ΤΟ ΠΑΓΩΤΟ................

Ξέρετε ρε άθλιοι τι είναι ένα παγωτάκι για ένα μικρό παιδί...

ΔΕΝ ξέρω τι μπορεί να σημαίνει, για τους ανάλγητους πολιτικούς που εκτελούν δουλικά, με εξοργιστική συνέπεια και κυρίως αναντίρρητα τις καθημερινές εντολές που λαμβάνουν από τους υπαλλήλους της τρόικα, να στερείς από ένα μικρό παιδάκι τη χαρά ενός παγωτού, έστω και παγωμένου γλυκίσματος με πολλά λιπαρά και διάφορα ανεξέλεγκτα χημικά πρόσθετα. (Η σύσταση των παγωμένων γλυκισμάτων είναι ένα άλλο θέμα).
Η παρακάτω αναφορά στην μικρούλα που ζήτησε με λαχτάρα από το μπαμπά της ένα παγωτό και να μην της το αγοράζει από έλλειψη χρημάτων, είναι η κυρίαρχη αιτία που με πληγώνει, παρά τις στερήσεις που μπορεί να έχουμε υποστεί ως μεγαλύτεροι των παιδιών μας.
Μέσα από αυτή τη στέρηση της μικρούλας ξεδιπλώνεται όλη αυτή η κατοχική τριετία των προδοτών της πατρίδας μας που μας εξαπάτησαν και μας οδήγησαν στην πλήρη εξαθλίωση και καταρράκωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς μας. 
Αξίζει λοιπόν να βγεις στο δρόμο μόνο και μόνο για να έχει αυτή η χαριτωμένη μικρούλα το παγωτό της, όταν τα παιδιά των επίορκων, των εγκάθετων και των διεφθαρμένων η έλλειψη αγαθών και μέσων είναι άγνωστη ακόμη και ως έννοια.
Ακόμη πιο πολύ με εξοργίζει όταν θα ακούσω και τα άλλα παιδάκια που οι συμμορίτες εγκάθετοι της τρόικας μηχανεύονται με τους  καλοπληρωμένους συμβούλους και τους χρυσοκάνδαρους  των ΜΜΕ για το πως θα προπαγανδίσουν, ότι και τα επόμενα παιδιά των προσεχών απολύσεων (εφεδρείας, κινητικότητας και ότι μαλακία τους βάλει το σκατομυαλό τους)  που θα στερηθούν ένα παγωτάκι θα τους κάνει καλό που δεν θα τρώνε χημικά γλυκίσματα και αμφιβόλου ποιότητας σκευάσματα.
Τίμιε αναγνώστη μας την επόμενη φορά που θα γίνει κινητοποίηση, έλα και εσύ μαζί μας, έστω και με το φραπέ στο χέρι για να διεκδικήσουμε όλοι  μαζί το δικαίωμα για την χαρά της μικρούλας να μπορεί να απολαύσει και αυτή σαν παιδάκι το παγωτάκι της.  

Νάσος


"Μπαμπάκα θέλω παγωτάκι". "Όχι!", της είπα και το μετάνιωσα… 

Αισθάνομαι τόσο στεναχωρημένος και απογοητευμένος που θέλω να το βγάλω από μέσα μου.

του Στρατή Μαζίδη (freepen)

Πού μας κατάντησε τελικά όλο αυτό το πράγμα που ζούμε τρία χρόνια τώρα; 
Γίναμε απρόσιτοι και σκληροί.
Τα “όχι” που δε λένε οι πολιτικοί, τα λέμε εμείς μαζεμένα στη θέση των “ναι” που θα έπρεπε να λέμε στα παιδιά μας.
 Όχι πως το “όχι” δε χρειάζεται, απεναντίας, αλλά να μη καταντά συνήθεια.

Ένας καλός φίλος και συμμαθητής με παίρνει τηλέφωνο. Μου διηγείται τα παρακάτω:


…”Καλοκαίρι, ζέστη και τα παιδιά ετοιμάζονταν να βγουν μια βόλτα στην πλατεία. Να πάνε στις κούνιες. Να βρουν τους φίλους τους, να παίξουν, να πάρουν τον αέρα τους και να επιστρέψουν”.

Χαρούμενη η η κόρη μου, μου λέει “μπαμπάκα θέλω να πάω στις κούνιες και να φάω ένα παγωτάκι”.

“Όχι!” της είπα ορθά κοφτά “και χθες έφαγες. Θα φέρω εγώ αύριο” από το σούπερ μάρκετ -συνέχισα μέσα μου- με τα ίδια χρήματα που θα πάρετε ένα σκατουλάκι από το περίπτερο.

Η μικρή απομακρύνθηκε δίχως να δείξει ότι έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Όμως σε κλάσματα δευτερολέπτου είχα αρχίσει να αισθάνομαι αρκετά άσχημα. Το μετάνιωσα… Ένας κόμπος πηγαινοερχόταν από το λαιμό στο στομάχι μου.

Τι ζήτησε το παιδάκι; Ένα παγωτό. Παράλογο είναι. Κι εγώ της αποκρίθηκα βασισμένος στην ανασφάλεια του αύριο, την αβεβαιότητα του σήμερα και την ακρίβεια του χθες, του σήμερα και του αύριο.”…

Προσπάθησα να τον ηρεμήσω και να τον δικαιολογήσω. Έχει και αυτός όπως όλοι μας τις πιέσεις του. Το φόβο του. Μήπως κι εγώ κι εσείς δε λέμε καθημερινά “όχι” σε περιπτώσεις που κάποια χρόνια νωρίτερα δε θα το σκεπτόμασταν καν;

Θυμόμουν που κάποτε πηγαίναμε στο περίπτερο. Με ένα 1000ρικο γεμίζαμε παγωτά τη σακούλα και ρέστα τις τσέπες.

Οι καιροί φυσικά μπορεί να άλλαξαν, δεν άλλαξαν όμως τα παιδιά. Τότε ήμασταν εμείς, σήμερα είναι τα δικά μας. Ευτυχώς είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σε καλύτερη εποχή και δυστυχώς έχουμε την ατυχία να βλέπουμε ότι δεν μπορούμε να παρέξουμε ή φοβόμαστε να το κάνουμε στα παιδιά ακόμη και αυτά τα μικρά που εμείς απλόχερα τα είχαμε. Ίσως γιατί σκεπτόμαστε όπως ο Βέγγος στο “θα σε κάνω βασίλισσα”. Κάνουμε αναγωγές και μέσα στην ανασφάλειά μας καταλήγουμε στο “άσε καλύτερα”.

Και τελικά τι πονάει περισσότερο; Το χαράτσι του σπιτιού μας ή τα “όχι” που αναγκαζόμαστε πολλές φορές να πούμε στα παιδιά μας; Άλλωστε το χαμόγελό τους δεν είναι που μας δίνει χαρά και το κλάμα τους λύπη;

Ήθελα μόνο να αποτυπώσω αυτό το πράγμα που μας έχουν κάνει. Μας σκοτώνουν καθημερινά αυτοί οι “άνθρωποι”….

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"