ANNA SILIA

Εχω παιδί, που ζει στην Β.Ευρώπη.
Έφυγε πριν 18 χρόνια, για να σπουδάσει, και έμεινε να ζει και να εργάζεται εκεί.
Χαίρομαι τόσο πολύ, που το παιδί μου… έφυγε.

Τι μάνα είμαι εγώ, που χαίρεται για ένα παιδί που έχει φύγει;

Που προσεύχεται μην τυχόν και του μπει στο μυαλό να ξαναγυρίσει;

Που το συμβουλεύει να πάρει την ξένη υπηκοότητα (μπορεί πια, μετά από τόσα χρόνια), μην τυχόν στραβώσουν οι ξένοι και το… διώξουν πίσω στην πατρίδα του;

Προχθές Κυριακή, στο τηλέφωνο:
-Μόλις γύρισα απ’ την δουλειά, μαμά,
-Καλά, δουλεύετε και τις Κυριακές;
-Πήγα για να ταΐσω τα κύτταρα. Πέθαναν και μερικά και είμαι στεναχωρημένος, κλείσε τώρα, είμαι πτώμα…

Τρελάθηκα απ’ την χαρά μου. Όσο έχει “κύτταρα” που ψοφούν αν δεν τα φροντίσει, όσο οι Κυριακές, μπορούν να τον κάνουν… “πτώμα”, η μαμά του θα… χαίρεται…
Μα, τι μάνα είμαι εγώ;

.
(αφιερωμένο στην… ανασχηματισθείσα Κυβέρνηση)