Θα γελάνε και οι πέτρες με τον Γιώργο στο Χάρβαρντ!
«Θα χαστούκιζα τον Τόμσεν»!
Ακουσα με προσοχή και ευλάβεια τον καθηγητή Αδαμάντιο Πεπελάση στην τηλεόραση του Σκάι. Ετυχε να τον γνωρίσω και να συζητήσω αρκετά μαζί του σε ένα ταξίδι στην Οδησσό. Με είχαν εντυπωσιάσει ο μεστός του λόγος και η «τσεκουράτες» απόψεις του. «Αν ήμουν υπουργός Εργασίας, θα είχα χαστουκίσει τον Τόμσεν» είπε. Ν’ αγιάσει το στόμα του, αλλά δεν χρειάζεται ράπισμα, αρκούσαν μερικές κουβέντες. Δυστυχώς, όμως, ο Γιωργάκης και οι κηπουροί είχαν αποδεχθεί την ηγεμονία του κάθε Τόμσεν πολύ πριν η αναιδής τρόικα εγκατασταθεί στον σβέρκο μας. «Γιατί
δεν μπήκατε στην πολιτική;» ρώτησε ο δημοσιογράφος τον καθηγητή. «Διότι ήμουν πιο ευφυής απ’ ό,τι νόμιζαν! Δεν θα μπορούσα εγώ να δεχθώ τον Ανδρέα να μου λέει “πρέπει να δουλέψεις για μένα και την οικογένειά μου”»! Ναι, αυτό είπε ο Πεπελάσης, στενός φίλος του Ανδρέα από τα χρόνια της Αμερικής! Δηλαδή ο Ανδρέας αυτό του είχε ζητήσει! Καταλαβαίνετε πού είχαμε μπλέξει; «Ο Καραμανλής σεβόταν το αξίωμά του» είπε ο Αδαμάντιος για τον εθνάρχη. Κι όταν ρωτήθηκε για τον Γιωργάκη είπε το αμίμητο: «Θα γελάνε και οι πέτρες με τον Γιώργο στο Χάρβαρντ»! Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη στα βιβλιοπωλεία το βιβλίο του Γιώργου Λακόπουλου «Του μιλάνε τα κύματα» (Εκδόσεις Λιβάνη). Εκεί ο έγκριτος δημοσιογράφος παρουσιάζει τον Ανδρέα της Αμερικής, με βάση την αφήγηση του καθηγητή Πεπελάση. Αν δεν έχει αγοράσει όλα τα αντίτυπα η «αγία οικογένεια» και υπάρχει ακόμη, διαβάστε το. Θα αντιληφθείτε σε ποια χέρια έπεσε (δύο φορές) η Ελλάδα! Μίλησε και για αξίες ο Πεπελάσης και δάκρυσε. «Μεγάλωσα σ’ ένα χωριό στην Ηλεία και ο πατέρας μου μας έπαιρνε κάθε τόσο και μας πήγαινε στην Αρχαία Ολυμπία, για να βλέπουμε τι κληρονομιά είχαμε να σηκώσουμε» είπε και δάκρυσε! Πόσο δίκιο είχε! Αλλοι γονείς, τότε. Θυμάμαι κι εγώ , κάπου στις αρχές του ’60, που μας πήρε ο πατέρας μου -και τα πέντε παιδιά- και μας είπε «θα πάμε στην Επίδαυρο, θα δούμε το Ασκληπιείο και το Θέατρο και το βράδυ σας έχω μια έκπληξη». Μόλις είχα μπει στο Γυμνάσιο, θυμάμαι. Περιηγηθήκαμε στα αρχαία και το βράδυ παρακολουθήσαμε παράσταση αρχαίας τραγωδίας, τις «Φοίνισσες». Αργότερα μας πήγε και ευλογηθήκαμε από τη θεία φωνή της Μαρίας Κάλλας, στη «Μήδεια» του Κερουμπίνι και στους «Ορνιθες» σε σκηνοθεσία Κουν και μουσική Χατζιδάκι. «Οταν θα έχω φύγει απ’ τη ζωή, αυτά θα θυμάστε» μας είπε. Τα θυμόμαστε πάντα, μαζί με τη μορφή του. Ηταν άνθρωποι που πίστευαν σε αξίες, που είχαν αρχές. Σήμερα καταλαβαίνω το γιατί. Επειδή μεγάλωσαν και σπούδασαν φτωχοί, με ψωμί κι ελιά.
δεν μπήκατε στην πολιτική;» ρώτησε ο δημοσιογράφος τον καθηγητή. «Διότι ήμουν πιο ευφυής απ’ ό,τι νόμιζαν! Δεν θα μπορούσα εγώ να δεχθώ τον Ανδρέα να μου λέει “πρέπει να δουλέψεις για μένα και την οικογένειά μου”»! Ναι, αυτό είπε ο Πεπελάσης, στενός φίλος του Ανδρέα από τα χρόνια της Αμερικής! Δηλαδή ο Ανδρέας αυτό του είχε ζητήσει! Καταλαβαίνετε πού είχαμε μπλέξει; «Ο Καραμανλής σεβόταν το αξίωμά του» είπε ο Αδαμάντιος για τον εθνάρχη. Κι όταν ρωτήθηκε για τον Γιωργάκη είπε το αμίμητο: «Θα γελάνε και οι πέτρες με τον Γιώργο στο Χάρβαρντ»! Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη στα βιβλιοπωλεία το βιβλίο του Γιώργου Λακόπουλου «Του μιλάνε τα κύματα» (Εκδόσεις Λιβάνη). Εκεί ο έγκριτος δημοσιογράφος παρουσιάζει τον Ανδρέα της Αμερικής, με βάση την αφήγηση του καθηγητή Πεπελάση. Αν δεν έχει αγοράσει όλα τα αντίτυπα η «αγία οικογένεια» και υπάρχει ακόμη, διαβάστε το. Θα αντιληφθείτε σε ποια χέρια έπεσε (δύο φορές) η Ελλάδα! Μίλησε και για αξίες ο Πεπελάσης και δάκρυσε. «Μεγάλωσα σ’ ένα χωριό στην Ηλεία και ο πατέρας μου μας έπαιρνε κάθε τόσο και μας πήγαινε στην Αρχαία Ολυμπία, για να βλέπουμε τι κληρονομιά είχαμε να σηκώσουμε» είπε και δάκρυσε! Πόσο δίκιο είχε! Αλλοι γονείς, τότε. Θυμάμαι κι εγώ , κάπου στις αρχές του ’60, που μας πήρε ο πατέρας μου -και τα πέντε παιδιά- και μας είπε «θα πάμε στην Επίδαυρο, θα δούμε το Ασκληπιείο και το Θέατρο και το βράδυ σας έχω μια έκπληξη». Μόλις είχα μπει στο Γυμνάσιο, θυμάμαι. Περιηγηθήκαμε στα αρχαία και το βράδυ παρακολουθήσαμε παράσταση αρχαίας τραγωδίας, τις «Φοίνισσες». Αργότερα μας πήγε και ευλογηθήκαμε από τη θεία φωνή της Μαρίας Κάλλας, στη «Μήδεια» του Κερουμπίνι και στους «Ορνιθες» σε σκηνοθεσία Κουν και μουσική Χατζιδάκι. «Οταν θα έχω φύγει απ’ τη ζωή, αυτά θα θυμάστε» μας είπε. Τα θυμόμαστε πάντα, μαζί με τη μορφή του. Ηταν άνθρωποι που πίστευαν σε αξίες, που είχαν αρχές. Σήμερα καταλαβαίνω το γιατί. Επειδή μεγάλωσαν και σπούδασαν φτωχοί, με ψωμί κι ελιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου