Παντελιάδα
Με τον Παντελή Παντελίδη «δεν ταιριάζαμε σου λέω, τόσο αντικειμενικά στο λέω». Δεν τον άκουγα, δεν με είχε δει ποτέ του όπου κι αν τραγουδούσε. Τώρα είναι αργά για να τον κρίνουμε, έφυγε. Καλό του ταξίδι. Οι βρικόλακες όμως έμειναν. Μέρες τώρα πίνουν το αίμα του κι απ’ ό,τι φαίνεται θα θρέφονται από αυτό για πολύ καιρό ακόμα.
Ο θάνατος πουλάει. Ειδικά όταν αυτός είναι βίαιος και φρικτός. Ό,τι καλύτερο για κανάλια, ιστοσελίδες και άλλα μέσα ενημέρωσης. Κατακλυσμός λεπτομερειών για το θάνατό του, ζωντανές ανταποκρίσεις, δηλώσεις κάθε ανθυπομέλους του εγχώριου star-system, χιλιάδες εικόνες και πολλά-πολλά ρεπορτάζ. Το εμπόριο του θανάτου και της συγκίνησης
Πρωί –πρωί από τον ΑΝΤ1 έπαιρναν τηλέφωνο φίλους και συνεργάτες τους και τους ενημέρωναν στον αέρα για το δυστύχημα. Ναι, στον αέρα ! Σοκ παθαίναν φυσικά οι άνθρωποι. Να ακόμα μια είδηση. Το σοκ των δικών του ανθρώπων ! Κάμερες του STAR καραδοκούσαν για πλάνα που να δείχνουν τη συντριβή της τραγικής μάνας. Λες και υπάρχει μάνα που θα χάσει το παιδί της και δεν θα είναι συντετριμμένη ! Είδηση κι αυτό για τα κανάλια ! Το κοράκι Ευαγγελάτος, το τερμάτισε, με ρεπορτάζ του τύπου «αυτή είναι η φονική λάμα που τον σκότωσε». Ναι, η λάμα έπεσε μόνη της πάνω στον μακαρίτη ! Ο εξυπνάκιας Μπογδάνος στον ΣΚΑΙ κατήγγειλε την υποκρισία των άλλων καναλιών τα οποία πριν 2-3 μέρες «έκραζαν τον Παντελίδη για τους στίχους του τελευταίου του τραγουδιού με αναφορά στα κατεχόμενα της Κύπρου». Λες και το να κατακρίνεις τους στίχους ενός ανθρώπου...
Και έχουμε και τον δημοσιογράφο Λημνιό του Πρώτου Θέματος που, κατά μια εκδοχή, προσπάθησε να μπει στο νεκροτομείο για να βγάλει φωτογραφίες και κατέληξε να φάει πολύ ξύλο από τους συγγενείς του Παντελίδη στο Ασκληπιείο Βούλας. Αν πραγματικά αυτός ήταν ο σκοπός του δημοσιογράφου, και λίγες έφαγε. Το Πρώτο Θέμα, πρωτοπόρο πάντα στην αθλιότητα, τον κιτρινισμό και την διαστρέβλωση. Ήθελε οσμή θανάτου και μέσα από το νεκροτομείο αλλά να μεταδώσει και την -φυσιολογικά- άθλια ψυχολογική κατάσταση των συγγενών του! Αυτό το εμπόριο θανάτου και πόνου το λένε «ενημέρωση». Ας θυμηθούμε τα πρωτοσέλιδα με το νεκρό μόδιστρο Ασλάνη ή τον δολοφονημένο Παύλο Φύσσα. Ελεεινοί !
Και να πεις ότι ο μακαρίτης ήταν άνθρωπος των media … Αν για κάτι θα μείνει στην ιστορία, δεν είναι τα τραγούδια του, φυσικά. Είναι ο τρόπος που έφτασε στην επιτυχία. Σε αντίθεση με τηλεμαϊντανούς, «ταλέντα» που τα «σπρώχνουν» οι managers, «φωνάρες» που γδύνονται στην πίστα και όχι μόνο, «όμορφους» που γυρνάνε από εκπομπή σε εκπομπή, «τραγουδούν» play-back και η φωνή στα cd τους είναι πολλαπλώς επεξεργασμένη από φίλτρα υπολογιστών, ο Παντελίδης ξεκίνησε μόνος του. Δεν είχε πλάτες. Έγραφε τα τραγούδια του και τα ανέβαζε στο You Tube. Τα διέδιδαν οι φίλοι του και το όνομά του διαδόθηκε από το διαδίκτυο. Ακόμα κι όταν έγινε «όνομα» δεν έδινε συνεντεύξεις και δεν χαριεντίζονταν σε χαζοεκπομπές σαχλαμάρας. Ήταν σεμνός και μετρημένος. Υπηρέτησε το καψουροτράγουδο, ειδικά το πονεμένο και το «βασανιάρικο» αλλά με αυθεντικότητα. Δεν ήταν «δήθεν» και δεν χρειάζονταν «προώθηση». Γι’ αυτό και αγαπήθηκε ως τραγουδοποιός, ειδικά από τη νεολαία η οποία συχνάζει στο διαδίκτυο. Αν για κάτι πρέπει να μνημονεύεται, είναι γιατί απέδειξε ότι μπορείς να φτάσεις στην «επιτυχία» χωρίς να έχεις «μέσα» και χωρίς να χρειαστεί «να γλείψεις κατουρημένες ποδιές».
