Restart, μόλις πέσει η κυβέρνηση της ντροπής
“ Για να ξεκινήσουν να αλλάζουν τα πράγματα πρέπει το συντομότερο δυνατό αυτή η θλιβερή τρικομματική κυβέρνηση να αποτελέσει παρελθόν για τη χώρα ”
Έχει ειπωθεί πολλές φορές και έχει γραφτεί ακόμα περισσότερες ότι τούτος ο λαός είναι της υπερβολικής αισιοδοξίας ή της αντίστοιχης απαισιοδοξίας. Δεν είναι κάτι καινοφανές ούτε και τόσο «σκάνδαλο» όσο κάποιοι θέλουν να προβάλλουν. Αξίζει να σταθεί κάποιος λίγο σε αυτό το φαινόμενο – διαπίστωση. Ειδικά σε μια εποχή που οι διαπιστώσεις είναι υπερεπαρκείς σε μια λογική ιδιαίτερα ανεπαρκή καλό είναι να υπάρχει και ένα μέτρο ή έστω μια βάση λογικού διαλόγου. Μια αφετηρία. Το να υπάρχει άποψη από όλους για όλα είναι ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο σε τούτη την πολύπαθη χώρα. Το να υπάρχει από την άλλη η λαϊκή ρήση «καθείς στο είδος του» φτιάχνει ένα οξύμωρο σχήμα και άκρη δε βγαίνει. Ίσως κάπου εκεί να οφείλονται και όλα τα δεινά που έχουν βρει την Ελλάδα από συστάσεως του νέου ελληνικού κράτους και δώθε.
Κάπως έτσι ήλθε στη ζωή των Ελλήνων ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα που δεν είναι άλλο από το «Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο». Η συνταγή απλή και συνάμα σατανική ωστόσο η συζήτηση είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη γιατί είναι τοποθετημένη σε λανθασμένη βάση. Στη ζωή υπάρχουν βέβαια και διλήμματα και αποφάσεις που πρέπει να παίρνονται όχι μόνο από τους πολιτικούς ταγούς αλλά και από τον απλό λαό σε καθημερινή βάση. Αυτό άλλωστε απαιτεί και μια κοινωνία πολιτών και όχι υπηκόων. Μια πιο σωστή εκδοχή θα μπορούσε να είναι η πάλη δύο τριπτύχων. Από τη μια πλευρά λογική – αξιοπρέπεια – υπηρέτηση των συμφερόντων του λαού και από την άλλη παράλογο – υποταγή – εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων. Αυτό θα μπορούσε ίσως να ξεκαθαρίσει τα πράγματα και να τα βάλει σε μια σειρά προκειμένου να βρεθεί κάποια άκρη. Δε γίνεται όμως αυτό. Τουναντίον. Πολλοί διατυπώνουν άποψη (κραυγάζοντας αρκετές φορές) ότι έχουν δικαίωμα να την εκφέρουν. Σωστά. Έχουν απόλυτο και αναφαίρετο δικαίωμα να την εκφέρουν και πρέπει να το κάνουν είτε είναι σωστή είτε λανθασμένη. Από την άλλη μεριά για να έχει κάποιος μια άποψη οφείλει να έχει «κουράσει» το μυαλό του. Να έχει ψάξει. Να έχει διασταυρώσει. Να έχει ζυγίσει τα πράγματα. Αν η συζήτηση γίνεται σε ένα καφενείο ή σε μια κοινωνική μάζωξη το κακό είναι μικρό. Το πολύ πολύ να «ανάψουν» τα αίματα και να επιβεβαιωθεί πανηγυρικά το φλογερό μεσογειακό ταμπεραμέντο. Το να γίνεται όμως σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο και στην καρδιά λήψης των αποφάσεων για τις τύχες ενός ολόκληρου λαού τότε είναι εξαιρετικά ανόητο και επικίνδυνο.
Το ότι έφτασε η χώρα ως εδώ, στα πρόθυρα της οικονομικής και κοινωνικής χρεωκοπίας είναι αποτέλεσμα πολλών ετών κακών διακυβερνήσεων του τόπου. Μερίδιο έχουν πολλοί και αυτό είναι μη διαπραγματεύσιμο. Τούτη η χώρα πάσχει αθεράπευτα(;) από μια ασθένεια που ονομάζεται «οι ευθύνες είναι του άλλου». Σίγουρα το μεγαλύτερο μερίδιο είναι των πολιτικών που άσκησαν εξουσία και όχι μόνο. Ο επιμερισμός των ευθυνών οφείλει να γίνει και να γίνει σωστά και τίμια. Ο οδηγός άλλωστε φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης σε ένα ατύχημα και ποτέ ο συνεπιβάτης. Ακόμα και αν δεχτούμε πως ο συνεπιβάτης έκανε φασαρία ή είχε δυνατά την μουσική ή χειρονομούσε μπροστά στα μάτια του οδηγού αυτό δεν παύει να απαλύνει ή να δικαιολογεί τον οδηγό που έριξε το αυτοκίνητο στον γκρεμό. Ο ίδιος ο οδηγός όφειλε να είχε προειδοποιήσει από την αρχή για τις συνέπειες κάποιων επιλογών. Οι συνεπιβάτες (πολίτες) από την άλλη έπρεπε να γνωρίζουν ότι κάποιοι από τους οδηγούς που εμπιστεύτηκαν στην πορεία όλων αυτών των ετών όχι μόνο είχαν καταναλώσει μεγάλες ποσότητες αλκοόλ πριν πιάσουν το τιμόνι αλλά πολλοί από αυτούς δεν είχαν καν στη διάθεσή τους άδεια και δίπλωμα. Για πολλούς όμως η παρανομία ήταν και είναι γλυκιά είτε μικρή είτε μεγάλη. Κάπως έτσι οικοδομήθηκε η Ελλάδα τα τελευταία πολλά χρόνια.
Ένα καινούριο βέβαια αυτοκίνητο όταν περάσει ο χρόνος χρειάζεται τις απαραίτητες επισκευές και μάλιστα από τους ειδικούς. Ούτε καν αυτό δεν έγινε. Το αυτοκίνητο λοιπόν χάλασε. Κάποια στιγμή θα γινόταν. Συνέπεια και αυτή του γνωστού «ωχ-αδερφισμού». Αρκετοί ειδικοί επί των επισκευών και μη μάλιστα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι και πολύ άντεξε. Κακό του κεφαλιού τους βέβαια γιατί για άλλη μια φορά οι ιδιοκτήτες του αυτοκινήτου αποφάνθηκαν ότι όχι μόνο φταίει το αυτοκίνητο που χάλασε αλλά και το ίδιο το εργοστάσιο. Εύκολο και αναίμακτο δεν είναι; Το ότι υπήρχαν οδηγίες χρήσης οι οποίες παραβιάστηκαν ασύστολα και κατά συρροή μέχρι και του βαθμού της εγκληματικής αμέλειας ποτέ δεν απασχόλησε αρκετά. Έφταιξε το αυτοκίνητο. Αναμφίβολα, μερικές φορές φταίει και το εργοστάσιο. Δεκτό. Υπάρχει αυτό που λέγεται αστοχία υλικού ή ελαττωματικό ανταλλακτικό. Είναι όμως η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Το γεγονός ότι το αυτοκίνητο βρίσκεται στον γκρεμό είναι δεδομένο. Το ότι υπάρχουν απώλειες από τις τραγικές επιλογές επίσης. Θα περίμενε κάποιος να καθίσουν οι υπεύθυνοι της τραγωδίας μαζί με εμπειρογνώμονες και να βγάλουν ένα πόρισμα. Ένα όμως. Ενιαίο και χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης. Παρά το σοκ που πιθανότατα θα προκαλούσε ένα τέτοιο πόρισμα σε οδηγούς και συνεπιβάτες θα έβγαινε στην επιφάνεια η αλήθεια για το τι οδήγησε στο δυστύχημα. Ακόμα πιο πιθανό είναι ότι οι επιζώντες και οι τραυματίες ίσως έκαναν καιρό να ξαναμπούν σε αυτοκίνητο (ειδικά σε καινούριο) αλλά με κόπο, με δουλειά, με υπομονή και επιμονή θα το επιχειρούσαν εκ νέου μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος και φροντίζοντας να μη τα επαναλάβουν. Η ζωή δε σταματά άλλωστε ακόμα και μετά από την πιο φρικτή τραγωδία.
Είναι υποχρέωση των κοινωνιών να συνεχίζουν και όχι να μεμψιμοιρούν και να γκρινιάζουν στα συντρίμμια ενός άδοξου παρελθόντος. Τούτο βέβαια δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που ανήκουν. Οι επιλογές έχουν και συνέπειες και αυτό δεν πρέπει να παραβιάζεται ή να αγνοείται. Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι και το εργοστάσιο που δεν είναι άλλο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό νόμισμα έκαναν πολλά «λάθη». Πολλά από αυτά με δόλο. Οδήγησαν πολλούς λαούς στην φτώχεια και την δυστυχία. Ποτέ όμως δε φταίνε οι θεσμοί αλλά τα πρόσωπα που τους υπηρετούν. Αρκετοί και στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στο εξωτερικό ρίχνουν μονόπαντα τις ευθύνες. Ίσως για να κρύψουν τις δικές τους. Δε φταίει για όλα τα δεινά του καπιταλισμού η Ευρώπη. Ότι έγινε κομμάτι του συστήματος και αλώθηκε μέσα στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης είναι αλήθεια. Ότι πολλοί άνθρωποι σε καίριες θέσεις εξαγοράστηκαν και υπηρέτησαν ένα αδηφάγο και σάπιο σύστημα είναι αλήθεια. Ότι πολλοί άνθρωποι του πνεύματος και της διανόησης έπραξαν το ίδιο είναι αλήθεια. Ότι πολλοί σιώπησαν ή φοβήθηκαν μπροστά στο τέρας που πλησίαζε είναι αλήθεια. Πολλά ακόμα που λέγονται και γράφονται είναι αλήθεια έστω και αν έχουν ένα μικρό ή μεγαλύτερο στοιχείο υπερβολής. Μεγαλύτερη αλήθεια όμως είναι ότι τα ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες είναι αυτές που φέρουν την ευθύνη στο ακέραιο. Στην Ελλάδα της υπερβολικής αισιοδοξίας ή της απαισιοδοξίας έφτασε η ώρα να αναμετρηθούν η αλήθεια με το ψέμα. Οι κραυγές με τους ψίθυρους. Η λογική με το παράλογο. Τα ιδιοτελή συμφέροντα με τις ανάγκες ενός λαού. Η δικαιοσύνη με την αδικία. Η αξιοπρέπεια με τον ραγιαδισμό. Η ελευθερία με την υποταγή. Η αξιοκρατία με τον νεποτισμό. Η σκέψη με τον φανατισμό. Πολλά ακόμα μπορεί να πει κάποιος. Ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Αλήθεια είναι ότι οι παιδικές ασθένειες και η κακή νοοτροπία δεν αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη. Υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι και υγιείς άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν τη γνώση τους, τις δυνάμεις τους, την σοφία τους στην κοινή προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο για τούτο τον τόπο. Τρανότερο παράδειγμα από όσους αηδιασμένοι από την άρρωστη κατάσταση που επικρατούσε και επικρατεί για χρόνια στη χώρα και έφυγαν αναζητώντας αλλού την τύχη τους και πέτυχαν δεν υπάρχει. Τα κατάφεραν όντες άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Έδωσαν το «είναι» τους και τα κατάφεραν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα. Όταν μιλούν οι πράξεις τότε τα λόγια και οι θεωρίες καλύτερο είναι να σωπαίνουν. Όταν ο ειλικρινής και έντιμος διάλογος προωθείται παντού στην κοινωνία τότε ο κομματικός φανατισμός και η μισαλλοδοξία τίθενται αυτόματα στο περιθώριο. Όταν υπάρχουν σκεπτόμενοι άνθρωποι τότε δεν υπάρχει φασισμός. Όταν υπάρχουν ενώσεις υγιών ανθρώπων και αγνών ιδεολογιών τότε υπάρχουν κόμματα που υπηρετούν τον λαό και την πατρίδα και όχι «μαγαζιά». Όταν όλα αυτά γίνονται ταυτόχρονα τότε γεννιούνται ηγέτες ελεύθερων ανθρώπων και όχι κουτοπόνηροι «τσοπάνηδες αμνοεριφίων.
Ναι, δεν είναι εύκολο αυτό να συμβεί από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν το επιθυμούν πολλοί και δεν είναι και ιδιαίτερα ευδιάκριτο για το ποιοι είναι. Η προβιά και τα μεγάλα λόγια αρκετές φορές ξεγελούν. Είναι αρκετοί αυτοί που δε θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα. Το μόνο σίγουρο είναι ένα. Ότι για να ξεκινήσουν να αλλάζουν πρέπει το συντομότερο δυνατό αυτή η θλιβερή τρικομματική κυβέρνηση να αποτελέσει παρελθόν για τη χώρα. Αν γίνει αυτό τότε ίσως κάποια στιγμή ο ιστορικός του μέλλοντος να γράψει ότι ήταν και η τελευταία κυβέρνηση της ντροπής, της φαυλότητας και του ραγιαδισμού των Ελλήνων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου