ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

Ποιος θα τολμήσει να καθίσει στη θέση της Προέδρου της Βουλής;

Σχετικό: Ο Δραγασάκης αρνείται τη θέση της Ζωής… 

Το πιο δύσκολο είναι αυτή τη στιγμή να βρεις θεματοφύλακα - αντικαταστάτη και μάλιστα ισάξιο εργασιομανή με πειθώ σε επάρκεια γνώσεων, ανεξάρτητο ιδανικό μαχητή στο ρόλο του τρίτου πυλώνα της δημοκρατίας και στην υπηρέτηση  εκείνων των αρετών που πηγάζουν από το σύνταγμα και τον κανονισμό της βουλής και να λογοδοτεί στον κυρίαρχο λαό και να υπερασπίζεται την ισηγορία, ισονομία, δικαιοσύνη των πολιτών που οι εργασίες του νομοθετικού έργου να είναι ανεξάρτητες και ΜΗ ελεγχόμενες - διαπλεκόμενες από την εκτελεστική εξουσία.

Ακολουθεί άρθρο από τον Πιτσιρίκο: Όλοι δουλεύουν για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου

Είναι άγρια η χαρά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, των ΜΜΕ των ολιγαρχών, του Βερολίνου και των Βρυξελλών από το γεγονός πως η Λαϊκή Ενότητα δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή. Αν όλοι αυτοί χαίρονται για το γεγονός πως η Λαϊκή Ενότητα δεν μπήκε στη Βουλή, οι πολίτες μάλλον δεν θα πρέπει να χαίρονται ιδιαίτερα.
Κι όμως, καλύτερα που δεν μπήκε στην Βουλή η Λαϊκή Ενότητα.
Αν η Λαϊκή Ενότητα είχε μπει στην Βουλή, θα έχανε πολύτιμο χρόνο από τις προετοιμασίες που πρέπει να κάνει για να γίνει ένα κανονικό κόμμα, και όχι ένα άθροισμα προσωπικοτήτων· ο ένας μήνας δεν ήταν αρκετός για να συμβεί αυτό.

Επίσης, η Λαϊκή Ενότητα θα έχει τον χρόνο να δει τα λάθη που έκανε, να αντιληφθεί πως χρειάζεται ένα ξεκάθαρο μήνυμα -και όχι να επαναλαμβάνει τις ανοησίες του ΣΥΡΙΖΑ που κατέρρευσαν- και να σκεφτεί ξανά την εκλογική συνεργασία σε ένα κοινό μέτωπο με άλλα κόμματα.
Είναι πολύ θετικό που η Λαϊκή Ενότητα δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή.
Είναι πολύ σημαντικό αυτή η Βουλή να μην έχει καθόλου ελπίδα μέσα.
Να είναι μια Βουλή της απελπισίας.
Γιατί αυτό είναι αυτή η Βουλή: μια Βουλή ήττας και απελπισίας. Και προδοσίας.
Πρέπει οι πολίτες να μην παίρνουν αέρα από πουθενά. Να είναι όλα μαύρα στη Βουλή.
Αυτό θα γιγαντώσει τις αντιδράσεις των πολιτών και θα φουντώσει το κίνημα. Χωρίς μισόλογα πια.
Παρατηρώ τη λύσσα κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου -και μετά τις εκλογές- και βλέπω για μια ακόμα φορά το μίσος αυτού που προσκύνησε για αυτόν που δεν προσκύνησε.
Επίσης, η λύσσα κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου -που δεν είναι πια στην Βουλή- δείχνει και κάτι άλλο: το φόβο για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Γιατί όλοι ξέρουμε πως η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα επιστρέψει.
Η παρουσία της Ζωής Κωνσταντοπούλου θα γίνεται όλο και πιο αισθητή δια της απουσίας της από την Βουλή.
Ο νέος πρόεδρος της Βουλής θα συγκριθεί αμέσως με την Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να γίνει πρόεδρος της Βουλής. Ο Δραγασάκης -που είναι παλιά πουτάνα- ήδη αρνήθηκε.
Βέβαια, κάποιος θα δεχτεί -μπορεί και ο Δραγασάκης που από κάπου θα τον κρατάνε κι αυτόν- να γίνει πρόεδρος της Βουλής, και αυτός έχει καεί ήδη.
Οι επιτροπές της Βουλής και οι φάκελοι που ήταν στα χέρια της Ζωής Κωνσταντοπούλου θα θαφτούν ξανά, όπως γινόταν επί δεκαετίες, πριν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Μαζί με τις επιτροπές και τους φακέλους θα καεί και ο νέος πρόεδρος της Βουλής.
Όσο λείπει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, τόσο πιο παρούσα θα είναι.
Όλοι μοιάζουν να ξεχνούν κάτι: Η Ζωή Κωνσταντοπούλου γνωρίζει πια τα πάντα για τις υποθέσεις και τους φακέλους που βρίσκονται στη Βουλή.
Κακά τα ψέματα, ο Αλέξης Τσίπρας -στο διάστημα των επτά μηνών της πρώτης πρωθυπουργίας του- έπαιρνε λάμψη, αίγλη και δύναμη από τον Γιάνη Βαρουφάκη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Τώρα ο Τσίπρας ξέμεινε με τον Δραγασάκη, τον Βούτση και τον Φίλη. Θλιβερή ομάδα για πολιτική. Καλή για ταβέρνα, ωστόσο.
Το σημαντικότερο για έναν πρωθυπουργό δεν είναι ο ίδιος αλλά η ομάδα των ανθρώπων που θα επιλέξει να έχει γύρω του.
Αυτή την ομάδα την επιλέγει ο ίδιος. Κι εκεί φαίνεται το μυαλό του.
Ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε Φλαμπουράρηδες.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει καεί ήδη.
Ελπίζω η Ζωή Κωνσταντοπούλου να έχει μάθει από τα λάθη του Αλέξη Τσίπρα.
Επίσης, ελπίζω να μην εμπιστεύεται και να μην αγαπάει τόσο πολύ πια ανθρώπους σαν τον Αλέξη Τσίπρα.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έρχεται.
Τι είπατε;

Σημείωση: Δεν έβαλα τυχαία την φωτογραφία του μεταλλαγμένου Αλέξη Τσίπρα με τη BMW και τους μπράβους. Αυτή δεν είναι εικόνα πολιτικού της Αριστεράς. Αυτή είναι η εικόνα ανθρώπου που είναι χαρούμενος που, για μια ακόμα φορά, έπιασαν τόπο τα ψέματά του και εξαπάτησε τους ψηφοφόρους και τα στελέχη του κόμματός του. Βέβαια, έχει και την αγωνία και τον φόβο ότι αυτό δεν θα συμβαίνει για πάντα. Όχι, Αλέξη, δεν θα συμβαίνει για πάντα.