ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Το Ποτάμι θέλει τον Γερμανό του...

Πολλοί είναι αυτοί που κάποια στιγ­μή έχουν φωνάξει αναστενάζοντας από αγανάκτηση ή κομπάζοντας με υπεροψία «ρε, κάνε με εμένα πρω­θυπουργό για μια βδομάδα και θα δεις...».
Κάποιοι μάλιστα δεν διστάζουν να αποκαλύψουν και τη μαγική συ­νταγή που έχουν στη διάθεσή τους για να βάλουν μια...
τάξη: «Θα λύνα­με όλα τα προβλήματά μας αν κάθε ελληνική οικογένεια προχωρούσε στην αδελφοποίησή της με μια γερμανική και ανέθετε σε αυτήν την πλήρη διαχείριση των οικονομικών της».
Η πιο πάνω «ιδέα» δεν είναι μια ατάκα του καφενείου. Δεν προέρχεται από κάποιον απο­γοητευμένο ξερόλα, που έχοντας πιει τα ουζάκια του λέει και μια κουβέντα παραπάνω στους φίλους του. Είναι πρόταση, διατυπωμένη εγγράφως, από τον Σταύρο Τσακυράκη, καθηγη­τή Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, υποψήφιο ευρω­βουλευτή με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη.

Η εν λόγω πρόταση αποτελεί την κατάληξη του δεκαλόγου των ιδεών που διατύπωσε σε άρθρο του στην ιστοσελίδα metarithmisi ο κα­θηγητής και υποψήφιος ευρωβουλευτής. Κα­θώς ομολογουμένως το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη δεν έχει καταφέρει να αποσαφηνί­σει τις θέσεις του σε μια σειρά από ζητήματα (ή μήπως έχει καταφέρει μια χαρά να τις αποκρύ­ψει;) η πρόταση του καθηγητή Τσακυράκη για την αδελφοποίηση των ελληνικών οικογενει­ών με γερμανικές αξίζει την προσοχή μας (και τον χώρο μας). Έγραψε, λοιπόν, ο καθηγητής πριν από καμιά δεκαπενταριά μέρες:

Θα σας βρούμε... Γερμανούς

«Αν για διαφόρους λόγους είναι αδύνατο να κάνουμε τις αλλαγές που απαιτούνται, υπάρχει μια ριζοσπα­στική πρόταση που έχει μεν το φοβερό μειονέκτημα να μην εμπιστεύεται την ικανό­τητά μας να πράττουμε με αυτονομία, φαίνεται όμως αποτελεσματική.

Κάθε πρωί, μέσω διαδικτύου ή τηλεφώνου, θα έβγαινε το πρό­γραμμα της ημέρας και το βράδυ θα γινόταν ο σχετικός έλεγχος. Θα εξανεμίζαμε το έλλειμ­μα πιο γρήγορα από όσο υπόσχεται ο κ. Α. Σα­μαράς. Με την υπόδειξη των αδελφών μας θα πληρώναμε όλοι φόρους και θα περιορίζαμε τη σπατάλη. Αυτή η καθημερινή επαφή θα εί­χε ασφαλώς και γενικότερα ευεργετικά αποτε­λέσματα στην παιδεία μας, στον σεβασμό των συμπολιτών μας και στην επικράτηση του κρά­τους δικαίου».

Θα τα ξεπουλήσουμε όλα

Οι προτάσεις του καθηγητή Τσακυράκη, που προφανώς γοήτευσαν τον Σταύρο Θεοδωράκη για να τον τοποθετήσει στο ψηφοδέλτιο του κόμματός του, δεν σταματούν στην άμεση - ατομική γερμανική πατρωνία των ανεύθυνων και ανίκανων ελληνικών οικογενειών. Για την εξυπηρέτηση του χρέους μας (ακόμη κι αν αυ­τό «κουρευτεί»), μας λέει ο Τσακυράκης (και κατ' επέκταση το Ποτάμι), «είναι αναπόφευκτη η εκποίηση δημόσιας περιουσίας. Μερικοί δι­αρρηγνύουν τα ιμάτιά τους μην τυχόν και ξε­πουλήσουμε τα χρυσαφικά μας. Δεν έχουμε χρυσαφικά ούτε φιλέτα (μακάρι να είχαμε και να εξοικονομούσαμε περισσότερα χρήματα). Έχουμε ελλειμματικές δημόσιες επιχειρήσεις, τις οποίες απλούστατα δεν μπορούμε να χρη­ματοδοτήσουμε γιατί δεν υπάρχουν δανεικά. Και μόνο η απαλλαγή από αυτές αποτελεί ανα­κούφιση. Ας παραχωρήσουμε τον ΟΣΕ στον κ. Α. Τσίπρα ή την κ. Α. Παπαρήγα και ας τον επι­δοτήσουμε και με 100 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο και θα δούμε τι θα κάνουν με το "φιλέτο", πόσους εργαζόμενους θα κρατήσουν και τι μι­σθούς θα δίνουν».

Βέβαια ο καθηγητής (και το Ποτάμι) δεν μπαίνει στον κόπο να μας πει πώς εξηγείται η πώληση του κερδοφό- ρου ΟΠΑΠ, για παράδειγμα, ή των κολοσσιαίας αξίας υποδομών της ΔΕΗ. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα μας το εξηγήσει, φανταζόμαστε, λεπτομερώς αργότερα...

Χωρίς λεφτά πεθαίνεις

Φανταζόμαστε ότι με μεγαλύτερη λεπτομέ­ρεια θα μας εξηγήσουν ο καθηγητής Τσακυ­ράκης και το Ποτάμι τις απόψεις τους περί του κράτους πρόνοιας. Προς το παρόν πάντως επιγραμματικά ο καθηγητής και υποψήφιος ευρωβουλευτής του Ποταμιού μας λέει: «Δρα­στική μείωση δαπανών στο κράτος πρόνοι­ας. Σήμερα δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να μειώσουμε δραστικά τις δαπάνες για παιδεία, υγεία, ασφάλιση. Ή θα το κάνουμε συντεταγ­μένα κόβοντας τις σπατάλες και επιμερίζοντας τα βάρη ώστε να μην εξοντωθούν οι οικονομι­κά ασθενέστεροι ή θα γίνει διά μιας με την κα­τάρρευση της οικονομίας μας».

Ποταμίσιο κράτος
Και αν έχει κανείς την εντύπωση ότι ο συμπα­θής Σταύρος και το κόμμα του χαρακτηρίζο­νται από τη μαλθακότητα της ευζωίας και του Ιί[θ5ΐγΙθ, ο καθηγητής Τσακυράκης βάζει τα πράγματα στη θέση τους:

«Καμία ανοχή στη βία. Η ανοχή στη βία κινδυνεύει να μας τινάξει στον αέρα. Κάθε εκ­δήλωση επιβολής (για να μην μιλήσουμε για τον πόλεμο στην Κερατέα), από τον αποκλει­σμό των κρουαζιερόπλοιων μέχρι τις κατα­λήψεις των υπουργείων και των δημαρχείων, έχει βαπτισθεί ανυπακοή και διεκδικεί την ανοχή μας. Μερικοί φαντασιώνονται κιόλας ότι όλη η Ευρώπη θα μιμηθεί τον παραλογισμό μας. Δεν υπάρχει καμία κοινωνία που μπορεί να αντέξει τον καθημερινό τσαμπουκά που επιδεικνύουμε (αν το είχαμε κάνει στη δικτατορία, τότε η χούντα θα είχε πέσει πολύ πιο γρήγορα)».

Από πού είσαι, Ποταμάκι;

Δεν γνωρίζουμε σε ποιον βαθμό οι απόψεις του Τσακυράκη αντανακλούν τις θέσεις του Ποταμιού. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι η σαφήνειά τους, καθώς και η γοητεία που απο­δεδειγμένα ασκούν στον αρχηγό Σταύρο Θεο­δωράκη. Καθώς ο Τσακυράκης και το Ποτάμι ζητούν την εμπιστοσύνη και την ψήφο μας, κα­λό είναι να τις συνοψίσουμε:

1. Ο ελληνικός λαός είναι ένα μάτσο ανίκα­νων χαραμοφάηδων που έχουν ανάγκη τη γερμανική πατρωνία ακόμη και στην προ­σωπική τους ζωή.

2.  Η δημόσια περιουσία, οι υποδομές και οι εθνικοί πόροι είναι αδιακρίτως προς εκχώ­ρηση.

3. Η έννοια του κοινωνικού κράτους είναι αναχρονιστική.

4. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις και η λαϊ­κή αντίσταση σε αντιδημοκρατικές - αντι­συνταγματικές αποφάσεις θα πρέπει να αντιμε­τωπιστούν με τη ράβδο της καταστολής.

Εύγε... Σταύρο (Θεοδωράκη)!