Θα έπρεπε όμως και ο τρόπος του θανάτου του να μνημονεύεται. Ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Ειδικά στα νέα παιδιά που δεν έχουν πιάσει ακόμα τιμόνι στα χέρια τους αλλά και σε αυτούς που διανύουν τα πρώτα τους χιλιόμετρα. Το βράδυ του ατυχήματος είχε πρόβα στο μαγαζί όπου θα εργάζονταν από το επόμενο βράδυ. Δεν πήγε στο σπίτι του μετά όμως. Προτίμησε να πάει σε κάποιο κλαμπ για ποτό. Στη συνέχεια σε κάποιο σπίτι. Επέστρεφε στο δικό του σπίτι το πρωί. Εικασίες δεν θέλουμε να κάνουμε αλλά όσοι εργάζονται ή κυκλοφορούν τη νύχτα ξέρουν ότι το αλκοόλ είναι στο πρόγραμμα…
Αλκοόλ και οδήγηση. Η αιτία για την οποία η χώρα μας θρηνεί περισσότερα θύματα κι από τους πολέμους ! «Το αυτοκίνητο γίνεται όπλο, όταν μπαίνει ένα βλήμα» λέει χαρακτηριστικά ο γνωστός οδηγός αγώνων ταχύτητας Ιαβέρης και εξηγεί: «Μέσα στα τελευταία 100 χρόνια, στην Ελλάδα που πέρασε και δύο πολέμους, έχασαν την ζωή τους σε ώρα μάχης 70.000 ελληνόπουλα. Στα 60 τελευταία χρόνια με το αυτοκίνητο έχασαν τη ζωή τους 140.000 άνθρωποι, δηλαδή τα θύματα ήταν τετραπλάσια, ενώ 350.000 έμειναν ανάπηροι».
Δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας. Άνεση και μαγκιά. Γιατί ο Έλληνας είναι οδηγάρα, έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στις οδηγικές του ικανότητες και ξέρει πώς να αποφεύγει τον κίνδυνο. Έχει και μεγάλο εγωϊσμό βέβαια. Αντιστρόφως ανάλογο με την οδηγική του παιδεία. Ο Παντελίδης ήταν νέο παιδί. Έπιασε στα χέρια του ένα αυτοκίνητο που είχε αποκτήσει προ λίγων ημερών και για το οποίο ήξερε ότι ήταν εξαιρετικά αξιόπιστο, ασφαλές και με πολλές δυνατότητες. Μάλλον δεν ήξερε όμως ότι για να οδηγήσεις ένα οποιοδήποτε όχημα το οποίο έχει λειτουργίες τις οποίες δεν έχεις δοκιμάσει, πρέπει πρώτα να εκπαιδευτείς. Δεν μαθαίνεις οδηγώντας, όπως κάνουν οι περισσότεροι στη χώρα μας. Εκπαιδεύεσαι πρώτα. Κι ύστερα οδηγείς. Γιατί αν μαθαίνεις δοκιμάζοντας υπό τυχαίες συνθήκες, ίσως και να μην προλάβεις να μάθεις…. Όπως δεν πρόλαβε κι αυτό το παλικάρι.
Τα τραγούδια του δεν τα εκτιμούσα. Αλλά ένα «μάθημα Παντελίδη» στα σχολεία, έστω και συνοδευόμενο από τα «άσματά» του θα το ήθελα. Ειδικά το κεφάλαιο που λέει ότι αν η κατάστασή σου δεν είναι κατάλληλη για να οδηγήσεις, αφήνεις το αυτοκίνητό σου και παίρνεις ταξί. Δεν παίρνεις δύο αθώες κοπέλες ή όποιον άλλο στο λαιμό σου. Παθαίνω φρίκη πάντα όταν βλέπω νέα παιδιά, συνήθως όταν σχολάνε τα σχολεία ή αργά το βράδυ να επιβιβάζονται ακόμα και τρικάβαλο σε παπάκια που οδηγούν αντίστοιχα νέα παιδιά. Τα οποία δεν έχουν μάθει να κουμαντάρουν το δικό τους σώμα πάνω στο μηχανάκι αλλά θεωρούν ότι μπορούν να τα καταφέρουν και με περισσότερα και ανεκπαίδευτα σώματα !
Δεν περιγράφω άλλο. Θλίβομαι. Για το παλικάρι που έφυγε αλλά και για όλους τους αδικοχαμένους στην άσφαλτο. Κι ας μην έγινε ο θάνατός τους «θέμα». Κι ας τους έκλαψαν μόνο οι δικοί τους άνθρωποι. Μπροστά στο θάνατο είμαστε όλοι ίσοι.
Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου