ΤΟ ΑΤΟΠΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΤΟ 2015

Τα στάτους στα κοινωνικά δίκτυα αλλάζεις και όλο στα ούζα ξεσπάς και βαράς το χέρι, μέχρι να σε βαρεθεί κι η παρέα σου.

Ένα κείμενο θεωρίας, υψηλής ή χαμηλής φιλοσοφίας, αν δεν έχει ερωτηματικά είναι ένα αποτυχημένο κείμενο. Κρύβει τα λάθη του στις καταφάσεις και στη σιγουριά των απαντήσεων. Πως είναι, διαχρονικά, να νιώθεις αριστερός;

Είναι η αίσθηση της κοινωνίας; Η συναίσθηση του ομοίου ατόμου; Είναι η εξωτερίκευση του ενδόμυχου αναβρασμού για αλλαγές ενάντια στο δεδομένο; Η καταπάτηση του ορθού για την αναστήλωση ενός νέου; Η αντεγωιστική τάση να νοιαστείς τον μη-έχοντα και μη-κατέχοντα;

Στις μέρες μας αυτό σωματοποιείται με λάθος γνώμονες. Είναι το σύστημα, που αν και άναρχο εγγενώς, έχει δομηθεί με κόπους ολίγων αλλά αρκούντων, σε ένα μόρφωμα που λειτουργεί με αντιπαραβολές κέρδους – οφέλους. Αν είσαι αριστερός σήμερα, δεν έχεις «που» την ορμή να βγάλεις, σε τι να πρωτοεπαναστατήσεις.

Παλιότερα, θα ήσουν αυτός που από τις λάσπες μάζευες τις πέτρες, αυτός που τον προύχοντα χτυπούσες με λύσσα, και ήταν προσωπική, εμπράγματη, σωματική η μάχη. Ήταν το ξύλο, στα εκτελεστικά όργανα των μεγαλοαστών εντός κρατητηρίων, που σαν παράσημα φαινόντουσαν τα δόντια λειψά στο χαμόγελο σου. Ήταν η εξορία και οι αναγκαστικές γιορτές στη Γιάρο, που σε θυμάσαι με λυγισμένα πλευρά να τραγουδάς ύμνους για την Πατρίδα, μπροστά σε έναν παπά που σου δίνε το ίσο. Ήταν η ντροπή του να υπογράφεις πολιτικά φρονήματα μετά από μέρες απομόνωσης, σε έναν αγώνα που ήξερες πως είναι αβάσταχτα προσωπικός. Χωρίς δάφνες, χωρίς πίστη, χωρίς δημοσιότητα και συνεντεύξεις.

Και σήμερα; Το άτοπο βιώνεις της δημοσιοποιημένης σου αριστερότητας. Τα στάτους στα κοινωνικά δίκτυα αλλάζεις και όλο στα ούζα ξεσπάς και βαράς το χέρι, μέχρι να σε βαρεθεί κι η παρέα σου. Ένας ήρωας που το πρωί θα περιμένει στο φανάρι, αργοπορημένος για τη δουλειά. Ένας απαράδεκτα μικρός ήρωας, στην ουρά ενός μηχανήματος ανάληψης χρημάτων. Οι προύχοντες πια, είναι οι αστοί που κρατούν τις καταθέσεις σου. Είναι υπερεθνικοί άγνωστοι. Είναι αυτοί που μάταια η πέτρα θα σηκωθεί για χάρη τους.

Και συ ζητάς τις αλλαγές, σαν να ‘ταν τότε. Σε μια κοινωνία που δε μπορεί να συγκρουστεί σε πλατείες, παρά μόνο μεταξύ της. Μια κοινωνία που οι κατέχοντες το χρήμα σε κοιτούν από την κάμερα, έχοντας δώσει εντολή να κλείσει η στρόφιγγα της υλιστικής ζωής σου, της ανάπτυξης σου, μόλις ξημερώσει Δευτέρα. Σήμερα αν είσαι αριστερός, χτυπάς ματαιοπονιάρικα τον εαυτό σου. Η επανάσταση χάθηκε στην ατομική βολή. Στο λογικό της ανθρώπινης ανταγωνιστικότητας. Εσύ δε το βλέπεις;

Κατέληξαν να αλλάζουν μόνο τα χρώματα στις σημαίες και μόνο τα ψέματα στις τηλεοράσεις. Η γροθιά κι αν σηκωθεί, δεν ακουμπά εκεί που θες δε φτάνει. Είσαι σε πόλεμο που γίνεται με πυρηνικά, ένα τάγμα αρβυλοφόρων που ουρλιάζει.

Το είδες. Το έζησες. Η αριστερά φεύγοντας άφησε παρακαταθήκη την παραγωγή και την απόδοση. Με άλλους όρους, σε ένα άλλο παιχνίδι, μονομπλοκικό, πιο μεγάλο από σένα. Λυπάμαι και εγώ για το αδιέξοδο. Θα ταν αλλιώς με 2 πόλους. Πως σήμερα να είσαι αριστερός;