Τους τέντωσε τα κορμιά η Κωνσταντοπούλου – Μόνο να την θαυμάσω μπορώ
Βλέποντάς τη (προ)χθες το βράδυ, την ώρα που πολλοί (και ο πρωθυπουργός ανάμεσά τους, είμαι σίγουρος) ήθελαν να τη… σκοτώσουν, ένιωθα έναν περίεργο θαυμασμό για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
του Νίκου Μωραΐτη
Ήταν, αναμφίβολα, το πρόσωπο της βραδιάς. Την παρακολούθησα από χθες το βράδυ μέχρι σήμερα το πρωί. Από τη διάσκεψη των προέδρων μέχρι την ολομέλεια της Βουλής.
Την είδα να κάνει τα πάντα προκειμένου να μη συζητηθεί το Μνημόνιο νυχτιάτικα, μέσα σε ένα τρίωρο. Την είδα να κωλυσιεργεί όσο δεν πάει. Την είδα να διορθώνει τον Χάρη Θεοχάρη του Ποταμιού όταν αντί για «επιστήσω» είπε «εφιστήσω». Την είδα σε μία απίστευτα δομημένη ομιλία να μιλάει στις 8 το πρωί, ακούραστη, λέγοντας «δεν είμαστε αυτό που λέμε, είμαστε αυτό που πράττουμε».
Την είδα να τη λέει στον Βενιζέλο, στον πρωθυπουργό τον ίδιο, να θέτει σε ψηφοφορία το δικό της χρονοδιάγραμμα κόντρα σε όλη τη Βουλή.
Αργή, λεπτομερής, εκνευριστικά αναλυτική, την ώρα που όλοι οι βουλευτές βιάζονταν «να ψηφίσουμε να τελειώνουμε».
Την είδα να μην κολλάει πουθενά, να μην αφήνει λέξη να πέσει κάτω, να μην πτοείται όταν όλη η Βουλή από κάτω φώναζε εναντίον της. Σπαστική, σπασίκλας, αυθάδης, τυπολάτρης, κολλημένη.
Δεν συμφωνώ με την τωρινή πολιτική στάση της, δεν πιστεύω ότι η χώρα έχει τρόπο να αντιμετωπίσει αυτή τη στιγμή ένα άτακτο GREXIT, ούτε, συνεπώς, θα ψηφίσω το κόμμα με το οποίο θα κατέβει στις επόμενες εκλογές (γιατί με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να πολιτευθεί ξανά, είναι φανερό). Άρα αυτό που θα πω δεν οφείλεται στο ότι συμφωνώ με τις απόψεις της.
Βλέποντάς τη χθες το βράδυ, την ώρα που πολλοί (και ο πρωθυπουργός ανάμεσά τους, είμαι ...
σίγουρος) ήθελαν να τη… σκοτώσουν, ένιωθα έναν περίεργο θαυμασμό για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Μία γυναίκα μόνη, απέναντι σε μία Βουλή ολόκληρη, να προσπαθεί να αναβάλει την ψήφιση του Μνημονίου, συνεπής στην πάγια αντιμνημονιακή της θέση.
Τη λένε «τρελή» τα κίτρινα ΜΜΕ. Ας τη λένε όπως θέλουν. Εγώ τέτοια κότσια δεν έχω ξαναδεί σε πολιτικό. Το ότι είναι γυναίκα, έρχεται και προστίθεται μόνο ως εύσημο, σε μια χώρα που το «γυναίκα πολιτικός» έχει συχνά ταυτιστεί με καριέρες συγκεκριμένης αισθητικής. Μπακογιάννη, Δαμανάκη, Βούλτεψη…
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου -κόντρα σε αυτό που καλλιεργεί ο Τύπος για εκείνη- δεν αγαπάει τη θέση της. Αν την αγαπούσε, θα προσπαθούσε να τα βρει με τον Τσίπρα, να ρίξει λίγο νερό στο κρασί της, ώστε να είναι πρόεδρος της Βουλής για όσο διάστημα εκείνος θα είναι πρωθυπουργός. Εκείνη προτιμάει να είναι πρόεδρος για λίγο, αλλά να είναι αυτό που πράττει.
Την είδα να κάνει τα πάντα προκειμένου να μη συζητηθεί το Μνημόνιο νυχτιάτικα, μέσα σε ένα τρίωρο. Την είδα να κωλυσιεργεί όσο δεν πάει. Την είδα να διορθώνει τον Χάρη Θεοχάρη του Ποταμιού όταν αντί για «επιστήσω» είπε «εφιστήσω». Την είδα σε μία απίστευτα δομημένη ομιλία να μιλάει στις 8 το πρωί, ακούραστη, λέγοντας «δεν είμαστε αυτό που λέμε, είμαστε αυτό που πράττουμε».
Την είδα να τη λέει στον Βενιζέλο, στον πρωθυπουργό τον ίδιο, να θέτει σε ψηφοφορία το δικό της χρονοδιάγραμμα κόντρα σε όλη τη Βουλή.
Αργή, λεπτομερής, εκνευριστικά αναλυτική, την ώρα που όλοι οι βουλευτές βιάζονταν «να ψηφίσουμε να τελειώνουμε».
Την είδα να μην κολλάει πουθενά, να μην αφήνει λέξη να πέσει κάτω, να μην πτοείται όταν όλη η Βουλή από κάτω φώναζε εναντίον της. Σπαστική, σπασίκλας, αυθάδης, τυπολάτρης, κολλημένη.
Δεν συμφωνώ με την τωρινή πολιτική στάση της, δεν πιστεύω ότι η χώρα έχει τρόπο να αντιμετωπίσει αυτή τη στιγμή ένα άτακτο GREXIT, ούτε, συνεπώς, θα ψηφίσω το κόμμα με το οποίο θα κατέβει στις επόμενες εκλογές (γιατί με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να πολιτευθεί ξανά, είναι φανερό). Άρα αυτό που θα πω δεν οφείλεται στο ότι συμφωνώ με τις απόψεις της.
Βλέποντάς τη χθες το βράδυ, την ώρα που πολλοί (και ο πρωθυπουργός ανάμεσά τους, είμαι ...
σίγουρος) ήθελαν να τη… σκοτώσουν, ένιωθα έναν περίεργο θαυμασμό για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Μία γυναίκα μόνη, απέναντι σε μία Βουλή ολόκληρη, να προσπαθεί να αναβάλει την ψήφιση του Μνημονίου, συνεπής στην πάγια αντιμνημονιακή της θέση.
Τη λένε «τρελή» τα κίτρινα ΜΜΕ. Ας τη λένε όπως θέλουν. Εγώ τέτοια κότσια δεν έχω ξαναδεί σε πολιτικό. Το ότι είναι γυναίκα, έρχεται και προστίθεται μόνο ως εύσημο, σε μια χώρα που το «γυναίκα πολιτικός» έχει συχνά ταυτιστεί με καριέρες συγκεκριμένης αισθητικής. Μπακογιάννη, Δαμανάκη, Βούλτεψη…
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου -κόντρα σε αυτό που καλλιεργεί ο Τύπος για εκείνη- δεν αγαπάει τη θέση της. Αν την αγαπούσε, θα προσπαθούσε να τα βρει με τον Τσίπρα, να ρίξει λίγο νερό στο κρασί της, ώστε να είναι πρόεδρος της Βουλής για όσο διάστημα εκείνος θα είναι πρωθυπουργός. Εκείνη προτιμάει να είναι πρόεδρος για λίγο, αλλά να είναι αυτό που πράττει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου