Όχι ο Σαμαράς, ούτε ο αχυράνθρωπος ο Παπούλιας.
Εγώ! Το ανθρωπάκι. Ο “αθώος” άνθρωπος.
Εγώ, που σκότωσα πολλούς άλλους και θα συνεχίσω να το κάνω
Εγώ, που κοιτάω τη δουλειά μου, έστω κι αν το αφεντικό με γαμάει
Εγώ, που βλέπω την αδικία μόνο όταν χτυπά εμένα – πολλές φορές ούτε τότε
Εγώ, ο επαναστάτης του καναπέ που με διαολόστειλες
Εγώ, που θα μπορούσα να ΄μαι η μάνα σου κι ο πατέρας σου και σε μισώ που στα είκοσί σου χρόνια μου την λες
Εγώ, που δε τολμώ να μιλήσω στο διπλανό μου, δεν τολμώ να ψελλίσω λέξη γενικά
Εγώ, που θέλω να μου λέει τι είναι σωστό ο δάσκαλος, ο παπάς, ο δικαστής
Εγώ, που θέλω να μου λέει τι να κάνω ο καθοδηγητής, ο ηγέτης, ο πρόεδρος
Εγώ, που δεν έμαθα ποτέ να σκέφτομαι, να θέλω, να διεκδικώ
Εγώ, που ούτε η ζωή μου, ούτε ο θάνατός μου θα κάνει καμιά διαφορά για τον κόσμο
Εγώ, σε σκοτώνω κ. Νίκο Ρωμανέ. Γιατί σε φοβάμαι! Όχι ότι θα με σκοτώσεις όταν ληστεύεις την τράπεζα που μ΄έχει καταληστέψει.
Σε φοβάμαι, γιατί εσύ τολμάς να ανταλλάσσεις τη ζωή σου, για την ελευθερία σου. Εγώ ανταλλάσσω τη δική σου ζωή για την ασφάλεια της φυλακής μου.
Θα σ΄αφήσω να πεθάνεις γιατί μου θυμίζεις πως εγώ δεν είμαι κύριος του εαυτού μου. Μου θυμίζεις ότι είμαι το ανθρωπάκι που τρέφει το τέρας.
Θα σ΄ αφήσω να πεθάνεις, και θα προσθέσω άλλη μια ήττα στη μίζερη ζωή μου.
- «Η χελώνα έξω απ΄το καβούκι»