ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ...........

Εμείς , συγκρατείστε το αυτό, σε λίγο καιρό δεν θα θυμόμαστε ούτε ποιοι είμαστε, γιατί ζούμε, κι ούτε πως λέγεται η μάνα μας κι ο πατέρας μας...

Ο ΚΑΔΟΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ ΤΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ.

Τι συμβαίνει στ΄αλήθεια, μετά, όταν  τα οτοκιου αλλάζουν σελίδα?.. 

Οταν μια είδηση υποβαθμίζεται στο πρωτάθλημα προπαγάνδας? 

Μάθατε ποτέ τη συνέχεια? 

Αναρωτηθήκατε τι απέγιναν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που βλέπαμε στις οθόνες μας να σκοτώνονται σ΄ενα πόλεμο? 

Εκείνους που βλέπαμε να έχουν κατέβει στους δρόμους για το άλφα ή βήτα αίτημα. Εκείνους που επέζησαν μετά από μια καταστροφή. Τι συνέβη με τα θύματα που ηρωποιήθηκαν και το περιβάλλον τους, όταν έπεσαν οι κουρτίνες της δημοσιότητας. Τι συνέβη με μια απειλή πολέμου που σταμάτησε. Ενα πυρηνικό ατύχημα που προκάλεσε συμφορές. Μια αρρώστια που είχε κυρηχτεί σε πανδημία?...

Μας  είπαν τα δελτία τι απέγινε στη συνέχεια? ...

Με τον ιρακινό λαό? 

Πως ζουν σήμερα οι άνθρωποι. Πεθαίνουν από αρρώστιες και πείνα ή έχουν δει το φως το αληθινό μετά την διάσωση από το στρατιώτη Ράιαν?

Κι οι άνθρωποι στη Λιβύη? 

Απευλεθερώθηκαν από το τύραννο και τώρα τι συμβαίνει στα ερείπια εκείνων των μαχών που βλέπαμε? Φυτρώνουν λουλούδια και τα παιδιά παίζουν ευτυχισμένα?

Τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία που έγινε κομματάκια?  

Πως ζουν οι κάτοικοι σε κάθε κρατίδιο? Οι διαφορετικοί πληθυσμοί? 

Πως ζουν αυτή τη στιγμή που γράφω οι άνθρωποι στην Αίγυπτο, τη Τυνησία, τη Συρία....

Τι κάνουν οι Παλαιστίνιοι στην αποκλεισμένη λωρίδα?

Θα μάθουμε άραγε σε λίγο καιρό και σ΄εμάς εδώ τι θα γίνει στις ζωές όλων όσων πρωταγωνίστησαν πρώτη μούρη στις ειδήσεις για συγκεκριμένους λόγους? 

Αποκαταστάθηκε η τάξη, αποδόθηκε δικαιοσύνη, υπήρξε κάποια πρόοδος, κάποια συνέχεια στις ζωές ....

Οταν κάνουν  delete οριστικό στο κάδο ανακύκλωσης της απόλυτα κατευθυνόμενης ενημέρωσης, σκουπίζουν και τα αίματα? 

Σκουπίζουν και το πόνο που μας έδειξαν? 

Τα δάκρια των ξυπόλητων παιδιών, τις σκόνες από τις βομβαρδισμένες πόλεις, εξαφανίζουν τους βασανιστές, τους δολοφόνους, τους τυράννους, μ΄ενα απλό delete?

Αυτό που όμως αποδεικνύει πέραν κάθε αμφιβολίας τη καντάντια του σκλαβωμένου τηλεθεατή, είναι η απόλυτη έλειψη ενδιαφέροντος του ιδίου να μάθει τη συνέχεια, μόλις τα φώτα σβήνουν. Η άνεση με την οποία προσπερνά όλο αυτό το αίμα που χρωματίζει την οθόνη του καθώς μασουλάει μια πίτσα και ρεύεται με τη μπίρα του.

Ετσι φυσιολογικά. Με τα κεφάλια να κόβονται. 

Τους δυστυχισμένους να κλαίνε. 

Τα ορφανά να στοιβάζονται σε ομαδικά καταφύγια ή σε ομαδικούς τάφους. 

Με τους αρρώστους να δείχνους τις πληγές. 

Με τους τρελλαμένους να εκτελούν αθώους και τους ενόχους να περιφέρουν θρασύτατα το τομάρι τους σε ηλίθια πάνελ  αμπελοφιλοσοφώντας πάνω στη δυστυχία των άλλων.... 

Ετσι φυσιολογικά ο σκλαβωμένος τηλεθεατής παρακολουθεί σαν λοβοτομημένος. Χωμένος μέσα στο δικό του καθημερινό θάνατο , «ξεσκάει» χαζεύοντας τον θάνατο των άλλων..

Ο κάδος ανακύκλωσης της ενημέρωσης είναι το όριο ανάμεσα σε κάθε εικονική πραγματικότητα που απασχολεί τη κοινή γνώμη μόλις χτυπήσει το καμπανάκι του Παβλόφ και την αλήθεια που δεν θα μαθουν ποτέ, παρά μόνοι εκείνοι που θα τη βιώσουν στο πετσί τους.

Η κοινή γνώμη δεν θα μάθει ποτέ τι συνέβει στις γυναίκες που γέννησαν, στα παιδιά που μεγάλωσαν, στους αρρώστους που γέμισαν τα νοσοκομεία...

Θα θυμάται αμυδρά πως κάποιος κάποτε μίλησε για κάτι που είχε να κάνει  π.χ.με απεμπλουτισμένο ουράνιο στον πόλεμο με το Ιράκ... αλλά τελικά τι σήμαινε αυτό?

Θα θυμάται αμυδρά πως κάποιος είπε πως στη Γάζα στερούνται ακόμα και το νερό τα παιδιά... αλλά τελικά πως είναι ένας άνθρωπος που πεθαίνει από δίψα σ΄ενα πλανήτη που είναι όλος νερό?... Είναι άσχημος θάνατος?  Υποφέρει πόλύ ένα παιδί που πεθαίνει από πείνα και δίψα?

Ποιος ξέρει...

Εμείς όχι. Εμείς δεν θυμόμαστε καν το χαμό που είχε γίνει με τους ψεκασμούς και το ξύλο στο Σύνταγμα μόλις 2 χρόνια πριν... 

δεν  θυμόμαστε το όνομα εκείνου του συνταξιούχου που αυτοκτόνησε στη μέση της πλατείας κι είχε γίνει σύμβολο για να αραδιάζει ο καθένας τα πομπώδη λόγια του... 

δεν θυμόμαστε καν εκείνους τους εργάτες που μείνανε μήνες στα κάγκελα με τις οικογένειές τους να πεινάνε και τα διάφορα μαγαζάκια να διεκδικούν ποιο θα πάρει τη καλύτερη πίτα δημοσιότητας στις πλάτες τους... 

δεν θα θυμόμαστε σε λίγο καιρό ούτε τις Σκουριές, ούτε το παληκάρι τον ράπερ...

Εμείς , συγκρατείστε το αυτό, σε λίγο καιρό δεν θα θυμόμαστε ούτε ποιοι είμαστε, γιατί ζούμε, κι ούτε πως λέγεται η μάνα μας κι ο πατέρας μας...

Αλλά πάλι πως να το συγκρατείσετε αυτό. 

Αν δεν το πει η τηλεόραση που θα το ξέρετε?

Ζόρικο ε?