Ακίνητη κοινωνία
Του Ηλία Καραβόλια,
Είναι γνωστό ότι η ελληνική κοινωνία έχει αλλεργία στον μακροχρόνιο σχεδιασμό,εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Σήμερα όμως,τρία χρόνια μετά τον όλεθρο της βαθιάς κρίσης, απαιτείται βραχυχρόνια,άμεση λύση.Και οι τροικανοί με την σύμπραξη των κυβερνήσεων, σχεδιάζουν μακροπρόθεσμα ,χωρίς να εξηγούν το πότε και το πώς θα πιάσουν οι θυσίες μας τόπο. Εννοείται ότι δεν γνωρίζουν καν το τί θα αποφέρουν αυτές οι επωδυνες πολιτικές. Και έτσι γεννούν εσκεμμένα εναν εμφύλιο εντός της κοινωνίας: απο την μια πλευρά η παράταξη των εχόντων
εργασία και περιουσία απο τον ιδιωτικό τομέα , και απο την άλλη ,αυτή των δημόσιων υπαλλήλων. Δαιμονοποιείται συλλήβδην η δεύτερη (ποτε δεν δουλεψα ουτε θα δουλέψω στο δημόσιο,αλλα δεν είναι δυνατον να θεωρούμε ανίκανους τους πάντες εκεί) .Εμφανώς δε, μας προβάλλουν ως υπαίτιους του δημοσιονομικού εκτροχιασμού και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες που φοροδιαφεύγουν,καλύπτοντας την πραγματικότητα: η ανώτερη τάξη που διαπλέκεται με την εξουσία σε τράπεζες, κατασκευές,ενέργεια,τουρισμό,ναυτιλία ,έφτιαξε το ελληνικό
μεταπολιτευτικό μόρφωμα.Έστησε με χορηγίες στα δύο κόμματα, το υπερτροφικό δημόσιο, το σύστημα διαφθοράς, το κίβδηλο όνειρο της ΟΝΕ και του ευρώ.
Αλλά ταυτόχρονα , μικροί,μεσαίοι και μεγάλοι, είχαν εξομοιωθεί μέσω κατανάλωσης και ιδιοκτησίας: το ακίνητο έγινε το σύμβολο του δανεικού πλούτου,του πιστωθέντος μέλλοντος,που οι κυβερνήσεις σήμερα φορολογούν ως προιον του παρελθόντος.Και η πλάκα είναι ότι θεωρούνται τόσο οι μή δανεισμένοι ιδιοκτήτες όσο και οι υπερχρεωμένοι δανειολήπτες ως φορολογίσιμη μάζα(σημ:ούτε ακίνητο έχω,ούτε θέλω να αποκτήσω,αλλά δεν είναι δυνατον να το ποινικοποιούνε!) Το οτι η ελληνική οικοδομική βιομηχανία ήταν στρεβλή και μέσω
τραπεζώνωθούσε σε φοροαποφυγή(σημ: τα περισσότερα στεγαστικά δόθηκαν στην εμπορική αξία που πριν το 2008 ήταν πολύ κατώτερη της αντικειμενικής)είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός.Το ότι χιλιάδες ελληνες ιδιοκτήτες είχαν απλά….οικόπεδο και έπαιρναν αντιπαροχή 40-50%, ηταν η βάση δημιουργίας των επίσης πολλών “κατασκευαστών”. Χτίζανε επί χρόνια με κόστος 500-1,000 ευρώ το τ.μ. και πωλούσαν 2.500 -3.000 ! Λογική της βιομηχανίας του καφέ και του ρούχου:400-500% περιθώριο για να καλυφθούν φόροι και κόστη, ενώ στην ουσία κονομούσε όλο το σύστημα(και
οι τράπεζες). Κάπως έτσι φυσικά δημιουργήθηκε η ταξη των εκατομμυρίων δανειοληπτών για αγορά σπιτιου. Άσχετα αν αυτή η τάξη έχει εισόδημα απο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, ένα ποσοστό τής είναι αλήθεια ότι δανείστηκε για να κρύψει αθέμιτο πλουτισμό. Και αυτό το ποσοστό δεν μπορεί να το ανακαλύψει επί χρόνια η πολιτεία- γιατί έτσι θα θίξει και τον ρόλο του τραπεζικού συστήματος, που παράλληλα ήταν ο ευεργέτης που αγόραζε κρατικό ελληνικό χρέος. Αυτό το swap ,αυτό το σιωπηρό αλισβερίσι, στο οποίο απαραίτητο συστατικό ήταν το φθηνό
ευρώ,θα πληρώνει για πολλά χρόνια η ελληνική κοινωνία που σιωπηλά συμμετείχε, έχοντας και όφελος αλλά και άγνοια κινδύνου.Αλλά όταν η κοινωνία οφελείται πρόσκαιρα απο το χρηματοπιστωτικό τανγκό κρατικών ομολόγων/ιδιωτικών δανείων, τότε γεννιέται το εργαλείο της μακρόχρονης ακινησίας : οι φόροι,που δήθεν θα καλύψουν το δημοσιονομικό έλλειμμα,αλλά στην ουσία αυξάνουν το πραγματικό έλλειμμα σε νοικοκυριά, επιχειρήσεις,οικονομία.Και φυσικά ενισχύουν το πιο επικίνδυνο έλλειμμα:της δημοκρατίας.
μεταπολιτευτικό μόρφωμα.Έστησε με χορηγίες στα δύο κόμματα, το υπερτροφικό δημόσιο, το σύστημα διαφθοράς, το κίβδηλο όνειρο της ΟΝΕ και του ευρώ.
Αλλά ταυτόχρονα , μικροί,μεσαίοι και μεγάλοι, είχαν εξομοιωθεί μέσω κατανάλωσης και ιδιοκτησίας: το ακίνητο έγινε το σύμβολο του δανεικού πλούτου,του πιστωθέντος μέλλοντος,που οι κυβερνήσεις σήμερα φορολογούν ως προιον του παρελθόντος.Και η πλάκα είναι ότι θεωρούνται τόσο οι μή δανεισμένοι ιδιοκτήτες όσο και οι υπερχρεωμένοι δανειολήπτες ως φορολογίσιμη μάζα(σημ:ούτε ακίνητο έχω,ούτε θέλω να αποκτήσω,αλλά δεν είναι δυνατον να το ποινικοποιούνε!) Το οτι η ελληνική οικοδομική βιομηχανία ήταν στρεβλή και μέσω
τραπεζώνωθούσε σε φοροαποφυγή(σημ: τα περισσότερα στεγαστικά δόθηκαν στην εμπορική αξία που πριν το 2008 ήταν πολύ κατώτερη της αντικειμενικής)είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός.Το ότι χιλιάδες ελληνες ιδιοκτήτες είχαν απλά….οικόπεδο και έπαιρναν αντιπαροχή 40-50%, ηταν η βάση δημιουργίας των επίσης πολλών “κατασκευαστών”. Χτίζανε επί χρόνια με κόστος 500-1,000 ευρώ το τ.μ. και πωλούσαν 2.500 -3.000 ! Λογική της βιομηχανίας του καφέ και του ρούχου:400-500% περιθώριο για να καλυφθούν φόροι και κόστη, ενώ στην ουσία κονομούσε όλο το σύστημα(και
οι τράπεζες). Κάπως έτσι φυσικά δημιουργήθηκε η ταξη των εκατομμυρίων δανειοληπτών για αγορά σπιτιου. Άσχετα αν αυτή η τάξη έχει εισόδημα απο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, ένα ποσοστό τής είναι αλήθεια ότι δανείστηκε για να κρύψει αθέμιτο πλουτισμό. Και αυτό το ποσοστό δεν μπορεί να το ανακαλύψει επί χρόνια η πολιτεία- γιατί έτσι θα θίξει και τον ρόλο του τραπεζικού συστήματος, που παράλληλα ήταν ο ευεργέτης που αγόραζε κρατικό ελληνικό χρέος. Αυτό το swap ,αυτό το σιωπηρό αλισβερίσι, στο οποίο απαραίτητο συστατικό ήταν το φθηνό
ευρώ,θα πληρώνει για πολλά χρόνια η ελληνική κοινωνία που σιωπηλά συμμετείχε, έχοντας και όφελος αλλά και άγνοια κινδύνου.Αλλά όταν η κοινωνία οφελείται πρόσκαιρα απο το χρηματοπιστωτικό τανγκό κρατικών ομολόγων/ιδιωτικών δανείων, τότε γεννιέται το εργαλείο της μακρόχρονης ακινησίας : οι φόροι,που δήθεν θα καλύψουν το δημοσιονομικό έλλειμμα,αλλά στην ουσία αυξάνουν το πραγματικό έλλειμμα σε νοικοκυριά, επιχειρήσεις,οικονομία.Και φυσικά ενισχύουν το πιο επικίνδυνο έλλειμμα:της δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου