Βυζαντινισμοί: Μια αληθινή ιστορία
Πριν από μήνες, μια παλιοπαρέα, η οποία είχε προσλάβει τα απόλυτα χαρακτηριστικά των περιθωριακών, πέρασε τις πόρτες ενός νεοκλασσικού κτιρίου.
Ο αρχηγός αυτής της παρέας, επειδή ήταν ο πιο περιθωριακός από όλους αναγκάστηκε και έκανε φιλίες με τους υπόλοιπους επειδή για χρόνια δεν του μιλούσε κανένας.
Ένας από αυτή την παρέα εκδήλωνε και εκδηλώνει λατρεία προς τον αρχηγό.
Εδώ και πολλά χρόνια προσπαθούσε να απομακρύνει όσους άλλους πλησίαζαν τον αρχηγό. Το κακό παιδί της παρέας, ο μπουλάκος αυτός, είχε και έχει λατρεία με τον αρχηγό διότι τον τάιζε και τον ταΐζει, κάτι σαν τη σχέση του,,,
πιστού σκύλου με τον άνθρωπο.
Όμως, καμιά φορά έκανε και κακά πράγματα. Ο μπούλης αυτός έβαζε κάποιους πολυγραφότατους φίλους του να "χτυπούν" κάτω από τη μέση άλλα μέλη της παρέας.
Κάποια μέρα, όμως, οι πολυγραφότατοι πέρασαν από ... έναν μαρουλόκηπο στα βόρεια προάστια και έκτοτε σταμάτησαν να γράφουν. Έγιναν όλοι μαζί μια ωραία παρέα και συμβιβάστηκαν. Άλλοι έφαγαν τα μαρούλια και άλλοι έγιναν αρχινοικοκυρές στο σπίτι.
Το κακό παιδί της παρέας, αν και έγινε αρχινοικυρά, θύμωσε. Και από τότε παίζει παιχνιδάκια, κυρίως στον υπολογιστή, γιατί είναι και τεμπελάκος.
Τώρα τον φωνάζουν και Θεό. Το κακό είναι ότι πιστεύει ότι είναι Θεός ... Το ακόμη χειρότερο είναι ότι το θεωρεί τον εαυτό του απαραίτητο, επειδή ο αρχηγός της παρέας ζητά συνέχεια την βοήθεια του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου