28 Φεβρουαρίου 2013
Δήλωση με αφορμή το λεγόμενο ‘συντακτικό’ συνέδριο των μεταλλαγμένων του ΠΑΣΟΚ
«Όποιος έχει προοδευτικές αρχές πρώτα και κύρια τοποθετείται στην ουσία της Πολιτικής.
Οι προοδευτικές αξίες και πολιτικές ασκούνται έμπρακτα.»
1. Η πολιτική του καταστροφικού μονόδρομου έχει ηττηθεί, οι συνέπειες της για την ελληνική κοινωνία και οικονομία είναι καταστρεπτικές και η ηθικολογική –μεταξύ των άλλων- αντιμετώπιση των συνεπειών των νεοφιλελεύθερων πολιτικών αποτελεί καθημερινή πρόκληση.
Η κρίση στη χώρα ήδη βρίσκεται σε νέα φάση, βαθαίνει. Το μνημονιακό κυβερνητικό μπλοκ , με τη συμμετοχή του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ ,με την νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων και του καταστροφικού μονόδρομου της τελευταίας 3ετίας οδηγεί τη χώρα σε νέα αδιέξοδα. Με την εποπτεία τα νεοφιλελεύθερης ηγεσίας του Βερολίνου συνεχίζουν μια πολιτική που μετατρέπει τη χώρα σταδιακά σε τριτοκοσμικού τύπου αποικία, ασθενούς ανάπτυξης και υψηλής ανεργίας, με ανύπαρκτη παραγωγική και τεχνολογική βάση. ...
Την αντιδημοκρατική και αντικοινωνική αυτή εξέλιξη, αποφεύγουν να την παρουσιάσουν οι απολογητές αυτής της πολιτικής σε αγαστή συνεργασία με κύκλους της διαπλοκής, της παρασιτικής ολιγαρχίας και τους επαγγελματίες αποπροσανατολισμού των ΜΜΕ.
Με βασική επιδίωξη την υποστήριξη και νομιμοποίηση των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού και τον αποπροσανατολισμό της ελληνικής κοινωνίας, επιστρατεύουν έναν πρωτοφανή αντιπολιτικό μεταμορφισμό με κύρια χαρακτηριστικά την ηθικολογία, την ανάκληση θεολογικών ρήσεων περί «θυσιών», περί «σωτηρίας της πατρίδας» και ιατρικών επικλήσεων περί «πόνου» και «επώδυνων μέτρων», χρησιμοποιώντας τα ως περιτύλιγμα προκειμένου να αποφύγουν την αξιολόγηση της ουσίας αυτών των επιλογών που είναι γνωστές για το συντηρητικό τους περιεχόμενο και τις αρνητικές συνέπειες για τη χώρα.
Το τρίπτυχο της Δεξιάς παλαιότερα, ήταν το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Σήμερα, στην «μνημονιακή Ελλάδα», το τρίπτυχο της νέας συντήρησης των απολογητών της ένταξης στο ΔΝΤ και των τριών καταστρεπτικών μνημονίων, είναι «Επώδυνα μέτρα, θυσίες, πόνος και λαϊκισμός» επαναφέροντας στη μνήμη και το πρόγραμμα «συμπόνιας» του Μπους.
Πρόκειται για μια παμπάλαιη στρατηγική αποπροσανατολισμού, αποφυγής ευθυνών και διαμόρφωσης στην ελληνική κοινωνία μιας κουλτούρας, γνωστής από την εποχή του ναζισμού, περί
-συλλογικής ευθύνης,
-συλλογικής ενοχής και
- συλλογικής ήττας.
Αποτελούν πρακτικές αλλοτριωμένων ιδεολογικά, μεταλλαγμένων πολιτικά και ηττημένων κοινωνικά. Η μετάλλαξη συνδέεται με την εγκατάλειψη -στην πράξη- αρχών και αξιών έναντι άλλων επιλογών και με τη ψευδή επίκληση και αναφορά σε δήθεν αρχές.
Συνδέεται με όσους αρνούνται να αναλάβουν έμπρακτα τις πολιτικές τους ευθύνες, κυριαρχούμενοι από την ψευδή πεποίθηση πώς: «αν αυτό δεν το παραδεχτώ, τότε δεν συμβαίνει!».
Βρισκόμαστε πλέον στην πλευρά της ψυχοπαθολογίας μιας και το πιο προφανές παράδειγμα ψυχοπαθολογίας που χαρακτηρίζεται από την επιστράτευση της άρνησης είναι η μανία. Στην μανιακή κατάσταση ορισμένοι μπορεί να φτάσουν σε σημείο να αρνηθούν, σε εκπληκτικό βαθμό, την πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα είναι ότι η πολιτική αυτή ωφέλησε τους ισχυρούς και την ολιγαρχία και έβλαψε εκατομμύρια πολίτες και χιλιάδες νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
Τις συνέπειες αυτής της κοινωνικά και οικονομικά αποτυχημένης πολιτικής, οι μεταλλαγμένοι δεν θέλουν να τις αναφέρουμε γιατί κάθε αναφορά σε αυτές είναι μεταξύ των άλλων, κατ’ αυτούς και λαϊκισμός.! Και οι κύριες συνέπειες που έχουν οδηγήσει σε πρωτοφανή φτωχοποίηση εκατομμύρια έλληνες και σε οικονομικοκοινωνική διάλυση είναι :
- Ύφεση 6.5%,
- μείωση του Εθνικού πλούτου κατά 25% και πλέον,
- 1 εκατομμύριο 500 χιλιάδες άνεργοι και 450 χιλιάδες οικογένειες χωρίς κανένα εργαζόμενο,
- μείωση των εισοδημάτων του 80% του πληθυσμού από 40% έως 60%,
- 370 χιλιάδες και πλέον λουκέτα,
- κλείσιμο επιχειρήσεων και απολύσεις,
- 3 εκατομμύρια 900 χιλιάδες άνθρωποι κάτω από τα όρια της φτώχειας,
- δεκάδες χιλιάδες πολιτών σε ανθρωπιστική κρίση και σε συσσίτια,
- δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριών με διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος,
- αναδιανομή δεκάδων δις από τις δυνάμεις της εργασίας στο κεφάλαιο,
- κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων,
- διάλυση των εργασιακών σχέσεων και
- πλήρης πολιτική απαξίωση σε θέματα αξιοπιστίας, ειλικρίνειας και ήθους.
Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και ο προοδευτικός κόσμος έχει απoρρίψει την νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων και της μονόπλευρης λιτότητας και την οδήγησε σε ήττα καθώς έχει υποστεί τις συνέπειες αυτής της πολιτικής τόσο σε επίπεδο αρχών όσον αφορά τους Δημοκρατικούς θεσμούς, όσο και στο κοινωνικό και οικονομικό πεδίο.
Ορισμένοι παριστάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται αυτή την αρνητική εξέλιξη για τον τόπο και άλλοι με χαρακτηριστική έπαρση υποστηρίζουν τη συνέχιση του δήθεν μονόδρομου που οδήγησε όχι μόνο σε ήττα της Προοδευτικής πολιτικής αλλά συνολικά της Πολιτικής από χρηματιστηριακές κερδοσκοπικές επιδιώξεις και την ντόπια ολιγαρχία, ενώ θα έπρεπε να δείξουν τουλάχιστον συναίσθηση και περισυλλογή.
Κύρια επιδίωξη τους είναι η απροσδιοριστία, η αποσιώπηση και ο αποπροσανατολισμός από την πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.
2. Η πρωτοφανής κρίση στην ελληνική οικονομία και τα φαινόμενα διάλυσης στη κοινωνία έχουν πολιτική ταυτότητα. Η συντριβή του «μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ» συνεπάγεται ευθύνες και πολιτικές συνέπειες.
Η κατάρρευση εισοδημάτων, η ανεργία, η νέα φτώχεια, η λιτότητα και όλο το συντηρητικό οπλοστάσιο της πολιτικής εκφοβισμού και προπαγάνδας που επιστρατεύτηκε, συνέβαλαν στην πολυδιάσπαση της ελληνικής κοινωνίας .Μεγάλα τμήματα κοινωνικών ομάδων τα έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο και σε εκτεταμένη κοινωνική αναδίπλωση για επιβίωση σε ατομικό επίπεδο. Είναι ορατή η διάλυση κάθε έννοιας αλληλεγγύης και δημόσιου συμφέροντος.
Ήταν επόμενο αυτή η βλαπτική εξέλιξη για τον ελληνικό λαό να επιφέρει και την πλήρη διάρρηξη των σχέσεων του προοδευτικού και δημοκρατικού κόσμου με το ΠΑΣΟΚ.
Οι πρόθυμοι της ηγεσίας του «μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ» που έμπρακτα ψήφισαν, στήριξαν και εφάρμοσαν, κατεδαφίζοντας, που οδήγησαν σε αδιέξοδο και σε αποσταθεροποίηση γνήσιες κοινωνικές και παραγωγικές δυνάμεις, οφείλουν να κάνουν την αυτοκριτική τους και έμπρακτα να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Καθότι, ήταν η ηγετική ομάδα του «μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ», στα πλαίσια της οποίας είναι πλέον επίσημα εγκατεστημένη η δεξιά ως παράρτημα της εγχώριας ολιγαρχίας, που συνέπραξε και εξακολουθεί να συμπράττει στην νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων,που οδήγησε σε πλήρη καταστρατήγηση της αρχής της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας στα πλαίσια της Ε.Ε., σε οικονομική και κοινωνική κατάρρευση και σε πρωτοφανή υποτίμηση.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η παρούσα ηγεσία του, ανυπόληπτη και έκπτωτη πολιτικά και κοινωνικά, συνεχίζει πλειοδοτώντας, στο μονόδρομο της αποτυχίας και της ήττας. Μια ηγεσία που προήλθε μέσα από κατάρρευση και συντονισμό συνενόχων, από μεθοδεύσεις και αποκλεισμούς και σε σύμπραξη με τη διαπλοκή.
Μετά τη συντριβή που υπέστη στις πρόσφατες εκλογές, δεν ανέλαβε τις ευθύνες της, παριστάνοντας ότι βρίσκεται σε άλλη χώρα και σε άλλη παράταξη και συνεχίζει τη δεξιά πολιτική ενάντια στις αρχές ενός Σοσιαλιστικού κινήματος. Έπρεπε προ πολλού να έχει παραιτηθεί.
3. Με το λεγόμενο, «συντακτικό συνέδριο» των μεταλλαγμένων του ΠΑΣΟΚ, οι δυνάμεις της νέο-συντήρησης επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν και να δικαιώσουν τις πολιτικές της ήττας και να συγκροτήσουν έναν ενδομνημονιακό, δορυφορικό σχήμα της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας.
Η ηγεσία του «μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ», προχωρεί σε ένα συνέδριο κοινωνικών και κομματικών ερειπίων με τη λογική των συνεχών αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων.
Οι παράγοντες του συνεδρίου τόσο στο προσκήνιο, όσο και στο παρασκήνιο αφού συναποδέχθηκαν ότι τo συνέδριο δεν θα ασχοληθεί με τη τραγική κατάσταση της χώρας, επιδόθηκαν στα προσφιλή τους «αθλήματα»: Τεχνητές, δήθεν εσωκομματικές αντιπαραθέσεις και «πόλωση» μεταξύ «στελεχό-ομάδων», με στόχο συσπειρώσεις και αντι-συσπειρώσεις χωρίς έρμα και -το κυριότερο-χωρίς αποφάσεις. Τελειώσανε με την Προοδευτική Πολιτική και ορισμένοι άνοιξαν το δρόμο του μεθοδευμένου συνεδρίου με τις νοθείες, τις μεταφορές υποψηφίων, συγγενών και ψηφοφόρων μιας νομενκλατούρας στελεχών, σε πανελλήνια κλίμακα.
Η επιδίωξη των κυρίαρχων ομάδων είναι ένα συνέδριο-παρωδία χωρίς συζήτηση για τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής που έβλαψε τη χώρα. Βέβαια, θα προσέλθουν και ορισμένοι σύνεδροι που έχουν την αυταπάτη ότι μπορούν να αλλάξουν αυτή την προσχεδιασμένη πορεία του μεταλλαγμένου και ηττημένου ΠΑΣΟΚ. Που θεωρούν ότι με το να έχεις «φωνή», ότι δήθεν μπορείς και να αποφασίζεις .
Είναι προφανές ότι στα πλαίσια αυτού του συνεδρίου, υπάρχει συναποδοχή των ηγετικών στελεχών του, ως προς μια πολιτική αποσιώπησης των κρίσιμων πολιτικών ζητημάτων που είναι η ένταξη της χώρας στο ΔΝΤ, η νεοφιλελεύθερη πολιτική, τα Μνημόνια και οι συνέπειες τους για την ελληνική κοινωνία.
Στα πλαίσια της οργανωμένης στρατηγικής αποπροσανατολισμού, η ηγεσία του «μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ» επιδιώκει να μεταφέρει τη συζήτηση και να μετατοπίσει την προσοχή των συνέδρων με τη λογική πως «ό,τι έγινε, έγινε», ως να επρόκειτο για «οικογενειακή» υπόθεση, η οικονομική και κοινωνική διάλυση της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας. Σταθερή επιδίωξη αποτελεί η μετατόπιση από την πραγματική οικονομία και σε ζητήματα έξω από την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση.
Ήδη εμφανίζουν μεγάλο «ενδιαφέρον» για την αναθεώρηση του Συντάγματος και για το πολιτικό σύστημα σε σύμπραξη με προωθούμενα -από τη διαπλοκή- δίκτυα διάφορων ομάδων και παραγόντων, γνωστών συμμάχων και γνήσιων υπερασπιστών των μνημονιακών πολιτικών με απατηλό πρόσημο μια ακατάσχετη παπαγαλία περί μεταρρυθμίσεων και με καραμέλα το πολιτικό σύστημα, γιατί δεν τους «ταιριάζει»» να μιλήσουν για καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Είναι οι νέες εφεδρείες του συστήματος .
Δεν υπάρχει γι αυτούς καπιταλιστικό σύστημα, δεν υπάρχει ολιγαρχία, δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, δεν υπάρχει διάλυση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας, δεν υπάρχει φοροδιαφυγή, δεν υπάρχει νεοφιλελευθερισμός, δεν υπάρχει φτώχεια και πλούτος, δεν υπάρχει ανισότητα παρά μόνο μία στόχευση: την ανακύκλωση ελεγχόμενων και εντεταλμένων για εξωραϊσμένη διαχείριση του συστήματος.
Σε αυτή τη λογική σημαντικό παράγοντα αποτελεί και η επιδίωξη για ένα νέο εκλογικό σύστημα όπου οι κύκλοι αυτοί επιδιώκουν τη διάθεση των εδρών στο μπλοκ των μνημονιακών δυνάμεων και με λογικές εκτροπής από το συνταγματικό και κοινοβουλευτικό πλαίσιο, παραχαράσσοντας τη ψήφο των πολιτών κα την ουσία των εκλογικών αποτελεσμάτων
Κουβέντα για την πολιτική «ταμπακιέρα» και «καθρεφτάκια για τους ινδιάνους». Τα τριτεύοντα θα παρουσιαστούν ως πρωτεύοντα.
Οι αντιπαραθέσεις δεν αφορούν στο κρίσιμο ζήτημα του αν θα συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της ύφεσης, της λιτότητας και της ανεργίας.
Ορισμένοι ενώ είναι απολογητές και αποδέχονται αυτές τις πολιτικές που έβλαψαν τη χώρα, επινόησαν -προκειμένου να συνεχίζουν να στηρίζουν αυτές τις πολιτικές- το τέχνασμα περί αποχώρησης των στελεχών του «μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ» από την τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά. Κατά τα άλλα και ταυτόχρονα, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Σαμαρά και θα συμπράττουν στην πολιτική αυτή που οδηγεί σε περαιτέρω κοινωνική ερήμωση και οικονομική διάλυση,στη λογική «άλλαξε ο Μανολιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς», «ω ήθη, ω καιροί!». Εμφανίζουν δε αυτή τη προκλητική διπλοπροσωπία ως συμβολή στην ομαλότητα του τόπου. «Κακοί μαθητές» της παλαιό-δεξιάς που έβλαψε τη χώρα με τις πρακτικές της να εμφανίζει και να ταυτίζει τα δικά της συμφέροντα, με τα συμφέροντα του έθνους!!
Και σε αυτή την απατηλή τακτική, συνυπολογίζουν να αξιοποιήσουν τα αντί-δεξιά ανακλαστικά ορισμένων αγωνιστών του ΠΑΣΟΚ, για να συμβιβαστούν με την νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά να έχουν και άλλοθι με αντί-δεξιές κορόνες και αντιφάσεις.
Ορισμένοι σύνεδροι εμφανίζονται ότι έχουν αντίθετες απόψεις, ότι δεν συμφωνούν στο να συμπράξουν στις μεθοδεύσεις αυτές και ότι δεν αποδέχονται την αδιέξοδη πολιτική του καταστροφικού μονόδρομου που δεν αποφασίστηκε ποτέ στο ΠΑΣΟΚ.
Έμπρακτα και όχι στα λόγια, έχει νόημα να έχουν την ιδιότητα συνέδρου Σοσιαλιστικού κινήματος, με το να απαιτήσουν από το συνέδριο να ψηφίσουν εάν συμφωνούν οι σύνεδροι: 1) με την ένταξη της χώρας στο ΔΝΤ, 2) με τα τρία Μνημόνια που ψήφισαν, στήριξαν και εφάρμοσαν, 3) την ιδεολογική ταυτότητα και τη φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ ως Σοσιαλιστικό κίνημα και όχι ως δεξιό σοσιαλδημοκρατικό ή τη διάλυση του από αχυρανθρώπους και την μετατροπή του σε συνιστώσα μιας μεταλλαγμένης νέας κεντροδεξιάς που θα φέρνει τον παραπλανητικό τίτλο «κεντροαριστερά» στα λόγια και ενσωματωμένη και μεταλλαγμένη στο μνημονιακό σύστημα διαπλοκής. 4) το χαρακτήρα της στρατηγικής των συμμαχιών, «προοδευτικές ή συντηρητικές συμμαχίες;» «Με τις προοδευτικές δυνάμεις ή με τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού;» και 5) τη νομιμοποίηση ή όχι της παρούσας, έκπτωτης πολιτικά και κοινωνικά, ηγεσίας.
Χωρίς επαναφορά της Προοδευτικής Πολιτικής στο προσκήνιο, χωρίς την αναγνώριση της ήττας και αλλαγή πολιτικής πλεύσης και χωρίς προοδευτική ηγεσία και με συνέχιση της ίδιας δεξιάς πολιτικής, η απάντηση στο ερώτημα «Μετά το συνέδριο, τι;» θα είναι η ανάλογη: η επόμενη εκλογική συντριβή.
Για το ΠΑΣΟΚ ως Σοσιαλιστικό κόμμα, ισχύει ότι δεν μπορεί να ταυτιστεί ένα κόμμα με τις πολιτικές της ήττας μιας ηγετικής ομάδας. Σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί δεδομένο, η έμπρακτη ανάληψη των ευθυνών των ηγετικών ομάδων, που όχι μόνο έχουν οδηγήσει σε ήττα αλλά και σε συντριβή. Ήταν και είναι πάγια η θέση μας, ότι οι κυβερνητικές πολιτικές δεν μπορεί να ταυτίζονται συνολικά με το κόμμα.
Οι μεθοδεύσεις της ηγετικής ομάδας του «μνημονιακού ΠΑΣΟΚ» σε αγαστή συνεργασία με τους επαγγελματίες του αποπροσανατολισμού της μιντιακής διαπλοκής, συνιστούν πολιτική απάτη που θα εντείνει τον περαιτέρω ευτελισμό του ΠΑΣΟΚ και θα συμβάλλει στην περαιτέρω περιθωριοποίηση του ως ένα μικρό συντηρητικό κόμμα.
Ορισμένοι μεταλλαγμένοι και ηττημένοι πολιτικά με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, έξω και πέρα από τις προοδευτικές αρχές ενός Σοσιαλιστικού κόμματος, προκειμένου να δικαιώσουν τη δική τους μετάλλαξη, θέλουν να εδραιώσουν και τη μεταλλαγμένη ταυτότητα για το ΠΑΣΟΚ, ως ένα μεταλλαγμένο δορυφορικό σχήμα της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας που θα συνεχίσει να συμπράττει σε ένα ευρύτερο μνημονιακό νέο-συντηρητικό μέτωπο.
Αυτή η στρατηγική αποτελεί κόλαφο για τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ που οικοδόμησε ο Α. Παπανδρέου από τη δεκαετία του 80, της δημοκρατικής συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και της ευρύτερης, παραδοσιακής Αριστεράς.
Και είναι ακόμα χαρακτηριστικό δείγμα έκπτωσης, παρακμής και εκφυλισμού μιας ουσιώδους στρατηγικής που είχε διαχρονικά το ΠΑΣΟΚ. Και είναι ουσιώδης γιατί αφορά στους προοδευτικούς ή συντηρητικούς συνασπισμούς διακυβέρνησης της χώρας.
Όποιος έχει προοδευτικές αρχές πρώτα και κύρια τοποθετείται στην ουσία της Πολιτικής που αφορά το σήμερα και το αύριο της χώρας. Οι αξίες και οι προοδευτικές πολιτικές δεν είναι ρητορείες, δεν αποτελούν αντικείμενο τακτικισμών, τεχνασμάτων και εσωκομματικών συσχετισμών. Οι αξίες και οι προοδευτικές πολιτικές ασκούνται έμπρακτα.
Οι πολλαπλές αυτές οβιδιακές μεταμορφώσεις των ηγεσιών των πολιτικών της ήττας και η υποκατάσταση της ανυπαρξίας πολιτικής ενότητας στο «μνημονιακό ΠΑΣΟΚ», με οργανωτικές συναθροίσεις ταυτόχρονα με τη συνέχιση της στήριξης των πολιτικών της ήττας, έχουν οδηγήσει τόσο στην απομόνωση του ΠΑΣΟΚ από γνήσιες λαϊκές και κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής όπως και από δυνάμεις της ευρείας Αριστεράς, όσο και στη διαρκή ενσωμάτωση του στις επιταγές των κύκλων της στρατηγικής της λιτότητας και του νεοφιλελεύθερου Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου.
Η πολιτική κρίση θα συνεχίζεται στο «μνημονιακό ΠΑΣΟΚ» και ο ελληνικός λαός θα είναι ο κριτής «στελεχο-ομάδων» και παραγόντων, συμβιβασμένων και απολογητών, έξω από το προοδευτικό και πολιτικό γίγνεσθαι που συνέβαλαν και συνεχίζουν να συμβάλλουν στη διαιώνιση μιας κρίσης που θα διαιωνίζει τα αδιέξοδα της χώρας με αυτή την πολιτική.
4. Για την Προοδευτική Προοπτική - Προοδευτικός πολιτικός χάρτης εντός της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και των μνημονίων, δεν μπορεί να υπάρξει.
Όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ την τελευταία τριετία, υποστηρίζαμε ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική που οδήγησε στην κρίση δεν μπορεί να μας οδηγήσει στην έξοδο από αυτή, ότι υπήρχε και υπάρχει ο προοδευτικός δρόμος και ότι όσο συνεχίζουν να ασκούνται οι πολιτικές των μνημονιακών δυνάμεων και του νεοφιλελεύθερου διευθυντηρίου της ΕΕ, η κρίση θα βαθαίνει. Αποδείχτηκε έμπρακτα από την αποτυχία αυτών των πολιτικών, που ήταν έξω από τις αρχές του ΠΑΣΟΚ.
Είναι προφανές ότι για να επανέλθει το ΠΑΣΟΚ στον προοδευτικό χώρο, για να ξανασυναντηθεί το ΠΑΣΟΚ με την ελληνική κοινωνία και τις προοδευτικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του τόπου που παράγουν, που δημιουργούν, που μορφώνονται, αναγκαίοι όροι είναι:
- Αναγνώριση των πολιτικών που ηττήθηκαν.
- Αυτοκριτική.
- Έμπρακτη τοποθέτηση περί αλλαγής πορείας ως προς τις πολιτικές της ήττας και επιλογής προοδευτικών πολιτικών.
- Και ηγεσία προοδευτική και αξιόπιστη, που να εμπνεύσει και να οδηγήσει σε προοδευτική πολιτική ανάκαμψης και εξόδου από τη κρίση.
- Έξοδος από την τρικομματική κυβέρνηση του νεοφιλελευθερισμού και αίτημα για νέα ετυμηγορία του ελληνικού λαού .
Η ανασύνταξη, η αναγέννηση, η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ δε μπορεί να προέλθει από τις δυνάμεις που εφάρμοσαν πολιτικές έξω και πέρα από τις αρχές του, που οδήγησαν σε ήττα την ίδια την Πολιτική έναντι των αγορών, που οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους στην απαξίωση ενός Σοσιαλιστικού κινήματος, με ιστορία.
Ούτε μπορούν να ευοδωθούν επιδιώξεις μεταμορφισμού και νέες μεταλλάξεις όπως υποδεικνύουν καναλάρχες, κύκλοι της διαπλοκής και παράγοντες που συνδέονται με το παρασιτικό κεφάλαιο στη χώρα. Να γίνει δηλαδή, ένα κόμμα του Κέντρου ή της δεξιάς Σοσιαλδημοκρατίας στην υπηρεσία συμφερόντων και μιας νομενκλατούρας πολιτικών στα πλαίσια της απόπειρας δημιουργίας ενός ευρύτερου μνημονιακού χώρου μιας μεταλλαγμένης μνημονιακής ‘’Κεντροαριστεράς’’ με πολιτικούς- υπαλλήλους ακροβολισμένους και σε αναμονή.
Προοδευτικός πολιτικός χάρτης εντός της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των μνημονίων, δεν μπορεί να υπάρξει.
Όσοι συνέβαλαν στην υποτίμηση της χώρας, αποτελούν μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης. Δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την κρίση μέσα από τις πολιτικές που δημιούργησαν την κρίση. Οι δυνάμεις των πολιτικών της ήττας, δεν μπορούν να οδηγήσουν σε ανάκαμψη ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε τη χώρα.
Η κοινωνία και η προοδευτική πολιτική αποτελούν τη βάση για την ελπίδα, για την έξοδο από το ζόφο του νεοφιλελευθερισμού τόσο στη χώρα όσο και σε ευρωπαϊκή κλίμακα.
Ο προοδευτικός κόσμος μέσα από την κρίση, αναζητά δρόμους για να δώσει λύση για τη χώρα, για τον ελληνικό λαό, για την Οικονομία, για την Κοινωνία, για τη Δημοκρατία.
5. Η συγκυρία και η εναλλακτική λύση
Το προοδευτικό μήνυμα έρχεται από όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, από τους αγωνιζόμενους λαούς της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Γαλλίας και πρόσφατα με την ετυμηγορία στις εκλογές της Ιταλίας, απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της λιτότητας που διαλύει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και οδηγεί σε πρωτοφανή ύφεση τις οικονομίες πολλών χωρών στην Ε.Ε.
Το μάθημα της Ιταλίας είναι σαφές. Οι αγορές, το διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο, οι κερδοσκόποι, ήταν υπέρ του μεταλλαγμένου κόμματος της λεγόμενης κεντροαριστεράς του Μπερσάνι. Οι πληρωμένοι δημοσκόποι έδιναν περιφανή νίκη, τα φερέφωνα των ΜΜΕ το ίδιο, το Διευθυντήριο του Βερολίνου το ίδιο. Ο ιταλικός λαός μέσα από τα αδιέξοδα που τον οδήγησαν και μέσα από αντιφάσεις του, είπε: όχι στη φτώχεια, όχι στην ανεργία, όχι στην γερμανοποίηση της Ευρώπης και σε αντίθεση με τη μεταλλαγμένη Κεντροαριστερά του Μπερσάνι, ως η άλλη όψη και σύμμαχη πολιτική του Μόντι, που αποτελούσε τον βραχίονα της πολιτικής του Βερολίνου στην Ρώμη.
Η κίνηση μας το 2011, είχε προδιαγράψει τόσο την ήττα Σαρκοζύ στη Γαλλία όσο και την ανατροπή της δεξιάς στην Ιταλία. Είχαμε προβεί τότε, στη διατύπωση ότι μετά θα έρθει και η σειρά της Μέρκελ. Όλοι οι χρηματιστηριακοί κύκλοι, όλοι οι κερδοσκόποι, όλοι οι μονοπωλιακοί κολοσσοί προεξοφλούν την επικράτηση της Μέρκελ το Σεπτέμβριο στη Γερμανία, γιατί η ύφεση τους ευνοεί να συνεχίσουν τα κερδοσκοπικά παίγνια του καπιταλισμού- καζίνο .
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το εκλογικό σώμα στη Γερμανία θα αναδείξει το συνασπισμό της Μέρκελ -και όχι μόνο το κόμμα της Μέρκελ- ξανά ως πλειοψηφούσα δύναμη στη Γερμανία.
Σε άλλες περιοχές του πλανήτη η κρίση αντιμετωπίστηκε με άλλες πολιτικές. Με πολιτικές ανάπτυξης, με πολιτικές συνοχής. Η ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη δεξιά πολιτικά επέβαλε το καταστροφικό της σχέδιο για μια σειρά από χώρες.
Η κρίση πέρα από το βασικό χαρακτήρα της ως μια κρίση του χρηματιστηριακού καπιταλισμού είναι και κρίση ευρωπαϊκή. Η χώρα μας όπως και άλλες χώρες υπέστησαν βίαιη βαρβαρότητα. Αυτή η βία δεν έχει σχέση με τις ευρωπαϊκές πολιτικές, ήδη έχει αποτύχει και θα ηττάται από χώρα σε χώρα. Οι δυνάμεις της εργασίας και οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν κατ’ επανάληψη προτείνει την εναλλακτική λύση σε όλες σχεδόν τις χώρες
Με πολιτικές επιλογές οδήγησαν στην κρίση, με πολιτικές επιλογές θα βγούμε από αυτή.
Με τις πολιτικές ανατροπές,
- το Διευθυντήριο της Ε.Ε. θα αναγκαστεί σε αναστολή της πολιτικής της λιτότητας και επανεξέτασης του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας στα πλαίσια της προώθησης της οικονομικής ενοποίησης
- -η ΕΚΤ θα αναγκαστεί να εκδώσει χρήμα,
- -η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να χρηματοδοτήσει επενδύσεις για την ανάκαμψη και
- -η Ε.Ε. θα επανέλθει σε πολιτικές συνοχής και αλληλεγγύης και από κοινού διαχείρισης του χρέους των χωρών της Ευρωζώνης, όπου η πρώτη ενέργεια θα είναι η έκδοση ευρωομολόγου.
Θα αναγκασθούν από τη θέληση των ευρωπαϊκών λαών και από τις παταγώδεις αποτυχίες τους, οι μαθητευόμενοι μάγοι της ακραίας δεξιάς νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού θέλει την Προοδευτική έξοδο από την κρίση, θέλει τη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων για:
α) ένα σχέδιο άμεσης λήψης μέτρων που θα βασίζεται στους άξονες:
· ενίσχυσης εισοδημάτων και αναδιανομής.
· θέσεων εργασίας,
· ενίσχυσης της ζήτησης και
· δημόσιων επενδύσεων σε παραγωγικούς τομείς και κλάδους.
β) και ένα σχέδιο που οι βασικές του κατευθύνσεις είναι:
- Η ανάκτηση της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας
- Η διαπραγμάτευση με βάση της πραγματικές δυνατότητες της χώρας,
- Ευρωπαϊκή συμφωνία για τη διαχείριση του μη βιώσιμου χρέους
- Η έξοδος της χώρας από το ΔΝΤ
- Η χρηματοδότηση σχεδίου ανάπτυξης ως πρωταρχικό στοιχείο
- Αναδιάρθρωση του ονομαστικού χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο και
· Ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών χωρίς να επιβαρύνεται το δημόσιο χρέος της χώρας.
Το εγχώριο σύστημα της διαπλοκής και του παρασιτισμού δίνει μάχη οπισθοφυλακών για να ποδηγετήσει τις εξελίξεις, για να συνεχίζει η άρχουσα τάξη να κατέχει τα παρασιτικά σκήπτρα, για να υποστηρίζει μια παραπαίουσα κυβέρνηση και μια αποτυχημένη πολιτική στη χώρα. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα δώσει τη λύση.
Ανδρέας Παπανδρέου, 1976
Ανάλυση του Α. Παπανδρέου που δημοσίευσε το 1976, με άρθρο του για τα ρεφορμιστικά κομμουνιστικά κόμματα, τα λεγόμενα και «λατινικά».
Οι θέσεις του αποτελούν ράπισμα:
Πρώτον: Για την ανυπόληπτη ηγεσία στο δεξιόστροφο, μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ των μνημονιακών, νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ελεγχόμενη -από την παρασιτική ολιγαρχία και τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, μέσω της διαπλοκής- που το καθηλώνει σε μια μεταλλαγμένη κεντρώα ή δεξιά σοσιαλδημοκρατική συμπληρωματική δύναμη συμμαχικών κυβερνήσεων του συστήματος υπό «επιτροπεία» και αντιλαϊκών πολιτικών
Δεύτερον: Για τους πολιτικούς αχυρανθρώπους και ιδιαίτερα της νεότερης κοπής παράγοντες, που διακινούν ότι θέλουν ένα σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, ένα ΠΑΣΟΚ του συστήματος ενάντια στην ιδρυτική του φυσιογνωμία ως Σοσιαλιστικού κινήματος.
Καθώς και μια επιβεβαίωση για την ενσωμάτωση των ρεφορμιστικών, λατινικών ΚΚ που μεταλλάχθηκαν και αποτελούν τα νεοφιλελεύθερη ναυαρχίδα στο Νότο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στρατηγική της μεταλλαγμένης Κεντροαριστεράς του Μπερσάνι στην Ιταλία που αποτελεί την «εναλλακτική» λύση στο πρώην στέλεχος της Goldman Sach’s και Πρωθυπουργό Μόντι.
Α.) ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ :
«Σε σχέση με το κυβερνητικό πρόγραμμα υπάρχουν πάλι δύο εκδοχές που αντιστοιχούν στον τύπο του συνασπισμού που επιδιώκεται: Η ριζική αλλαγή της κοινωνικής δομής (συνασπισμός κομμουνιστών και σοσιαλιστών) ή μεταρρύθμιση στα πλαίσια της καπιταλιστικής δομής της κοινωνίας (πλατύς δημοκρατικός συνασπισμός) »
«Πριν, ξεκινήσουμε καν, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα σε εκείνα τα «λατινικά» κόμματα που αποβλέπουν μόνο στη μεταρρύθμιση στα πλαίσια της καπιταλιστικής δομής και σε εκείνα που αποβλέπουν σε ριζική αλλαγή της κοινωνικής δομής. Για την πρώτη κατηγορία δεν δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα ερμηνείας. Από την ώρα που τα Κ.Κ. αποδέχονται την καπιταλιστική δομή της κοινωνίας και επιδιώκουν μεταρρυθμίσεις μόνο, στο βωμό του «ιστορικού συμβιβασμού», μεταβάλλονται σε σοσιαλδημοκρατικά κόμματα με την κλασική έννοια του όρου.»
«Μια που δεν θέτουν θέμα δομής εξουσίας, μπορούν να λειτουργήσουν εντελώς φυσιολογικά στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας.»
«Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η περίπτωση των Κ.Κ. που επιδιώκουν τη ριζική αλλαγή της κοινωνικής δομής σε συνεργασία με τα σοσιαλιστικά κόμματα, στα πλαίσια των έξι σημείων που ανέφερα πιο πάνω. Η άνοδος στην κυβέρνηση ενός αριστερού συνασπισμού με την ψήφο του λαού, δεν έρχεται σε αντίθεση με τη σκέψη του Μαρξ,
αλλά είναι βέβαια έξω από το λενινιστικό κλίμα.»
«Θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς πως δεν θα υπάρξει αντίδραση. Εκτός αν τα μονοπωλιακά μεγαθήρια μείνουν άθικτα. Οπότε όμως, δεν μιλάμε για ριζική αλλαγή της κοινωνικής δομής αλλά για σοσιαλδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.»
«Η σκληρή στάση των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών – που εκφράζουν την αμερικάνικη πολιτική στη Δυτική Ευρώπη- πάνω στο θέμα της συνεργασίας σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.»
«Στο μέτρο που συνεχίζουν την επιδίωξη της ριζικής αλλαγής της κοινωνικής δομής, η ρήξη με τους νατοϊκούς σχηματισμούς τουλάχιστον μοιάζει αναπόφευκτη.
Στο μέτρο που ασπάζονται τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική κατάσταση της κυβέρνησης, θα τους δώσει το πολύ την ευκαιρία να προωθήσουν ένα κάπως πιο «ανθρώπινο» καπιταλισμό –καπιταλισμό δηλαδή βορειοευρωπαϊκού τύπου, για τη Νότια Ευρώπη.»
«Στην εποχή μας, η πορεία προς τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό προϋποθέτει την εθνική απελευθέρωση. Αυτός είναι ο πρώτος και κύριος σταθμός. Γιατί ο κύριος αντίπαλος είναι ο ιμπεριαλισμός –σε όλες τις μορφές: στρατιωτικές, πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές. Και η πιο στέρεη και ιστορικά απαραίτητη συμμαχία είναι η συμμαχία ανάμεσα στους λαούς και τα κινήματα που βρίσκονται στο μέτωπο αυτού του αγώνα. Οι αδέσμευτοι έχουν δώσει το παράδειγμα. Είναι καιρός, οι λαοί της Νότιας Ευρώπης να διδαχθούν το μεγάλο μάθημα της εποχής.»
Β) ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ:
Τα «λατινικά» κομμουνιστικά κόμματα και η δικτατορία του προλεταριάτου.
Πάει καιρός τώρα που είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο με τίτλο «Ο Μαρξ, ο Λένιν και η δικτατορία του προλεταριάτου». Από τότε συνέβησαν καταλυτικά γεγονότα στο χώρο της ευρωπαϊκής Αριστεράς, που κορυφώθηκαν με την ευκαιρία του 25ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Η πόλωση ανάμεσα στα «λατινικά» κομμουνιστικά κόμματα –Ισπανίας, Ιταλίας και Γαλλίας- και του ΚΚΣΕ πήρε μεγάλες διαστάσεις. Κι όπως συμβαίνει συνήθως, η σύγκρουση στο ιδεολογικό πεδίο δεν είναι παρά η έκφραση σύγκρουσης στο πεδίο της πολιτικής πράξης.
Όμως, μιας και το κεντρικό σημείο της ιδεολογικής σύγκρουσης είναι η «δικτατορία του προλεταριάτου», το βρίσκω χρήσιμο να επεκτείνω τη συλλογιστική του άρθρου μου στην τρέχουσα ιδεολογική διαμάχη. Το θέμα δεν αφορά βέβαια μόνο τα Κ.Κ. της Ευρώπης. Αφορά εξίσου και τα σοσιαλιστικά κόμματα, άσχετα βέβαια από το γεγονός ότι δεν έχουν κανένα λόγο να πάρουν ενεργό μέρος στη διένεξη.
Ποιες είναι σε γενικές γραμμές, οι θέσεις των «λατινικών» κομμουνιστικών κομμάτων;
- Η συμμετοχή των ΚΚ στη κυβέρνηση πρέπει να στηρίζεται στην ελεύθερη και αβίαστη ψήφο του λαού στα πλαίσια της λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας.
- Η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση συνασπισμού. Υπάρχουν εδώ δύο εκδοχές: Ή συνασπισμός κομμουνιστών και σοσιαλιστών (Γαλλία) ή ευρύτερος «δημοκρατικός» συνασπισμός που συμπεριλαμβάνει και αστικά κόμματα (Ισπανία, Ιταλία)
- Σε σχέση με το κυβερνητικό πρόγραμμα υπάρχουν πάλι δύο εκδοχές που αντιστοιχούν στον τύπο του συνασπισμού που επιδιώκεται: Η ριζική αλλαγή της κοινωνικής δομής (συνασπισμός κομμουνιστών και σοσιαλιστών) ή μεταρρύθμιση στα πλαίσια της καπιταλιστικής δομής της κοινωνίας (πλατύς δημοκρατικός συνασπισμός)
- Αποδοχή του κομματικού πλουραλισμού καθώς και της ομαλής διαδοχής των κομμάτων στην κυβέρνηση
- Αναγνώριση του status quo στην Ευρώπη –δηλαδή της διαίρεσης της Ευρώπης σε δύο ψυχροπολεμικά μπλοκ. Τα «λατινικά» ΚΚ έχουν πρόθεση να μείνουν οι χώρες τους στο ΝΑΤΟ μα να εργαστούν ταυτόχρονα για την ειρήνη, την ύφεση και τη διάλυση των μπλοκ.
- Τονίζεται η εθνική ταυτότητα των ΚΚ σε αντιδιαστολή με τον «προλεταριακό διεθνισμό» - που στην πράξη σημαίνει έλεγχο από τη Μόσχα. Και τονίζεται, επίσης, το δικαίωμα κάθε ΚΚ να επιλέγει τη δικιά του πορεία προς τον κομμουνισμό –σε προσαρμογή προς τις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες στα πλαίσια των οποίων δρα.
Ας προσπαθήσουμε τώρα να αξιολογήσουμε αυτέ τις θέσεις σε μαρξιστικά πλαίσια. Πριν, ξεκινήσουμε καν, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα σε εκείνα τα «λατινικά» κόμματα που αποβλέπουν μόνο στη μεταρρύθμιση στα πλαίσια της καπιταλιστικής δομής και σε εκείνα που αποβλέπουν σε ριζική αλλαγή της κοινωνικής δομής.
Για την πρώτη κατηγορία δεν δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα ερμηνείας. Από την ώρα που τα Κ.Κ. αποδέχονται την καπιταλιστική δομή της κοινωνίας και επιδιώκουν μεταρρυθμίσεις μόνο, στο βωμό του «ιστορικού συμβιβασμού», μεταβάλλονται σε σοσιαλδημοκρατικά κόμματα με την κλασική έννοια του όρου.
Μια που δεν θέτουν θέμα δομής εξουσίας, μπορούν να λειτουργήσουν εντελώς φυσιολογικά στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας. Στην πράξη βέβαια, η άνοδος τους στην κυβέρνηση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Γιατί τόσο ο τίτλος του κόμματος όσο και οι παραδοσιακές διασυνδέσεις με τη Μόσχα- κι ακόμη το μαρξιστικό υπόβαθρο της σκέψης τους- δημιουργούν υποψίες και αναστολές όχι μόνο στην ντόπια και ξένη κεφαλαιοκρατία αλλά και στο Πεντάγωνο των Η.Π.Α. που εξουσιάζει το χώρο της Δ. Ευρώπης –με σύμφωνη γνώμη της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά στο θέμα αυτό θα επανέλθουμε.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η περίπτωση των Κ.Κ. που επιδιώκουν τη ριζική αλλαγή της κοινωνικής δομής σε συνεργασία με τα σοσιαλιστικά κόμματα, στα πλαίσια των έξι σημείων που ανέφερα πιο πάνω. Η άνοδος στην κυβέρνηση ενός αριστερού συνασπισμού με την ψήφο του λαού, δεν έρχεται σε αντίθεση με τη σκέψη του Μαρξ, αλλά είναι βέβαια έξω από το λενινιστικό κλίμα.
Σε αντιδιαστολή, ο κομματικός πλουραλισμός και η ομαλή διαδοχή των κομμάτων στην κυβέρνηση δημιουργούν σοβαρά προβλήματα για τον μαρξιστή. Γιατί το κράτος, ταξικά ουδέτερο, δε νοείται στα πλαίσια της μαρξιστικής σκέψης. Είναι πάντα όργανο της πολιτικής επικυριαρχίας της άρχουσας τάξης. Άρα, η αλλαγή της δομής της πολιτείας του Κράτους, είναι όρος απαράβατος για τη ριζική αλλαγή της κοινωνικής δομής.
Σοσιαλιστική κοινωνία χωρίς κράτος που να εκφράζει την επικυριαρχία των εργαζομένων –εργατών, αγροτών, μισθωτών, κλπ- απλώς δε νοείται. Σε σχέση με το κράτος, την κρατική μηχανή, σημασία έχουν οι φορείς όσο και η δομή.
Έργο πρώτο και κρίσιμο μιας συμμαχίας εργαζομένων που φτάνει δημοκρατικά στην κυβέρνηση είναι να προχωρήσει σε βασικές αλλαγές της δομής της πολιτείας και των κρίσιμων φορέων της. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει άριστα, στα πλαίσια ενός Συντάγματος, που να κατοχυρώνει τις κατακτήσεις του λαού, δηλαδή τη σοσιαλιστική δομή της πολιτείας.
Στα πλαίσια ενός τέτοιου Συντάγματος, ο κομματικός πλουραλισμός και η διαδοχή των κομμάτων στην Εξουσία – δηλαδή η πολιτικά δημοκρατική δομή της πολιτείας- δεν θέτουν σε αμφισβήτηση τη νέα δομή της εξουσίας, δηλαδή τις λαϊκές κατακτήσεις. Μια τέτοια πορεία σαφώς δεν είναι λενινιστική. Δεν έρχεται όμως σε καμιά αντίθεση με τη μαρξιστική θέση ή μέθοδο ανάλυσης.
Υπάρχει βέβαια, το ερώτημα: θα επιτρέψει το καπιταλιστικό κράτος τη δημοκρατική πορεία προς τη ριζική αλλαγή της κοινωνικής δομής, μια πορεία που περιλαμβάνει και την αλλαγή της δικής του δομής, τη μετατροπή του σε κράτος που εκφράζει την επικυριαρχία των εργαζομένων; Η απάντηση, κατά τη γνώμη μου είναι: Ναι, κάτω από δύο συγκεκριμένους όρους: Πρώτον, την ανεξαρτησία της κρατικής μηχανής και, ιδιαίτερα, των ενόπλων δυνάμεων από ξένες επιρροές, διασύνδεση και έλεγχο – που μεταθέτουν το κέντρο των αποφάσεων έξω από τη χώρα. Δεύτερον, την ύπαρξη ή την ανάπτυξη κλίματος στις ένοπλες δυνάμεις, που να καθιστά αποδεκτή τη λαϊκή ετυμηγορία.
Μα εδώ ακριβώς υπάρχει μια δεύτερη βασική αντίφαση στο σκεπτικό εκείνων που προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τη ριζική αλλαγή της κοινωνικής δομής κάτω από την αιγίδα του ΝΑΤΟ.
Οι μηχανισμοί του ΝΑΤΟ δεν αφορούν μόνο την «ασφάλεια» της Δύσης. Είναι μηχανισμοί ελέγχου πάνω στον δυτικοευρωπαϊκό χώρο. Και είναι μέσα στους στόχους αυτού του ελέγχου η επικυριαρχία του αμερικάνικου πολυεθνικού κεφαλαίου στη Δυτική Ευρώπη. Πώς θα αντιδράσει το ΝΑΤΟ στη ριζική αλλαγή της κοινωνικής αλλαγής στη Γαλλία, ας πούμε, όταν συνέπεια του θα είναι π.χ. η κοινωνικοποίηση των ξένων επιχειρήσεων και η αυτοδιαχείριση;
Θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς πως δεν θα υπάρξει αντίδραση. Εκτός αν τα μονοπωλιακά μεγαθήρια μείνουν άθικτα. Οπότε όμως, δεν μιλάμε για ριζική αλλαγή της κοινωνικής δομής αλλά για σοσιαλδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.
Το πιθανό είναι ότι ο νατοϊκός μηχανισμός θα αντιδράσει- και όχι μόνο στην περίπτωση αριστερών συνασπισμών, που επιχειρούν τη ριζική κοινωνική αλλαγή, αλλά ακόμη και των «δημοκρατικών» συνασπισμών, στους οποίους συμμετέχουν κόμματα με τον τίτλο, την ιστορία και τις διασυνδέσεις των Κ.Κ. Η κυνικά προκλητική επέμβαση Αμερικανών αξιωματούχων στη Γαλλία και την Ιταλία αποτελεί την πρώτη γεύση του προβλήματος.
Η σκληρή στάση των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών – που εκφράζουν την αμερικάνικη πολιτική στη Δυτική Ευρώπη- πάνω στο θέμα της συνεργασίας σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Η σκληρή αντίδραση της Μόσχας απέναντι στα «λατινικά» Κ.Κ. δεν είναι άσχετη από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στα πλαίσια της ειρηνικής συνύπαρξης με τις ΗΠΑ και την ύφεση. Η Σοβιετική Ένωση δεν επιθυμεί να δώσει στις ΗΠΑ την εντύπωση ότι υπονομεύει την επικυριαρχία της στο ζωτικό δυτικοευρωπαϊκό χώρο.
Το θέμα της Κίνας προέχει τόσο στη στρατηγική σκέψη της Σοβιετικής Ένωσης, ώστε για τον ευρωπαϊκό χώρο η ύφεση αποτελεί τον κύριο στόχο της. Βέβαια συντρέχουν και άλλοι λόγοι. Η ανάπτυξη στη Δύση άλλων προτύπων σοσιαλισμού αποτελεί μια έμμεση υπονόμευση –τουλάχιστο στο μέτρο που τα πρότυπα αυτά θα βρουν απήχηση στις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας- του ελέγχου της Σοβιετικής Ένωσης πάνω στο ανατολικό μπλοκ. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πώς η Σοβιετική Ένωση έχει υποστηρίξει κομμουνιστικά κινήματα μόνο στο μέτρο που μπορεί να τα ελέγχει.
Μένει ένα βασικό ερώτημα: Τι οδήγησε τα «λατινικά» κομμουνιστικά κόμματα στον «ιστορικό συμβιβασμό»; Βασικά είναι η πεποίθηση τους, πώς για χρόνια η διαίρεση της Ευρώπης σε δύο μπλοκ θα παραμείνει ανέπαφη. Πως, κατά συνέπεια, η γραμμή των σκληρών Κ.Κ. –γραμμή αναμονής ως την ώρα που θα υπάρξει αλλαγή ισορροπίας στον ευρωπαϊκό χώρο- οδηγεί στην αποδυνάμωση και απομαζικοποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων.
Ο «ιστορικός συμβιβασμός» παρουσιάζεται έτσι σαν μέθοδος επιβίωσης και ανάπτυξης της δύναμης των κομμάτων.
Μα οι βασικές αντιφάσεις που αναφέραμε πιο πάνω δημιουργούν σοβαρά –αν όχι ανυπέρβλητα- προβλήματα, στην πορεία τους. Στο μέτρο που συνεχίζουν την επιδίωξη της ριζικής αλλαγής της κοινωνικής δομής, η ρήξη με τους νατοϊκούς σχηματισμούς τουλάχιστον μοιάζει αναπόφευκτη.
Στο μέτρο που ασπάζονται τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική κατάσταση της κυβέρνησης, θα τους δώσει το πολύ την ευκαιρία να προωθήσουν ένα κάπως πιο «ανθρώπινο» καπιταλισμό –καπιταλισμό δηλαδή βορειοευρωπαϊκού τύπου, για τη Νότια Ευρώπη.
Το σκεπτικό, κατά τη γνώμη μας, περιέχει ένα λάθος – λάθος όχι εκτίμησης αλλά πολιτικής βούλησης. Εάν τα αριστερά κόμματα της Νότιας Ευρώπης αποδέχονται, σαν βάση διαμόρφωσης της στρατηγικής τους, την επικυριαρχία του ΝΑΤΟ και των Η.Π.Α., τότε ό,τι κι αν κάνουν θα χτίσουνε στην άμμο. Απαράδεκτη βέβαια είναι και η μοιρολατρική αναμονή για την αλλαγή στη συσχέτιση δυνάμεων στην Ευρώπη. Τι μένει; Μένει η πιο βασική μορφή αγώνα στην εποχή μας, αυτή που έχει κυριολεκτικά δώσει τη σφραγίδα της στη «γαιόσφαιρα»: ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας που στην περίπτωση των χωρών της Νότιας Ευρώπης έχει σαν συγκεκριμένο στόχο την αποσύνδεση από τους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ και την «εθνικοποίηση» της κρατικής μηχανής και, ιδιαίτερα, των ενόπλων δυνάμεων.
Σε χώρες, όπως η Γαλλία, που η διάβρωση του κρατικού μηχανισμού από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ είναι σχετικά μικρή, η κατάκτηση της κυβέρνησης από συνασπισμό αριστερών πολιτικών δυνάμεων είναι σχετικά εφικτή, παρά την αναμφισβήτητη αντίδραση του νατοϊκού μηχανισμού. Σ’ αυτή την περίπτωση, ο κίνδυνος θα προέλθει από τη συστηματική υπονόμευση του κυβερνητικού έργου, που θα ξεκινήσει από την πρώτη στιγμή. Και γι’ αυτό, η διάλυση του νατοϊκού μηχανισμού θα πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος της κυβέρνησης.
Οποιοσδήποτε συμβιβασμός με το ΝΑΤΟ θα οδηγήσει σε όλεθρο. Και είναι γι’ αυτό κρίμα, που κάτι τέτοιο δεν αποτελεί προγραμματική θέση π.χ. του Σοσιαλιστικού κόμματος της Γαλλίας. Σε άλλες χώρες, όπου η διάβρωση του κρατικού μηχανισμού από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχει βάθος, είναι πιθανό οι μηχανισμοί καταστολής να μπουν σε κίνηση πριν καν ένας αριστερός συνασπισμός φτάσει στην κυβέρνηση με δημοκρατικά μέσα.
Όμως σε αυτές ακριβώς τις χώρες –τις πιο διαβρωμένες από τους νατοϊκούς μηχανισμούς- δημιουργούνται δυνατότητες ευρύτατης λαϊκής συσπείρωσης και αγώνα ενάντια στο δορυφορικό του καθεστώς. Σε τέτοιους ακριβώς αγώνες σφυρηλατείται η αδελφοσύνη ανάμεσα στο λαό και τα στρατευμένα παιδιά του –αδελφοσύνη που αποτελεί το θεμέλιο λίθο για το σεβασμό της λαϊκής ετυμηγορίας από τις ένοπλες δυνάμεις.
Στην εποχή μας, η πορεία προς τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό προϋποθέτει την εθνική απελευθέρωση. Αυτός είναι ο πρώτος και κύριος σταθμός. Γιατί ο κύριος αντίπαλος είναι ο ιμπεριαλισμός –σε όλες τις μορφές: στρατιωτικές, πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές. Και η πιο στέρεη και ιστορικά απαραίτητη συμμαχία είναι η συμμαχία ανάμεσα στους λαούς και τα κινήματα που βρίσκονται στο μέτωπο αυτού του αγώνα. Οι αδέσμευτοι έχουν δώσει το παράδειγμα. Είναι καιρός, οι λαοί της Νότιας Ευρώπης να διδαχθούν το μεγάλο μάθημα της εποχής.
