Μεγάλες αλήθειες από τον Νίκο Μπογιόπουλο «Παιδάκι μου στην Μακρόνησο αυτοί που βαράγανε με τον πιο ασύλληπτο τρόπο ήταν οι δηλωσίες»... [Your_Neighbor's Son, The Making of a Torturer]
Σχετικό: “Μια χούντα μας χρειάζεται”…
Σε ελάχιστα λεπτά κάνει αναδρομή σε όλο το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώθηκε από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα καταλήγοντας στην διαπίστωση «ότι δεν πρόλαβαν ή δεν μπόρεσαν να κάνουν οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις το κάνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ».
Αναφερόμενος μάλιστα, ο Ν. Μπογιόπουλος, στην προσήλωση και στο φανατισμός με τον οποίο επιτελεί το έργο που έχει ανατεθεί από ντόπιους και ξένους πλουτοκράτες ο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκε μια πρόταση που του είχε πει ο πατέρας του: «Παιδάκι μου στην Μακρόνησο αυτοί που βαράγανε με τον πιο ασύλληπτο τρόπο ήταν οι δηλωσίες».
Δηλωσίες, αντιήρωες σε εποχή ηρώων
Του Τακη Καμπυλη
Μία -αμόρφωτη- το είπε έτσι: «Ηταν σαν να τους έδινες βόλια να σκοτώσουν τους δικούς σου». Μία -μορφωμένη- το είπε έτσι: «H υποταγή σου συμβόλιζε την υποταγή της ομάδας. Ηταν για μας θέμα αξιοπρέπειας, θέμα τιμής».Και οι δύο εξήγησαν (στην έρευνα της ιστορικού Τασούλας Βερβενιώτη) το ίδιο πράγμα: Γιατί δεν υπέγραψαν δήλωση. Οι μαρτυρίες τους εκφράστηκαν, διατηρήθηκαν και προβλήθηκαν. Ηταν η επιβεβαίωση στο ηρωικό κομμάτι του ηττημένου, που ηθικά ένιωθε (ήταν) δικαιωμένος. Αυτό χώρεσε στην Ιστορία, είναι η Ιστορία. Είναι;
Το κομμάτι που δεν χώρεσε στην επίσημη Ιστορία είναι επίσης μεγάλο. Μεγαλύτερο από το ηρωικό. Και πιθανόν εξίσου ηρωικό: Οι «δηλωσίες».
Λες και δεν υπήρξαν, κι ας ήταν εκατοντάδες χιλιάδων και στις τρεις φάσεις της πολύ ιδιαίτερης ελληνικής Ιστορίας των Δηλώσεων. Του Μεταξά, του Εμφυλίου και μετά, και της 7χρονης χούντας.
Αυτή η Ιστορία υπήρξε, αλλά δεν έχει καταγραφεί. Είναι χαρακτηριστική η απουσία όχι μόνο επιστημονικών ερευνών αλλά ακόμη και μαρτυριών από δηλωσίες. Το στόμα έμεινε κλειστό ακόμη και τα χρόνια της νομιμότητας. H αριστερή ιστοριογραφία ήταν αντίθετη από τη δεξιά. Αλλά συμμορφώθηκε πλήρως με την παραδοσιακή αντίληψη περί προτεραιοτήτων. Ηρωες, μάχες, ατυχία, ηθική. Πουθενά ο άνθρωπος, μόνο «άκου ανθρωπάκο· να ψαρώνεις»...
Χαρακτηριστική της προσπάθειας λήθης είναι και η χρήση των αριθμητικών δεδομένων. Π.χ στις επίσημες (κομματική αδεία) μαρτυρίες ο αριθμός των γυναικών - δηλωσιών με τις μη δηλωσίες (όταν σπανίως γίνεται αναφορά) περίπου εξισούται, η Τασούλα Βερβενιώτη, στα αρχεία του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού βρήκε μεγάλες αποκλίσεις. Στην επίσημη (κομματικά) μαρτυρία ο αριθμός των γυναικών μη-δηλωσιών στη Μακρόνησο ταυτίζεται με τον αριθμό που δίνουν τα αρχεία του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού (ΔΕΣ). Αντίθετα για τις δηλωσίες ο ΔΕΣ δίνει τριπλάσιο αριθμό από τη μαρτυρία. (Για το κολαστήρι της Μακρονήσου, ο ιστορικός Δημήτρης Λιβιεράτος θεωρεί πως το ποσοστό μπορεί και να ξεπέρασε το 90%).
Ασήκωτο βάρος
Γιατί ήταν τέτοιο το βάρος της «δήλωσης» στην Ελλάδα, ώστε να χρησιμοποιηθεί από την εξουσία και να τσακίσει τόσους αγωνιστές; «Για πάρα πολλούς μήνες περπάταγα με τα μάτια χαμηλωμένα για να μην τυχόν αντικρίσω κανένα βλέμμα συντρόφου μου, που θα με έφτυνε με το ύφος του», γράφει στην αυτοβιογραφία της η Καλή Καλό - η μοναδική μαρτυρία στην Ελλάδα.
Η Τασούλα Βερβενιώτη (ιστορικός) εκτιμά πως στους προφανείς λόγους ηθικής και ιδεολογίας επέδραμε ένας ακόμη, πολύ σημαντικός: η ελληνική κοινωνία ήταν αγροτική κοινωνία. Με κυρίαρχη αξία τη συλλογικότητα, όπου το ιδεώδες της τιμής ένωνε το άτομο με την ομάδα: οικογένεια, χωριό, έθνος. Και το κόμμα ήταν για μεγάλη μερίδα του κόσμου του πρώτα και πάνω απ' όλα μία κορυφαία συλλογικότητα. Οταν, τη δεκαετία του '60, η αγροτική - πατριαρχική κουλτούρα είχε ατονήσει, στη διάρκεια της χούντας, το θέμα της δήλωσης δεν είχε την ίδια «αξία».
(Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το KKE σε συγκεκριμένη στιγμή επέβαλε στη σύζυγο να χωρίζει τον σύζυγο, αν ο τελευταίος είχε υπογράψει δήλωση - πρακτική εντελώς προβιομηχανικών σχέσεων. Ούτε είναι επίσης τυχαίο ότι η μεταξική δικτατορία, αλλά και η μετεμφυλιακή Δεξιά δεν κατέτρεχαν μόνο τον αριστερό αλλά και τα μέλη της οικογένειάς του μέχρι «τρίτου βαθμού και άνω της ηλικίας των 16». Περίπου φυλετική «αρρώστια» ο κομμουνισμός!)
Ωστόσο, οι δηλωσίες του Μεταξά ήταν αυτοί που στήριξαν το EAM, ενώ ειδικά στην Πελοπόννησο, σύμφωνα με την έρευνα του συγγραφέα Παντελή Μούτουλα, σε αρκετές περιπτώσεις πρωτοστάτησαν στην Αντίσταση - με χαρακτηριστική την περίπτωση της «Νέας Φιλικής Εταιρείας» στη Μεσσηνία. Μην ξεχνάμε και τον δηλωσία επί Μεταξά Αρη Βελουχιώτη -ο οποίος το πλήρωσε μόλις το '45 από τους συντρόφους του- αλλά και τις γκρίζες ζώνες στις περιόδους φυλάκισης του Νίκου Ζαχαριάδη.
Μετά τον Εμφύλιο, η ΕΔΑ απεγκλωβίζοντας τους ηττημένους από τη σκληρή γραμμή του KKE δεν έκανε διάκριση σε δηλωσίες και μη. Το παρελθόν είχε παραγραφεί. Αλλά δεν είχε ομολογηθεί.
Η ντροπή και η προδοσία δεν κρίνονταν αρνητικά μόνο από τα μέλη του KKE, αλλά και από τους πολιτικούς αντιπάλους. O δηλωσίας ήταν, πριν απ' όλα, κοινωνικά στιγματισμένος. Ετσι, όπως θα συμπεράνει η Τασούλα Βερβενιώτη, «οι δηλωσίες, λόγω του δύστοκου κοινωνικού κλίματος, επέλεξαν τη βία της σιωπής αντί να καταγγείλουν το τραύμα του ηθικού εξευτελισμού που τους υπέβαλαν».
«Είχαν και το σώμα είχαν και την ψυχή»
Δεν ακούει καλά. Για να είμαστε ακριβείς πρέπει να σκύψεις στο δεξί του αυτί και να μιλήσεις αργά, καθαρά και σιγά. «Από το ξύλο στο Γουδί μού έμεινε» λέει. Ηταν όταν υπέγραψε την πρώτη δήλωση ότι δεν είχε καμία σχέση με τον κομμουνισμό.
Αντιήρωας με τα όλα του... Ή πραγματικός ήρωας; Ποιος το αποφασίζει; Το KKE; Οι παλιοί σύντροφοι; O... Λέρμοντοφ;
Τους βλέπει ακόμη. Απογεύματα κοντά στην Ομόνοια. Στα «γραφεία»... Μελώνει το στόμα του σαν να λέει «εμείς». Μόνο που αυτό το «εμείς» το στερήθηκε για χρόνια. «Ναι, είμαι δηλωσίας». H γυναίκα του που το ακούει ανησυχεί: «Σταμάτα, άναψες, κοκκίνησες, τι ενδιαφέρουν τώρα αυτά. Εμείς ξέρουμε, δεν σου φτάνει;»
Οχι δεν του αρκεί. H κόρη του, βιοχημικός στην Αγγλία, γελάει αμήχανα. «Ασ' τον μαμά. Αφού θέλει να τα βγάλει». Πάντως είναι ίσως ο πρώτος που το κάνει...
Σχεδόν έφηβος βρέθηκε από τη Ζάκυνθο στο Νταχάου. Και μετά, όταν οι Ρώσοι («ο Κόκκινος Στρατός» διορθώνει) τον άφησαν ελεύθερο, έμεινε μόνος του να περιφέρεται στο Μόναχο. Ελεύθερος, αλλά μόνος. Χρειάστηκε να περπατήσει επτά μήνες για να φτάσει στο νησί του! Πέρασε πεζή την Αυστρία, τη Γιουγκοσλαβία και την εφηβεία.
«Τυχαία» στο Νταχάου
«Με λένε Μπόγια. Να το γράψεις». Τρεις δηλώσεις, «ναι, δεν άντεξα το ξύλο» λέει, αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι. Δεν ήταν ποτέ τόσο κοντά όσο θα ήθελε στην «ιδέα» (στο σύστημα) ώστε να αντέξει. Αν ήταν, ποιος ξέρει...
Γεννήθηκε το 1925 στη Ζάκυνθο. O πατέρας αριστερός, αλλά δεν ήταν αυτή η αιτία που βρέθηκε στο Νταχάου. «Κάποιος έκοψε τα τηλεφωνικά καλώδια και μάς μάζεψαν τυχαία σε μπλόκο οι Γερμανοί». Αυτό το «τυχαία» δεν θα το ξεχάσει. Θα του ξανασυμβεί, τη δεύτερη φορά για Μακρόνησο. (Σοβαρή ένδειξη ότι οι στατιστικές, οι απλουστεύσεις και οι σελίδες ιστορίας δεν αφήνουν χώρο γι' αυτό που έγινε τότε. Απρόβλεπτο, χαοτικό και δυσερμήνευτο.)
Στη Ζάκυνθο έσπευσε στην ΕΠΟΝ. Αλλά παρεξηγήθηκε με κάποιον «κομματικό»: «Είχαν αφήσει οι Γερμανοί κάτι πυροβόλα, κινούμενα, με ρόδες. Τα γερμανικά λάστιχα ήταν πρώτης ποιότητας. Τα παίρναμε και τα κάναμε σόλες στα παπούτσια. Δωρεάν. Αλλά η ηγεσία αποφάσισε να τα πληρώνουμε με λάδι. Πήγα στην πόλη και είδα τον υπεύθυνο. Του διαμαρτυρήθηκα. Δηλαδή, ανισότητες; Κι όποιος δεν είχε λάδι;»
Η πρώτη φορά
Λύση στη διαμάχη έδωσε ο... στρατός. «Με κάλεσαν στο Ναυτικό όπως όλους τους νησιώτες. Αλλά μέχρι να πάω με είχαν «γυρίσει» στον Στρατό. Κάθισα στην Κόρινθο 18 μήνες και τον Νοέμβρη του 1948 βρέθηκα στο Γουδί. Με το που μπήκα άρχισε το ξύλο. «O φάκελός σου λέει ότι είσαι κουμουνιστής» - δεν είμαι ρε παιδιά, αλλά πού αυτοί, ξύλο».
Τον φώναξαν να υπογράψει. Το έκανε. Υστερα από αυτό, βρέθηκε αντικαταστάτης του οδηγού του συνταγματάρχη Στυλιανού Σκοπελίτη. «Βενιζελικός και καλός ανθρωπος. Με συμπάθησε και η οικογένειά του, η γυναίκα του και η κόρη του. Μέχρι που μια μέρα, όταν γύρισα με μάζεψαν στην απομόνωση. Πάλι ξύλο. Για να ομολογήσω ότι πούλαγα λαθραία πετρέλαιο και άλλα υλικά. Με είχε καταγγείλει «ένας πολίτης» που με είδε «κάπου στο Μοναστηράκι». Τελικά, αυτός ήταν ο συνεργάτης του προηγούμενου οδηγού που έκανε όντως λαθρεμπόριο. Αλλά μου κόλλησαν πάλι και το «κουμμουνιστής» και άντε να βρεις το δίκιο σου. Το πειθαρχείο στο Γουδί ήταν 1,5x1,5 μέτρα. Υγρό και κρύο. Κάθε λίγο έμπαινε ο λοχαγός Ν.Σκ. με μερικούς και άρχιζε το ξύλο. Για 27 μέρες. Μου ζήτησαν νέα δήλωση. Την έκανα. Την άλλη μέρα μαζί με καμιά 20αριά άλλους μάς είπαν ότι πάμε Μακρόνησο. Αλλοι δηλωσίες, άλλοι όχι. Ομως όλων το αίμα είχε το ίδιο χρώμα από το ξύλο: μαύρο».
Αλλά, κάποιοι άντεξαν: «Ναι, άντεξαν. Και κάποιοι όχι. Λοιπόν; Είναι απόδειξη ότι αγαπούσα λιγότερο τον αγώνα ή ότι μισούσα λιγότερο αυτό που συνέβαινε στην πατρίδα;»
Τους πήγαν στον σταθμό Λαρίσης, βράδυ, για να τους μεταφέρουν το πρωί με το τρένο στο Λαύριο. Κι εκεί ξύλο. «Μαζί μας ήταν κι ένας Κρητίκαρος, ο Σκυλουράκης. Το βράδυ στο σταθμό, όταν άρχισαν πάλι να μας χτυπάνε εγώ δεν άντεξα, φώναζα. Είχα υπογράψει, τι άλλο ήθελαν; Είχαν και το σώμα είχαν και την ψυχή. Αυτοί τίποτα. Τότε πετάχτηκε ο Σκυλουράκης και τους είπε: Βαράτε εμένα ρε... Και τον χτύπησαν. Ολο το βράδυ».
Στη Μακρόνησο
Στο καράβι προς Μακρόνησο ο «ανανήψας» ανθυπολοχαγός που τους παρέλαβε για να τους συνοδεύσει άρχισε το «κήρυγμα. «Υπογράψτε μόλις πάτε, γιατί εκεί είναι η Κόλαση. Ξεχάστε ό,τι ξέρατε». Μόλις φτάσαμε, εγώ δήλωσα ότι θα υπογράψω. Ακόμη δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του Σκυλουράκη. Εφαγε τόσο ξύλο για χάρη μου. Αυτός δεν υπέγραψε. Εγώ στο 2ο τάγμα Σκαπανέων, αυτός στο άλλο. Μετά μπορεί και στο «Σύρμα». Εκεί σκότωναν. H συμμορία Λαμπριάκου, Καραφωτιά και Πλιάγκα. Γράψ' τα αυτά τα ονόματα, είναι ιστορία. Ολοι ήταν «ανανήψαντες» και γι' αυτό πιο σκληροί. Τον Καραφωτιά τον πέτυχα μετά θυρωρό στα γραφεία της EPE κοντά στο Σύνταγμα. Μετάνιωσα που δεν τον σκότωσα, αλλά δεν σταμάτησε το τρόλεϊ. Πάντως, τον Πλιάγκα τον σούβλισε μετά τον πόλεμο με τσουγκράνα ένας συγχωριανός του».
Ο Γιώργος Μπόγιας θυμάται και τον στρατηγό Πυριόχο: «Εμάς τους «ανανήψαντες» μάς έβαζαν πολλές φορές, αν έφερναν κάποιο γνωστό μας ή συγχωριανό μας να πέσουμε από δίπλα για να τον πείσουμε. Ακουσαν λοιπόν ότι ήρθε ο στρατηγός Πυριόχος που ήταν από τη Ζάκυνθο και μ' έβαλαν δίπλα του. Αλλά τι να πω εγώ σε κοτζάμ στρατηγό; Μια κουβέντα πήγα να πιάσω και δεν με άφησε: «Για άκου δω», μου είπε. «Πολέμησα στη Μικρά Ασία και στην Αλβανία. Παρασημοφορήθηκα για να μου πουν τούτοι εδώ αν είμαι Ελληνας;» Τον χαιρέτησα κι έφυγα. Μερικές μέρες μετά, με ξαναφώναξαν πως με θέλει ο στρατηγός. Ηταν αγνώριστος από το ξύλο. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Μου έκανε νόημα με το χέρι να υπογράψει και έπεσε... Χάθηκε κι αυτός».
Ποιοι τον κατέδωσαν
Στο διάστημα αυτό ήταν κάτι σαν «ορντινάτσα» του «επιτρόπου, ένας εισαγγελέας ήταν αλλά είχε αποσπαστεί εκεί. Ράντο τον έλεγαν. Αυτός μία φορά τον μήνα πήγαινε στην Αθήνα με τις δικογραφίες για τον Μπαϊρακτάρη στη B 11 του υπουργείου Εθνικής Αμυνας. Μου φερόταν καλά. Μια μέρα που τον πήγα μέχρι το καράβι, γύρισα στο γραφείο του. Και τότε σκέφτηκα να ψάξω τον φάκελό μου. Ποιος με είχε καταδώσει. Τον βρήκα. Ηταν δύο κατακάθια της Ζακύνθου. O ένας δωσίλογος κι ο άλλος του ποινικού δικαίου, τον είχε καταδικάσει και λαϊκό δικαστήριο. Κατάλαβες; Αυτοί ήταν οι άνθρωποι του καθεστώτος. Αυτούς πλήρωσα».
Το 1950, ο Γ. Μπόγιας βρίσκεται στην Αθήνα. Ελεύθερος, άνεργος και φοβισμένος. «Ούτε λόγος να γυρίσω στη Ζάκυνθο. Αν με ξαναέπιαναν; Οπου κι αν πήγα άκουγαν Μακρονησιώτης και μ' έδιωχναν σαν σκυλί. Ξαναέψαξα τον Ράντο. Ηταν δικαστής στην Πάτρα, αλλά τον βρήκα στην Αθήνα. Πάλι με βοήθησε. Με έστειλε σε έναν φούρνο στη Θεμιστοκλέους. Με έδιωξαν λίγο μετά όταν έμαθαν. Από πού, πες μου εσύ... Τελικά βρήκα με τη βοήθεια ενός δικηγόρου που ήταν Μακρονησιώτης (ανθυπολοχαγός ανανήψας) ένα πλυντήριο ρούχων στις Τρεις Γέφυρες. Το είχε ένας Πάγκαλος. Αλλά τον έπιασαν κι αυτόν επειδή διάβαζε τη «Μάχη» της ΕΔΑ».
Φοβάται ακόμη...
Εμεινε στην Αθήνα. Εκανε πολλά χρόνια να πάει στη Ζάκυνθο. Πάρα πολλά. Κι ακόμη και σήμερα φοβάται: «Θα ξανάρθουν οι κακές στιγμές. Πάντα έτσι γίνεται. Οι Αμερικανοί δεν το 'χουν σε τίποτα να μας κάνουν Ιράκ». Αν και δηλώνει «Σημιτικός» οι απόψεις του θυμίζουν αυτολεξεί τα κύρια άρθρα του «Ριζοσπάστη». Σήμερα υποστηρίζει ότι η δήλωση «ήταν κομματική γραμμή» (η μνήμη πάντα είναι επιλεκτική και δημιουργική).
Μόνο στο τέλος της συζήτησης αποκάλυψε πως το «Μπόγιας» δεν είναι το πραγματικό του όνομα, αλλά το παρατσούκλι του στη Ζάκυνθο, τότε... Ολοι τον ξέρουν και θα καταλάβουν ποιος είναι. Αλλά όχι οι άλλοι. «Ποτέ δεν ξέρεις. Να μην τραβάνε τα εγγόνια μου επειδή εγώ είμαι αριστερός».
Και γιατί αποφάσισε να πει ότι είναι δηλωσίας; «Κάποιος έπρεπε». Για τους χιλιάδες αντιήρωες του καιρού τους. Που υπέγραψαν και δεν ξαναμίλησαν.
Τα απίστευτα βασανιστήρια που υπέστη από τον Θεόδωρο Θεοφιλογιαννάκο που πέθανε χθες αλλά και τους υπόλοιπους βασανιστές της Χούντας περιγράφει σε ένα βίντεο ντοκουμέντο ο Αλέκος Παναγούλης.
Στην ανατριχιαστική του κατάθεση στη δίκη των βασανιστών ο Αλέκος Παναγούλης λέει:
«Κύριε Πρόεδρε συνελήφθην το πρωί της 13ης Αυγούστου, στην παραλιακή οδό, στο σημείο που έγινε η απόπειρα εναντίον του Παπαδόπουλου. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι τη στιγμή που βγήκα από τις φυλακές μου δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να συναντήσω τον κατηγορούμενο Θεοφιλογιαννάκο», ξεκινά την συγκλονιστική αφήγησή του o Παναγούλης.
«Από την πρώτη στιγμή και παρουσία των Λαδά, Τζεβελέκου, Καραμπάτσου άλλων ανωτέρων και ανωτάτων αξιωματικών άρχισε με τα χέρια δεμένα πίσω να μου κάνει εγκαύματα με το τσιγάρο του, να μου τραβάει τα μαλλιά και να μου χτυπάει το κεφάλι ωρυόμενος και στη συνέχεια προσωρήσαμε για να φτάσουμε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Η ανάκριση άρχισε κλιμακούμενη από της περιοχής των γρονθοκοπημάτων, των εγκαυμάτων, της φάλαγγος και των ραβδισμάτων μέχρι και της περιοχής των σεξουαλικών βασανιστηρίων. Ο Θεοφιλογιαννάκος ο ίδιος προσωπικά με χτύπησε με ένα καλώδιο, κατ’ επανάληψη σε όλο μου το σώμα. Υπάρχουν ακόμη στην περιοχή των ώμων μου σημάδια γιατί το άκρο του καλωδίου ήταν δεμένο με σύρμα και δημιούργησε μεγαλύτερη πληγή. Και στη μια πλευρά και στην άλλη.
