος για να γυμναστείς.

Άνοιξε πολύ η αυλαία, άλλοι υπουργοί και βουλευτές με αμαξίδια, άλλοι με το λιοντάρι της Αμφίπολης παραμάσχαλα, άλλοι συντρώγοντας ψαρικά με την κυρία Αμαλ Αλαμουντίν και άλλοι, ανάλογα με την περίσταση, εκφωνούν λόγους εθνικούς και σπαραξικάρδιους για ισοτιμία και αποδοχή. Που είσαι Αλέξη Στριφτόμπαλα με την φουστανέλα σου να μας δεις, να πεθάνεις από τη ζήλεια! Τσεκουράτα πράγματα δηλαδή και ο κόσμος αδύναμος κι απογοητευμένος στέκεται στις ουρές για να πληρώσει τα χρωστούμενα ή ψάχνει την πιο βαθιά τρύπα για να πέσει μέσα. Όχι γιατί δεν αγαπά την ζωή, αλλά γιατί δεν αντέχει να βλέπει όλο αυτό το αντιαισθητικό και βάρβαρο παιχνίδι που στήνεται γύρω μας. Κατά τ’ άλλα «όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι».

Του Γιάννη Πάσχο