ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Οι ¨Νέες Κοινωνικές Δομές¨ στον Δήμο Ελληνικού-Αργυρούπολης 

Ή όταν αναθέτεις σε μία εταιρεία catering  να... σώσει τον Λαό απο την πείνα…

   Το τελευταίο διάστημα, καθημερινά μπαίνουν θέματα, που αφορούν την κοινωνική αλληλεγγύη και την ενεργοποίηση των ΟΤΑ. Είναι εξαιρετικά χρήσιμο να κάνουμε μια προσέγγιση, με αφορμή την ανάθεση απο τον Δήμο Ελληνικού-Αργυρούπολης, σε ιδιωτική εταιρεία catering, την παρασκευή έτοιμου «φθηνού» φαγητού, για να καλύψει μάλιστα τις ανάγκες του Λαού για τροφή, απο τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.

 Σήμερα που το μεγαλύτερο τμήμα του Λαού και συνολικά η λαϊκή οικογένεια, ζεί πλέον σε συνθήκες γενικευμένης φτώχειας και δεν έχει την δυνατότητα να εξασφαλίζει τα εντελώς απαραίτητα, λύση στο πρόβλημα είναι το φθηνό φαγητό.  

 Σήμερα που δεν έχει να πληρώσει για την θέρμανση, έχει χάσει την κοινωνική ασφάλιση, δεν μπορεί να πληρώσει τα φάρμακα, του κόβουν το ρεύμα, σταματάει τα παιδιά απο το φροντιστήριο, δεν αγοράζει ρούχα, παπούτσια, δεν μπορεί να βάλει την κατσαρόλα, να εξασφαλίσει για την οικογένεια ακόμα και το φαγητό, θα μπορεί να πληρώνει 2,5 με 3 ευρω για ένα πιάτο φαϊ.

 Το θέμα που φέρνει σήμερα η Διοίκηση, ξαναβάζει το ζήτημα της κοινωνικής αλληλεγγύης, που καλό είναι να το κουβεντιάσουμε και να ξεκαθαρίσουμε όλοι την θέση μας.

-       Κοινωνική αλληλεγγύη δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να έχει το χαρακτήρα  της φιλανθρωπίας. Να κρατά για το κεφάλαιο τον ρόλο του ευαισθητοποιημένου φιλάνθρωπου και για τον Λαό τον ρόλο του επαίτη.

-             Η αλληλεγγύη δεν πρέπει να παρέχει μόνο βοήθεια, στο άνεργο, τον φτωχοποιημένο εργαζόμενο, τον συνταξιούχο, τον υποσιτισμένο μαθητή, πρέπει να διαμορφώνει σχέδιο πάλης, να κινητοποιεί τον λαό, να διεκδικεί απο τον κρατικό μηχανισμό.

-       Η αλληλεγγύη και οι “νέες δομές” που δημιουργούνται δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να υποκαθιστά και να απαλλάσσει το κράτος απο τις ευθύνες του.

 Η αλληλεγγύη  πρέπει να έχει ταξικό χαρακτήρα και οφείλει να αναδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης. Πρέπει παράλληλα να διεκδικεί, να απαιτεί να πληρώσει για την κρίση το κεφάλαιο, που κέρδιζε και συνεχίζει να κερδίζει απο την κρίση, που έβγαλε δις και προσδοκά να βγάλει ακόμα περισσότερα στο μέλλον.

Όσο μεγαλώνει η καπιταλιστική κρίση, οσο η φτώχεια και η εξαθλίωση γενικεύονται, δεν μπορεί η απάντηση να είναι οι νέες κοινωνικές δομές, τύπου κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά φαρμακεία, συσσίτια, φροντιστήρια, ανοικτή κουζίνα… Οσο και εαν αυτές οι μέχρι τώρα δράσεις δίνουν μια προσωρινή λύση στα αυξημένα προβλήματα του Λαού, τόσο απαλλάσσουν το κράτος απο τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις του, ταυτόχρονα αθωώνουν το σύστημα απο τις αιτίες τις καπιταλιστικής κρίσης και προσδιορίζουν ποιό μέλλον προδιαγράφουν για το λεγόμενο κοινωνικό κράτος. Ιδιαίτερη σημασία έχει πως με τη συμμετοχή εθελοντών, δημιουργείται η αυταπάτη της κοινωνικής παρέμβασης σε μιά πραγματική επίλυση των προβλημάτων της Λαϊκής οικογένειας.

 Η δράση που απαιτείται να αναπτυχθεί σήμερα, πρέπει να συσπειρώνει, να κινητοποιεί και να ενεργοποιεί όλες τις δυνάμεις του λαού. Παράλληλα πρέπει να αποκαλύπτει τις τεράστιες ευθύνες των πολιτικών του κεφαλαίου, που έλιωσαν τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και έριξαν στην ανεργία, την απλήρωτη δουλειά, την ημιαπασχόληση εκατομμύρια Ελλήνων. Πρέπει να αποκαλύπτει την ρόλο του κεφαλαίου, που ενω οδήγησε τον Λαό στην εξαθλίωση, τώρα μαζί με τις ΜΚΟ, την εκκλησία και τα κανάλια, το ρίχνουν στην φιλανθρωπία, για να σώσουν δήθεν το λαό απο την πείνα.

 Πραγματικά εντυπωσιάζει η Διοίκηση με την πρωτοβουλία της αυτή, περιμένοντας πως θα προχωρούσε στην δημιουργία ενός λαϊκού μαγειρείου, με εθελοντές να παρασκευάζουν φαγητά, με προσφορές πρώτων υλών απο την κοινωνία, σε μια διαδικασία προσφοράς, όπως μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα.... Αντ’αυτού εδω έχουμε, την ανάθεση σε μία εταιρεία, του έργου παρασκευής τροφής, έναντι «μικρού-χαμηλού» τιμήματος, παραχωρώντας τις εγκαταστάσεις του Δήμου.

Αλήθεια αυτό θα εντάσσεται στα πλαίσια της «κοινωνικής προσφοράς», της εν λόγω εταιρείας?,

αναζητούμε  δηλαδή κοινωνικά ευαίσθητες εταιρείες?

Η εταιρεία που αναζητούμε θα απαρνηθεί το κέρδος?

Μήπως θα εξασφαλίσουμε ικανοποιητικές αμοιβές για τους εργαζόμενούς της?

Μήπως θα απαιτήσουμε την υποχρεωτική ασφάλιση και την εφορμογή των νόμων?

 Έχει ο Δήμος υπηρεσία ελέγχου της ποιότητας των πρώτων υλών και της τελικώς παρασκευαζόμενης τροφής?

Μήπως προκαλούμε «αθέμιτο ανταγωνισμό», που μάλιστα τον ενδύουμε με τον μανδύα της κοινωνικής προσφοράς υπο την ταμπέλα του Δήμου? Είναι λύση η δημιουργία συνθηκών «υγειούς» ανταγωνισμού μεταξύ των τοπικών μικροεπαγγελματιών και της εταιρείας?

Μήπως η εταιρεία θα μπορεί να επικαλείται και συμμετοχή στο κόστος ωστε να πετυχαίνει και φορολογικές απαλλαγές?

 Υπάρχει άλλος δρόμος, υπάρχει άλλος τρόπος να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της πείνας στα όρια του Δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης?

 Ποιό θα μπορούσε να είναι το πλαίσιο πάλης για την Δημοτική αρχή και συνολικά γιε τους ΟΤΑ?

 Η δημιουργία μιάς νέας Δημοτικής υπηρεσίας, σχεδιασμένης, καλά οργανωμένης και με κρατική επιχορήγησης, μπορεί να λύσει το προβλήμα. Ένα Δημοτικό Μαγειρείο, που καθημερινά θα παρασκεύαζει και θα διανέμει δωρεάν φαγητό, για τα παιδιά των παιδικών σταθμών, πρωϊνό και πρόγευμα για όλους τους μαθητές των σχολείων (όχι μόνο για τους υποσιτισμένους, ώστε η διάκριση να μην είναι εμφανής), τους συνταξιούχους και τα μέλη των ΚΑΠΗ, τους άπορους, τους άστεγους, δεν είναι μία ρεαλιστική πρόταση?

 Δεν καλύπτει πραγματικές ανάγκες των πολιτών?

 Δεν είναι μέσα στα πλαίσια των δράσεων, ενός φορέα της τοπικής αυτοδιοίκησης?