Ο ίδιος ο Θεοφιλογιαννάκος υπήρξε μάρτυρας όταν ο Μάλλιος και ο Μπάμπαλης μου είχαν περάσει σιδηρά βελόνη στην ουρήθρα και εθέρμαιναν το εκτός της ουρήθρας μέρος…»
Στη συνέχεια ο Παναγούλης περιγράφει πώς ο Θεοφιλογιαννάκος του έκλεινε το στόμα ώστε να μην μπορεί να αναπνεύσει μέχρι που τον δάγκωσε και έκτοτε χρησιμοποιούσε κουβέρτα και μαξιλάρια για να τον εμποδίσει να αναπνεύσει…
Δείτε το συγκλονιστικό ντοκουμέντο:
Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας. Το κράτος μας με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», συμπεριλαμβανομένης μερίδας της «τέταρτης εξουσίας» που υπηρετεί τον βούρκο, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του. Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται σήμερα, 48 χρόνια από την επιβολή της δικτατορία των συνταγματαρχών, οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»...*** Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα - στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο - που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, τωνδολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς. Όσον αφορά στο τελευταίο, στο ζήτημα της διαφθοράς, της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:
Σημειώστε: Μια από τις πρώτες πράξεις των χουνταίων ήταν να δώσουναυξήσεις στον… εαυτό τους. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…
- Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου». Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον... διπλασιασμό των μισθών τους
- Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
- Ήταν τόσο «πατριώτες» που - εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου - το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» - πάντα η... «Ζήμενς».
*** Εντούτοις, στο σημερινό σημείωμα θα εστιάσουμε ειδικότερα σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας, όπως το διακινούν τα φασιστοειδή: Σ' αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος»της χούντας των συνταγματαρχών. 1ο) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε!Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων! 2ο) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί»… 3ο) Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πράγμα που επίσης δεν κρυβόταν με τίποτα. Ο Τύπος έγραφε (στο ίδιο): «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
- Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι... αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400...).
4ο) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν. 5ο) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973. 6ο) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 - 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 - 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος. 7ο) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη:
- Οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73.
- Η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Συνέπεια: Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!
8ο) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 - 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων. 9ο) Οσο για την «ανάπτυξη» που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου Πεπελάση στις 2/8/1974, είναι αποκαλυπτικό και για το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και για το ξεπούληµα της Ελλάδας στο ξένο κεφάλαιο. Γράφει: «Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα. Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτικό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ - αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».*** Από τη μια, λοιπόν, χούντα σήμαινε φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο. Από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες. Αυτό ήταν το οικονομικό... «θαύμα» του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Αυτά είναι και τα παραμύθια της Χαλιμάς από τους γεμπελίσκους επιγόνους τους και από τους «τακτοποιημένους» εκείνης της μαύρης για τον τόπο περιόδου. *- Τα παραπάνω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL:http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 - 1974)», στο «greekjunda.blogspot.com».- Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε (εκδόσεις «Τόπος») ένα εξαιρετικό βιβλίο, μια σπουδαία μελέτη του φίλου και συναδέλφου δημοσιογράφου Διονύση Ελευθεράτου που διαλύει με στοιχεία και ντοκουμέντα όλες τις αλχημείες και τις αθλιότητες της προπαγάνδας γύρω από τα… «καλά» της απριλιανής χούντας. Τίτλος εύγλωττος: «Λαμόγια στο χακί». Διαβάστε το!
- Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!),περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου