ΑΛΕΠΟΥ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ

Τί περιμένουμε; Να μας χέσουν πρώτα;

Η σκηνή σε κουπέ τραίνου. 

Στην μια πλευρά κάθεται κυρία απροσδιορίστου ηλικίας μαζί με τον Μπούμπη, όπου Μπούμπης ίσον σκυλάκι πολυτελείας. 

Στην άλλη πλευρά κάθεται κύριος με στομαχικές διαταραχές, οι οποίες του φέρνουν αέρια αλλά σφίγγεται για να μη ρεζιλευτεί. 

Δυστυχώς γι' αυτόν, ο Μπούμπης έρχεται να τριφτεί στα πόδια του και, καθώς σκύβει να τον χαϊδέψει, του ξεφεύγει μια μικρή αλλά αρκούντως οσμηρή "εξαέρωση". 



Πριν καν προλάβει να κοκκινίσει από την ντροπή του, ακούει την κυρία:"Μπούμπη, φύγε από κει, μην ενοχλείς τον κύριο". 

Ανακουφισμένος με την διαπίστωση ότι η κυρία θεώρησε ως δράστη τής "εξαέρωσης" τον Μπούμπη, φοράει το πλατύτερό του χαμόγελο: "Δεν πειράζει, κυρία μου, αφήστε τον". 

Καθώς σκύβει να ξαναχαϊδέψει το σκυλάκι, του φέυγει και δεύτερη, οπότε η κυρία οργίζεται: "Μπούμπη, σου είπα άσε τον κύριο κι έλα αμέσως εδώ". 

"Μα σας είπα, κυρία μου, δεν με ενοχλεί", ξαναλέει ο κύριος, ο οποίος ξανασκύβει στο σκυλάκι και εξαερώνεται για τρίτη φορά. 

Η κυρία εξανίσταται πλέον: 
"Μα επί τέλους Μπούμπη, να σε χέσει περιμένεις για να φύγεις;".

Θυμήθηκα το παραπάνω oldie but goodie ανέκδοτο, καθώς εδώ και δυο μέρες ακούω και διαβάζω παντός είδους δηλώσεις σχετικά με την περιβόητη δόση. 

Πρώτος και καλύτερος ο πρωθυπουργός μας, ο οποίος μας διαβεβαίωσε περιχαρής ότι "έπιασαν τόπο οι θυσίες τού ελληνικού λαού". Εύστοχη δήλωση αλλά πολύ λακωνική. 

Κανονικά, ο πρωθυπουργός έπρεπε να πει: "Τσακίσαμε σχεδόν όλα τα εργατικά δικαιώματα, ξεχαρβαλώσαμε το κοινωνικό κράτος, διογκώσαμε σε απίθανα μεγέθη την ανεργία, καταδικάσαμε σε φτώχεια σχεδόν το σύνολο των πολιτών αυτής της χώρας και σε ακραία φτώχεια τους μισούς απ' αυτούς αλλά η εγκληματική μας πολιτική έφερε το ποθούμενο αποτέλεσμα, καθώς και οι τράπεζες εξασφάλισαν ζεστό χρήμα (ώστε να συνεχίσουν να επιδίδονται σε άκρατη κερδοσκοπία) και οι επιχειρηματίες διασφάλισαν τα κέρδη τους σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης". 

Επειδή, όμως, ο πρωθυπουργός μας δεν είναι πολυλογάς σαν εμένα, περιορίστηκε σε λίγες λέξεις. Κι εμείς καθόμαστε και τον ακούμε.

Από κοντά (μη χάσει!) κι η τσουτσού ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ, έσπευσε να θριαμβολογήσει: 
"το 2013 είναι ο χρόνος που η χώρα, μετά από έξι χρόνια ύφεσης, θα οδηγηθεί στο δρόμο της εξόδου από την κρίση". 

Προσέξτε πόσο προσεκτικά διατυπώνει την παπαριά του ο Βαγγέλας: "η χώρα θα οδηγηθεί στο δρόμο της εξόδου από την κρίση". Ούτε "θα βγει από την κρίση" ούτε "θα πάρει τον δρόμο της εξόδου από την κρίση". Απλώς, θα κατευθυνθεί προς αυτόν τον δρόμο. Τώρα, το πότε θα φτάσει εκεί (όχι στην έξοδο, αλλά στον δρόμο που πάει προς την έξοδο) και πόσα "διόδια" θα χρειαστεί να πληρώσει ακόμη, είναι άλλο θέμα. 

Και καλά, ο Βαγγέλας έχει έφεση στις παπαριές. Εμείς, όμως, γιατί τον ακούμε;

Φυσικά, από τα πανηγύρια δεν θα μπορούσε να λείψει ο πρόεδρος της "αριστεράς-για-τα-πανηγύρια", ο Καρατζαβέλης, ο οποίος χειροκρότησε μανιωδώς τα συνεταιράκια τού Γιούρογκρουπ, επειδή οι αποφάσεις τους "με τη συνέχιση της χρηματοδότησης και τη μείωση των επιβαρύνσεων του χρέους, συνιστούν αποφασιστικό βήμα για την παραμονή της χώρας στο ευρώ". 

Καλέ, άει στο διάολο! 
Δηλαδή, αν δεν μας δίνανε την δόση, υπήρχε περίπτωση να βγάλει ο Σαμαράς την χώρα από το ευρώ, όπως την είχε βγάλει κάποτε ο γερο-Καραμανλής από το ΝΑΤΟ; 

Θα μου πείτε, βέβαια, ότι αρχίδια έβγαλε ο γερο-Καραμανλής την χώρα από το ΝΑΤΟ. 
Εμ, αυτό λέω κι εγώ, καλέ! 
Αρχίδια θα ἐβγαζε κι ο Σαμαράς την χώρα από το ευρώ. Τί διάολο; 
Μαζί μιλάμε και χώρια συνεννοούμαστε; 

Κι ενώ ο αρχιδημαρίστας μπουρδολογεί κι ονειρεύεται απαγκιστρώσεις και άλλες πίπες, εμείς καθόμαστε και τον ακούμε.

Α, μη το ξεχάσω! Μας συνεχάρη κι ο άλλος μεγάλος σοσιαλιστής, ο Μπαρόζο. Ναι, καλέ, δεν με πιστεύετε; 
Να, μα την παναγία! 
Αφού ο άνθρωπος "χαιρέτισε τις προσπάθειες του ελληνικού λαού για έξοδο από την κρίση". 

Βέεεεβαια! Τρία πουλάκια παν' ψηλά και πλέκουνε πουλόβερ... Ρε συ Ζοζέ, χαιρέτα μας κανέναν πλάτανο καλύτερα κι άσε μας εμάς, που να σου χέσω τις χαιρετούρες. Προσωπικά, σε πληροφορώ ότι δεν έκανα καμμία προσπάθεια να μου κόψουν τον μισθό, να μου ακριβήνουν την περίθαλψη ή να με πετάξουν στην ανεργία. Να στείλεις τα χαιρετίσματά σου σε μια δράκα μπινέδες που έκαναν όλα τούτα στην πλάτη μου και παρά την θέλησή μου.

Όσο για εκείνους που -συνεχίζουν να- ελπίζουν ότι, μετά τις αποφάσεις τού Γιούρογκρουπ, κάτι μπορεί ν' αλλάξει προς το καλύτερο για τον απλό λαό, έρχεται ο Στουρνάρας να τους σκουντήσει για ν' αλλάξουν πλευρό: 
"οι μεγάλες προκλήσεις, που είναι μπροστά μας τώρα, είναι να εφαρμόσουμε τις αποφάσεις που πήραμε, τις διαρθρωτικές αλλαγές που ψηφίσαμε, οι οποίες βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα και καθιστούν την ελληνική οικονομία πιο εξωστρεφή και πιο σύγχρονη και προωθούν τη δημοσιονομική σταθερότητα". 

Ο άνθρωπος είναι ξεκάθαρος. 
Ποιοί μισθοί; 
Ποιά ανεργία; 

Το παν είναι η ανταγωνιστικότητα. Γι' αυτήν γίνονται όλα. Γι' αυτήν την πουτάνα την ανταγωνιστικότητα... Αν δεν καταλαβαίνετε τι εννοεί ο Στουρνάρας, δείτε αυτή την είδηση και θα καταλάβετε:

"Ο οίκος αξιολόγησης Fitch Ratings υποβάθμισε στην κατηγορία ''σκουπίδια'' (junk) το αξιόχρεο δύο μεγάλων ιαπωνικών εταιρειών, της Sony και της Panasonic... Οι υποβαθμίσεις αποτελούν ακόμα ένα πλήγμα για τους δοκιμαζόμενους ιαπωνικούς τεχνολογικούς γίγαντες, που αντιμετωπίζουν εξασθενημένη ζήτηση και σκληρό ανταγωνισμό από την αμερικανική Apple και τη νοτιοκορεάτικη Samsung... Η Panasonic προειδοποίησε τον περασμένο μήνα ότι θα κλείσει το οικονομικό έτος τον Μάρτιο με ζημιά περίπου 10 δισ. δολάρια. Προηγουμένως, η εταιρεία είχε αποσπάσει δεσμεύσεις για δάνεια ύψους 7,6 δισ. δολαρίων από τράπεζες, τα οποία θεωρεί ότι θα τη βοηθήσουν να αποφύγει την αναζήτηση χρημάτων από τις κεφαλαιαγορές..."(Από δημοσίευμα της εφημερίδας "Ελεύθερος Τύπος").

Ορίστε, λοιπόν, πού θα πάνε τα λεφτά. Εδώ κλονίζονται η Panasonic και η Sony και κάποιοι φουκαράδες ονειρεύονται καλύτερες μέρες για πάρτη τους. Τα "χαρτιά" δυο παγκόσμιων κολοσσών κατάντησαν "σκουπίδια" κι αυτοί ελπίζουν πως δεν θα φτάσουν στο σημείο να ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν κάτι να φάνε.

Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι ότι η αστική κυβερνώσα τάξη μάς έχει κλασμένους κανονικά. Αυτό είναι δεδομένο. Το ζήτημα είναι γιατί εμείς καθόμαστε κι ακούμε όλους αυτούς τους μπινέδες. 

Τί περιμένουμε και δεν τους στέλνουμε στον διάολο; 

Να μας χέσουν πρώτα;

Cogito ergo sum
Αδέσποτος