ΚΑΛΗΝΥΚΤΑ ΚΕΜΑΛ

Ούτε και θυμάμαι πόσες φορές τραγούδησα σιγανά, δυνατά, από μέσα μου, στην παρέα, στα δύσκολα, στα εύκολα, με δάκρυα, με χαμόγελα, με έμφαση, με πάθος, με γλύκα τον «Κεμάλ» του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου. Επειδή έτσι είναι το αληθινό έργο τέχνης:
Ταιριάζει παντού και χωρά πάντα στην καρδιά μας.
Ποίημα- κι όχι απλά στιχάκια- με δύναμη, με βαθειά νοήματα, ο Κεμάλ βαδίζει μαζί μας στην πικρή ζωή, συνεισφέροντας τη δική του αθωότητα, τη δική του φλόγα. Γυρεύει να τα βάλει με τα θεριά, με τους δυνατούς. Δεν τα καταφέρνει. Δεν θα τα κατάφερνε εξαρχής.
Τι λέει ο ποιητής; «νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο». Ωστόσο, συγκινητικά ωραίος, ο νεαρός Κεμάλ δίνει τον μεγάλο αγώνα της ζωής του.

Κι εσείς οι μεγάλοι, σωπάστε πια, έχει δικαίωμα να ελπίζει, να παλεύει, να ονειρεύεται. Τη δική του ζωή προσφέρει. Το δικό του όραμα ακολουθεί. Ας χάσει.

Εκείνος βάζει τα πάντα. Εσείς; Εμείς;
Πόλεμος εδω ..πόλεμος εκεί … κι ο Κεμάλ διπλώνεται και ξετυλίγεται διαρκώς μέσα μου, να ξορκίσουμε το κακό με την τέχνη. Δεν ξορκίζεται. Στρατιώτες, άμαχοι, οικογένειες, μικρά παιδιά ανάμεσα τους, πεθαίνουν ολοένα.
Εικόνες σκληρές, από έναν ακόμη πόλεμο που συνηθίσαμε να παρακολουθούμε από τον καναπέ δίκην τηλεοπτικού σώου.

Ο Κεμάλ μου θυμίζει πως αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ, εκτός αν προσπαθήσω ειλικρινά και εγώ, και εσύ και όλοι μας.

«Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή», το αντίβαρο του Ελύτη είναι το μόνο που μπορεί ν δώσει μιαν άλλη προοπτική.
Η ιστορία του νεαρού πρίγκιπα της ανατολής, με μεταφέρει στους δρόμους της Βαβυλώνας, της Ουρ, των αρχαίων πρωτευουσών της ανατολής. «Κείνοι που επράξαν το κακό» πρέπει να πληρώσουν.
Ας είναι κι οι πλανητάρχες, οι επικυρίαρχοι.
Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ  και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων..

Καληνύχτα…
Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.
Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα…