Ο ΤΣΟΠΑΝΟΣ

Όταν ο Πρωθυπουργός αστειεύεται...

Η Ελλάδα, ο Ελληνισμός, οι Έλληνες παγιδεύτηκαν και παγιδεύονται από τους διιστορικούς πειρασμούς, αλλά και περιπίπτουν στην ιστορική λήθη ή κόπωση. 

Το παρελθόν και οι ...άληστες στιγμές δεν γίνονται συνήθως μνήμη, ανάμνηση και μάθημα. Το διονυσιακό στοιχείο κυρίαρχο στη ψυχοσύνθεση του Ελληνα, συχνά εισβάλλει στα κρύφια της αμεσότητας, παραλύει τις λογικές δυνάμεις της έγχρονης συνείδησης, διαστέλλει το συναίσθημα και υποκρούει το έναυσμα της ευχάριστης διάθεσης, που ακολουθείται από μια υπερβατική αισιοδοξία, ανεξάρτητα των όποιων εκφυλιστικών καταστάσεων βιώνει...

Έτσι, τάσεις αφοπλισμού της σκέψης των πολιτών και εγκλωβισμού τους στο "κοτέτσι" της έντεχνα καλλιεργούμενης αποπληροφόρησης, με άφθονο καρύκευμα γελοιότητας ως προιόν της κομματικής κενότητας, παθογένειας και της πολιτικής σκοπιμότητας, συνιστούν ενοχή της πολιτικής ηγεσίας. Η προοπτική της δημοκρατίας, άλλωστε, φαίνεται πάντα μέσα από τις δυνατότητες μιας σοβαρά ενημερωμένης κοινωνίας.

Η πολιτική δημοκρατία παραμένει περισσότερο κοινωνική από οποιαδήποτε (ψευδεπίγραφη) κοινωνιστική τελειοποίηση, γιατί βασίζεται ακριβώς στη λειτουργία της κοινωνίας των πολιτών. Η δημοκρατία, που τόσο αφείδωλα επικαλούνται οι πολιτικοί στην Ελλάδα, έχει ήθος και μετριοπάθεια.
Ο αλωπεκισμός και η μωρολογία σε συνδυασμό με την πολιτική αμετροέπεια, συμβάλλουν στην υποβάθμιση της κοινωνικής διάστασης της δημοκρατίας, που υιοθετεί αβασάνιστα η λογική του καναπέ, της πίτσας μετά μπύρας, θεάματος και ανεκδότων στο επίπεδο της νεοελληνικής "πλάκας".

Αυτή τη φιλόγελη και φιλοθεάμονα διάθεση του Ελληνα "βάλθηκε" με επιμονή να ικανοποιήσει ο πρωθυπουργός με την πολιτική του ανεκδοτολογία και αστειολογία... Προεκλογικά μεν με την... ευτραπελία του Ζάππειο ένα και δύο και τρία. Μετεκλογικά δε, ως ένοικος του Μαξίμου, με πληθώρα χονδροειδών αστεισμών και φαιδρολογημάτων....

Κάποιοι βέβαια θεωρείτε ότι ο Αντώνης Σαμαράς ως Σαρδανάπαλος της εξουσίας, διακρίνεται μόνο για τη μνημονική του ανεπάρκεια, την αβουλία, την αδιανοησία και τη διαστροφή της αλήθειας. Και κάποιοι πιο κακόβουλοι ότι διατετέχεται από έμμονες ιδέες και ψυχική ανισορροπία, με βάση τις αντιδράσεις του... Εμπίπτει στη δικαιοδοσία της ψυχοδιαγνωστικής και της ψυχοφυσιολογίας μια τέτοια προσέγγιση, οπότε και δεν μπορώ να έχω άποψη.

Ο εκκλίνας της ευθείας και αντιβαίνων προς την ηθική της πολιτικής πρωθυπουργός μας, ωστόσο, έχει πράγματι χιούμορ, έστω κι αν εκδηλώνεται με κάποια απόχρωση "μαγκιάς" με στοιχεία οπερετικά και ενίοτε μελοδραματικά...

Δεν είναι αστειολόγημα η δήλωσή του ότι βρισκόμαστε στο τέλος της κρίσης και από το Σεπτέμβριο η χώρα μπαίνει σε τροχιά ανάπτυξης; Δεν είναι ανέκδοτο ολκής το fast track των ξένων επενδύσεων και η επερχόμενη ανάπτυξη, όταν η κοινωνία είναι "βουτηγμένη" στην εξαθλίωση; Δεν ειναι αστείο οι δηλώσεις περί "εθνικής κυριαρχίας", όταν στον περιβάλλοντα της Ελλάδας γεωγραφικό χώρο συντελούνται συμφωνίες και συμμαχίες, που υποθηκεύουν κάθε προοπτική ενίσχυσης του ελλαδικού παράγοντα;

Δεν είναι ευτράπελη αντίδραση τα περί προσέγγισης με τη Τουρκία και η πρόσφατη επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Κωνσταντινούπολη, όπου υποτίθεται υπεγράφησαν 25 (άγνωστου περιεχομένου...) σημαντικές συμφωνίες με τη γείτονα χώρα, όταν η Τουρκία ουδέποτε εγκλωβίζεται σε μια διμερή διπλωματική διελκυστίδα, χωρίς μάλιστα εγγυήσεις κι όταν επιδεικτικά αγνοεί τη στοιχειώδη καλή πίστη, που επιβάλλει η διεθνής νομική τάξη;
Οταν η η ελληνική στάση για χρόνια πολλά, αλλά και τώρα, "συγκατατίθεται" και "συμβάλλει" στην από κοινού με την Τουρκία αναγνώριση μιας ιδιοτυπίας του Αιγειακού χώρου, επιδεικτικής ιδιάζουσων ρυθμίσεων πέρα και επέκεινα των επιταγών του Διεθνούς Δικαίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη...θρυλούμενη ΑΟΖ και τα όποια αποθέματα ορυκτού πλούτου, πετρελαίου και φυσικού αερίου;

Δεν αστειεύεται ο πρωθυπουργός δηλώνοντας ότι η Ελλάδα είναι στο πλευρό της πολύπαθης Κύπρου, που το οικονομικό ναυάγιο της οφείλεται και στα εξ' Ελλάδος τρωκτικά, αλλά που ο όγκος από τα απόνερα του ναυαγίου θα επιφέρουν αναταράξεις στην ήδη δεινοπαθούσα ελληνική οικονομία;

Πως δεν αστειεύεται ο Αντώνης Σαμαράς, όταν μιλάει περί σκληρής διαπραγμάτευσης με την τρόικα των δανειστών, σε επίπεδο μάλιστα δευτεροκλασάτων υπαλλήλων, αποψιλώνοντας έτσι όχι μόνο το θεσμό που εκπροσωπεί, αλλά και την εθνική αξιοπρέπεια, όταν επί της ουσίας έχει αποκτήσει τόσο εύκαμπτη σπονδυλική στήλη τους τελευταίους μήνες από τη γονυκλισία του στα όποια "συμφέροντα" κρίνει ότι μπορούν να διασφαλίσουν τη "σωτηρία" της Ελλάδας;

Δεν προκαλεί γέλωτα η επιμονή του στο αστειολόγημα ότι η κυβέρνηση του, αυτή η "τριαδική" προσωποποιημένη ανύποπτη μακαριότητα, που θρέφεται από την υπνωμένη συνείδηση και συνιστά αμεσοπρόθεσμα την ομολογία της χρεοκοπίας, αυτό το "ιψενικό τρίγωνο" της εθνικής μας τραγικής πραγματικότητας, έχει προοπτική εξάντλησης τετραετίας;

Και βέβαια αστειεύεται ο πρωθυπουργός μας. Και όσο ο πρωθυπουργός θα αστειεύεται, θα πλειοψηφούν οι πολιτικοί που θα αναπαράγουν τα "αστεία" του και θα ανταγωνίζονται στην παραγωγή κενού περιεχομένου συνθημάτων για να "πιάνουν" το λαϊκό θυμικό.
Κι όσο δε λαός θα παραμένει ταπεινωμένος μεν, αδιάφορος δε θεατής και πρόθυμος ωτακουστής των πολιτικών ανεκδότων, αστειολογημάτων, τόσο ο Αντώνης Σαμαράς θα ολισθαίνει στην ανεκδοτολογία και μόνο εθνικές συμφορές θα αποφασίζει...

Στυλιανός Συρμόγλου