Λαμπρινή Σταμάτη>
Προσωπικό ρεπορτάζ,
από τα πιο δυσάρεστα...
Επικοινωνώ μαζί σας για να επιβεβαιώσω, με μεγάλη μου λύπη, την είδηση που δημοσιεύσατε την Τρίτη 7/5/2013 στο kourdistoportokali.com, με τίτλο "Δεν μπορεί ο Πάνος Σόμπολος να τα έκανε όλα αυτά!"
Δυστυχώς μπορεί και δυστυχώς τα έκανε. Έτυχε να βρεθώ εγώ αντιμέτωπη με αυτή την άκριτη εκδικητική μανία των "νυν" απέναντι στους "πρώην". Έτυχε να καταγράφω ένα άκρως απογοητευτικό προσωπικό ρεπορτάζ, για την απαξίωση της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας, όχι από κάποιους αδαείς εργοδότες αλλά από τα εκλεγμένα μέλη της επαγγελματικής μου Ένωσης, της ΕΣΗΕΑ που συνθέτουν το προεδρείο του ΕΔΟΕΑΠ.
Με τον ΕΔΟΕΑΠ συνεργάστηκα ως δημοσιογράφος, υπεύθυνη για τη διαχείριση της ιστοσελίδας, όταν υπήρξε η ανάγκη για την άμεση λειτουργία και οργάνωση του νέου site του Οργανισμού. Δεν γνώριζα προσωπικά κανέναν από τα μέλη του πρώην Διοικητικού Συμβουλίου και κριτήρια για την επιλογή μου ήταν αποκλειστικά και μόνο τα στοιχεία του βιογραφικού μου, τα οποία καταδεικνύουν υψηλή εξειδίκευση στα ηλεκτρονικά και socialmedia, 20 χρόνια αξιόλογης προϋπηρεσίας στο δημοσιογραφικό χώρο και άρτια κατάρτιση.
Ναι, ήμουν εξαίρεση σε έναν Οργανισμό όπου οι περισσότεροι είναι «κόρες», «γιοί», «ανιψιές», «ξαδέρφες» κάποιων «πρώην», «πριν των πρώην», κάποιων «νυν» ή κάποιων επίδοξων «νυν και αεί»… Όπως ακριβώς ήμουν εξαίρεση το 1993, όταν πήγα στα «ΝΕΑ» επειδή έστειλα το βιογραφικό μου στον αείμνηστο Δάσκαλο Λέοντα Καραπαναγιώτη, ο οποίος κάτι διέκρινε ανάμεσα στις σύντομες αράδες μιας νεαρής φοιτήτριας. Τι να κάνουμε; Είμαι εξαίρεση.
Ούτε τους «νυν» γνώριζα προσωπικά. Δεν είχα ποτέ συναντηθεί ή αντιπαρατεθεί μαζί τους σε επαγγελματικό, συνδικαλιστικό ή πολιτικό πεδίο. Τους γνώρισα μια και καλή από την ανάποδη, όταν, λίγο μετά την ανάληψη των καθηκόντων τους, με εκδίωξαν από το γραφείο μου, από τη θέση και από τον επαγγελματικό μου ρόλο, διαμοίρασαν το αντικείμενο της δουλειάς μου, αφήνοντας μεγάλο μέρος της να εκκρεμεί χωρίς να μου επιτρέπεται να παρέμβω, ωθώντας με να μετακινηθώ σε θέση ρεσεψιονίστ…
Με αποκλειστικά δική τους ευθύνη ο Πρόεδρος ΔΣ ΕΔΟΕΑΠ Πάνος Σόμπολος και ο Γενικός Γραμματέας Νίκος Καρούτζος έλυσαν στην πράξη και στην καθημερινότητα τη σύμβασή μου, περίπου δύο μήνες πριν από τη λήξη της, αρνούμενοι να με αποζημιώσουν όπως ο νόμος ορίζει, γιατί δεν δέχθηκα να εργαστώ ως υπάλληλος υποδοχής, όπως με πίεζαν με κάθε τρόπο να κάνω.
Προχώρησα στο δρόμο της λογικής, με εμπιστοσύνη στους θεσμούς, για να διαφυλάξω τα επαγγελματικά μου δικαιώματα ως δημοσιογράφος.
Ζήτησα μια επίσημη αιτιολογία (άλλη από το «συνεργάστηκες καλά με το προηγούμενο Διοικητικό Συμβούλιο» ή το «μοιάζει να έχεις καλές σχέσεις με την Ελένη Σπανοπούλου»). Δεν υπήρξε. Είπα ότι δέχομαι να μετακινηθώ, εφόσον οι λειτουργικές ανάγκες το απαιτούν, σε θέση όμως που θα σέβεται τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα, που δεν θα προσβάλλει την επαγγελματική μου κατάρτιση και την προσωπικότητά μου. Κατέφυγα στην Επιθεώρηση Εργασίας με αναφορά περί μονομερώς βλαπτικής μεταβολής και στο σωματείο μου, την ΕΣΗΕΑ…
Βρέθηκα ενώπιων τους –απέναντι στον πρώην πρόεδρο της Ένωσης Συντακτών και στον «ανερχόμενο αστέρα», που λίγες ημέρες πριν είχε ανακοινώσει τη δημιουργία νέας παράταξης για τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ- να συζητώ για τα ηθικά, οικονομικά, επαγγελματικά και ασφαλιστικά συμφέροντα των δημοσιογράφων–μελών της Ένωσης Συντακτών, τα οποία οι ίδιοι όφειλαν και οφείλουν εκ της θέσης και εκ του ρόλου τους να προασπίσουν… Εις μάτην.
Ναι, στην ορμή της εμμονής δεν υπάρχει λογική. Δεν υπάρχει όριο. Υπάρχει μόνο μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας και ανεξέλεγκτης δύναμης. Υπάρχει αρρώστια.
Εμένα θα μου επιτρέψετε να κινηθώ προς την υγεία.
Με εκτίμηση,
Λαμπρινή Σταμάτη
Δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου