Ή ταν ή επι τας
Τα τελευταία δύο χρόνια τα ΜΜΕ στην Ελλάδα μας έχουν κουφάνει με την "δόση", τα CDS, τα CRAC ή τα PSI (οποιος καταλαβαίνει τι σημαίνουν, ας μου το πεί και μένα!). Και τώρα με τις εκλογές, τα παλιά και νέα κόμματα και τους αρχηγούς τους. Ένα πράμμα όμως δεν λένε, ότι με όλα αυτά δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα. Και όμως, υπάρχουν τρόποι να σωθούμε
Εμμανουήλ Σαρίδης
Στις Ελένης το κρεβάτι, μπαινοβγαίνουν οι γιατροί
Κι' όσα φάρμακα τις δώσαν, δεν μπορεί να γιατρευτεί
(http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=esUmf8Q2vM0)
Σ' ένα άρθρο μου που δημοσιεύθηκε εδω στις 8.12.11 έλεγα, ότι η χώρα μας μετα το Μνημόνιο και την ψήφιση του εκτελεστικού νόμου έχει απωλέσει το εθνικό της αυτεξούσιο και βρίσκεται υπο την κηδεμονία του Ηγεμόνα ("Η Ελλάδα υπο επιτήρηση ή υπο κηδεμονία;") (1). Και εξηγούσα, ότι στην Ελλάδα ο όρος "υπο κηδεμονίαν" αναφέρεται συνήθως σε κοινωνικές καταστάσεις, συνήθως σε σχέσεις γονέων και παιδιών ή στην επιμέλεια και επίβλεψη ανηλίκων, ενώ στη Γερμανία η σημασία του είναι πολύ διαφορετική. Κηδεμονία, Entmündigung (http://de.wikipedia.org/wiki/Entm%C3%BCndigung) σημαίνει εδω την δια νόμου ρύθμιση του καθεστώτος ατόμων, στα οποία έχει διαγνωσθεί μια ψυχική ή διανοητική αναπηρία (§ § 1896-1908i του γερμανικού Αστικού Κώδικα (Bürgerliches Gesetzbuch – BGB,http://www.gesetze-im-internet.de/bundesrecht/bgb/gesamt.pdf).
Η κηδεμονία ενός ατόμου στη Γερμανία αποφασίζεται απο το Ειρηνοδικείο (Amtsgericht) ύστερα απο αίτηση των οικείων του ή ύστερα απο καταγγελία γειτόνων, ότι το άτομο αυτό δεν είναι στα καλά του, οπότε συλλαμβάνεται απο την αστυνομία και εγκλείνεται σε μια ψυχιατρική κλινική. Ένα άτομο που έχει τεθεί υπο κηδεμονίαν, δεν μπορεί πλέον να υπογράφει συμβόλαια ή άλλα δημόσια έγγραφα, να κάνει εμπορικές ή άλλου είδους συναλλαγές με τρίτους ή να διαχειρίζεται τον τραπεζικό του λογαριασμό. Όλα αυτά τα αναλαμβάνει ένας κηδεμών, που ορίζεται απο το δικαστήριο. Και το πότε το άτομο αυτό θα απολυθεί απο την ψυχιατρική κλινική, αποφασίζεται απο κοινού απο τον κηδεμόνα, έναν αντιπρόσωπο του Δικαστηρίου, τον υπεύθυνο ψυχίατρο και έναν δικηγόρο, το ίδιο και η ανάκτηση της δικαιοπρακτικής του ικανότητας, που δεν είναι καθόλου εύκολη, δεδομένου ότι τα φάρμακα που εξακολουθεί να παίρνει θα επηρρεάζουν αρνητικά την κοινωνική του ικανότητα συμπεριφορά.
Εαν παρομοιάζαμε την Ελλάδα σαν έναν ασθενή, που οι «οικείοι» του (Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος κ.α., βλέπε και "Δουριοι Ιπποι στην συγχρονη Ελλαδα") τον έχουν κλείσει στο ψυχιατρείο, σαν κηδεμόνας του έχει ορισθεί ο Ηγεμόνας, αντιπροσωπευόμενος απο τους εμπειρογνώμονες της Ευρωπαικής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και σαν θεραπευτική αγωγή τα τοκογλυφικά δάνεια και οι υποχρεώσεις που έχουν συμφωνηθεί στα Μνημόνια και τα Εφαρμοστικά, είναι εύκολο να αντιληφθούμε το τι σημαίνει η απώλεια της δικαιοπρακτικής ικανότητα της βαρέως ασθενούσας Ελλάδας και ποιό θα είναι το μέλλον της με τα φάρμακα των νέων δανείων, που οι γιατροί θα της δίνουν σε δόσεις, για να την κρατούν με το ζόρι στη ζωή. Ένα μέλλον ζοφερό, χωρίς την παραμικρή ελπίδα αποθεραπείας.
Το ότι μια φαρμακευτική αγωγή δεν εγγυάται σε καμμία περίπτωση την θεραπεία του ασθενούς, είναι ήδη γνωστό, μια και τα μοντέρνα φάρμακα χρησιμοποιούνται απο γιατρούς και ψυχιάτρους που δεν ασκούν πλέον την ιατρική του Ιπποκράτους, αλλά αποτελούν έναν κρίκο στην φαρμακοβιοχανία των αδηφάγων Σιωνιστών που ελέγχουν σχεδόν το σύνολο της φαρμακοβιομηχανίας. Που επειδή παράγει, ιδίως για το κέρδος, φροντίζει, ώστε τα παραγόμενα φάρμακα να μην θεραπεύουν, αλλά να προκαλούν εθισμό στον ασθενή, που θα πρέπει να τα παίρνει πλέον εφ’ όρου ζωής, έχοντας μεταβληθεί σε έναν απλό καταναλωτή προϊόντων, όπως ο καταναλωτής Coca Cola, καλλυντικών και άλλων τέτοιων άχρηστων – και ανθυγιεινών – σκευασμάτων. Και επειδή τα φάρμακα γενικά προκαλούν παρενέργειες, θα πρέπει για την καταπολέμησή τους να παίρνει και άλλα, και για τις παρενέργειες εκείνων άλλα, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα αποθεραπείας. Προς μεγάλην χαρά των φαρμακοβιομηχάνων.
Δυνατότητες θεραπείας όμως υπάρχουν και αυτές – στην συγκεκριμμένη περίπτωση - μπορεί να είναι μόνο ένας συνδοιασμός φαρμακευτικής- και παράλληλα μιας θεραπευτικής αγωγής (παραδείγματος χάριν μια ομαδική ψυχοθεραπεία), που θα μετριάζει βαθμηδόν την λήψη ψυχότροπων φαρμάκων και θα έχει σαν επιθυμητό στόχο να τα κάνει κάποτε περιτά.
Επανέρχομαι στο θέμα μου, στην ομοιότητα που έχουν οι ψυχικές ασθένειες, η κηδεμονία ενός ατόμου, ο εγκλεισμός του σε μια ψυχιατρική κλινική και η επιβληθείσα χρήση φαρμάκων με την ελληνική κοινωνία της μεταχουντικής εποχής, την ασθένεια του καταναλωτισμού, τα δάνεια και τον εγκλεισμό της στο ψυχιατρείο του Ηγεμόνα.
Το θέμα είναι πολύπλοκο και δύσκολο να δουλευτεί σ’ ενα άρθρο ιστολογίου χωρίς να γίνει σεντόνι, όπως λένε οι αναγνώστες των Blogs, που έχουν συνειθίσει να εκφράζονται με μονόλογα, αυτά που τους δίνουν μια ανακούφιση, δυστυχώς του ενός μόνο λεπτού. Η βαρέως ασθενούσα Ελλάδα βρίσκεται λοιπόν υπο κηδεμονίαν και δεν μπορεί πλέον να διαχειρίζεται τα του οίκου της: Δεν μπορεί να συναλλάσεται οικονομικά με άλλες χώρες, να διαθέτει τα δάνεια που παίρνει για παραγωγικούς σκοπούς, να κάνει δική της εξωτερική πολιτική. Η Ελλάδα έχει χάσει την εθνική της ανεξαρτησία και κηδεμονεύεται απο τους δανειστές της. Που δεν είναι οι τριάντα υπάλληλοι της Τρόϊκας, ουτε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Γερμανία, ή η Angela Merkel, όπως εσφαλμένα – και εκ του πονηρού - διαδίδεται. Ούτε η Ευρωπαική Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Διότι όλα αυτά αποτελούν διαβαθμίσεις της Πυραμίδας, στην κορυφή της οποίας θρονιάζει ο Ηγεμόνας.
Με τα ακατανίκητα μέσα που αυτός διαθέτει (πολιτική, οικονομία, μαζικά μέσα ενημέρωσης, ΝΑΤΟ κ.ά.), έχει κατορθώσει να εγκλείσει τον πολίτη σε ένα στρατώνα, όπου είναι υποχρεωμένος να φροντίζει για το αυγάτισμα του χρήματος που έχει συσωρεύσει στα σεντούκια του. Με τα ΜΜΕ που ελέγχει, τον έχει εκαιδεύσει στον καταναλωτισμό των κάθε είδους προϊόντων που παράγει (ιδιαίτερα τα τζιτζιλιά και μπιτζιλιά για τις γυναίκες και τα αυτοκίνητα για τους ανδρες), μεταβάλλοντάς τον σε ένα άβουλο πλάσμα, το οποίο λόγω της πληθώρας των αλληλοσυγγρουμένων ηλεκτρονικών και άλλων μηνυμάτων που δέχεται, αδυνατεί να σχηματίσει δική του γνώμη και έτσι άγεται και φέρεται κατα το δοκούν. Τα πολιτικά κόμματα και τα πολιτικά κινήματα που παντοιοτρόπως υποστηρίζει, είναι μόνο για να τον ζαλίζουν, οι διακινούμενες ιδεολογίες, με παραλήπτη ιδίως την νεολαία, μόνο για την αποδιοργάνωση της κεντρικής εξουσίας και την επικράτηση της ανομίας. Στην αναμπαμπούλα ο λύκος χαίρεται.
Ο καταναλωτισμός προύποθέτει όμως χρήμα, και έτσι εμφανίσθηκαν τα δάνεια που συνάπτουν τα εθνικά κράτη με τις τράπεζες του λύκου, πέφτοντας στην καλοστημένη παγίδα του χρέους. Οι κοινωνίες συνείθισαν στον καταναλωτισμό, ακόμη και ο άνθρωπος μετονομάσθηκε σε καταναλωτή, ένα όν που ζεί για να καταναλώνει. Και όταν, όπως στην Ελλάδα σήμερα, οι κάννουλες του καταναλωτικού χρήματος κλείσουν, κάνουν την εμφάνισή τους φαινόμενα παρωχημένων εποχών, κόσμος που τρέχει σαν τρελός για να προλάβει να παρει δύο ή τρία τσουβάλια πατατες Νευροκοπίου που θα φορτωθεί στην πλάτη, μια εικόνα που θυμίζει εποχή πολέμου και καταστροφής. Ούτε στην κατοχή, που εμείς στην Σταυρούπολη της Ξάνθης που δεν μπορούσαμε να φάμε τον καπνό, το μόνο προϊόν που παρήγαγε το χωριό λογω μονοκαλλιέργειας, δεν είχαμε τέτοια φαινόμενα υστερίας, πεινούσαμε αλλά περνούσαμε με το μισό κιλό μπομπότα για την εννεαμελη οικογένεια (που περιείχε περισσότερα ροκανίδια παρα καλαμπόκι) και τα λίγα ζαρζαβάτια που μας έδινε μια φορά το χρόνο ο μπαχτσές. Σήμερα όμως ο κόσμος έχει εθισθεί στον καταναλωτισμό, ο οργανισμός του ζητάει την αγορά και την κατανάλωση που θέλει λεφτα, όπως ο πρεζάκια που χρειάζεται τη δόση του και δεν ξέρει τι να κάνει για να βρεί λεφτά να την πληρώσει. Την «δόση», με την οποία μας βομβάρδιζαν καθημερινα τα ΜΜΕ, αυτή, για την οποία οι νταβατζήδες πολιτικοί μας «πάλευαν» (Geoffrey Παπανδρέου) για να πάρουν τα λεφτά απ’ τους μεσάζοντες και τους χονδρέμπορους του Ηγεμόνα.Στο μεταξύ η Ελλάδα, με την βοήθεια των υποτακτικών του Ηγεμόνα, έχει χρεωκοπήσει (βλέπε και "Η συνωμοσία Goldman"), παρασύροντας στην δίνη και εκείνες τις χώρες της Ευρωζώνης, που είναι ακόμη σε θέση να χρηματοδοτούν την θεραπευτική τους αγωγή με πακέτα διάσωσης και ομπρέλλες σωτηρίας, όπως οι γειτονικές μας χώρες Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία που παραπαίουν, έτοιμες να τεθούν κι’ αυτές υπο κηδεμονίαν. Διότι η θεραπευτική αγωγή που τις παρέχεται δεν πρόκειται να τις θεραπεύσει, τα δάνεια του Ηγεμόνα έχουν κάνει την ασθένειά τους ανίατη.
Ανίατη; Όχι, η ασθένεια δεν είναι ανίατη, αλλά η θεραπευτική αγωγή που παρέχεται στον ασθενή, τα δάνεια, γιατί είναι η λάθος θεραπεία. Δεν υπάρχει σήμερα κανένα κράτος στον δυτικό κόσμο, που να μην είναι χρεωμένο μέχρι το λαιμό στις τράπεζες του Ηγεμόνα. Και όποιος χρωστάει, είναι υποχρεωμένος να δέχεται τους όρους υπάρξεως που του επιβάλλει ο πιστωτής του.
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, επανερχόμενος στην Ελλάδα. Τα παλιά πολιτικά κόμματα και οι παντοειδείς πολιτικοί σχηματισμοί που ζητούν να εκλεγούν σε κάποιες εκλογές που θα γίνουν κάποτε, δεν πρόκειται σε καμμιά περίπτωση, λόγω των ανειλημμένων υποχρεώσεων Μνημονίων και Εφαρμοστικών, να αλλάξουν το παραμικρό στον ζόφο που έχει βυθισθεί η Ελλάδα. Κι’ αυτό, διότι προφανώς θα συνεχίσουν την φαρμακευτική αγωγή των δανείων, τα οποία θα κρατούν την Ελλάδα στην εντατική της κλινικής του Ηγεμόνα. Όσα πέραν αυτού λέγονται, είναι φούσκες.
Υπάρχει όμως, όπως ανέφερα και πιο πάνω, μια άλλη, πιο υγιεινή θεραπεία, αυτή που δεν βασίζεται μόνο στα φάρμακα. Η θεραπεία αυτή είναι η στάση πληρωμών, η έξοδος απο την Ευρωζώνη και η επιστροφή στην Δραχμή. Για την σταση πληρωμών χρειάζονται όμως πολιτικοί που θα υπερασπιστούν τα Ελληνικά συμφέροντα και τέτοιους δεν βλέπω ανάμεσα σ’ αυτούς που θέλουν να μας σώσουν. Βλέπω μόνο παλιους πορωμένους, διαβρωμένους και διεφθαρμένους μέχρι το μεδούλι καραβανάδες, φανφαρόνους, αεριτζήδες, ντετεκτίβ που αποκαλύπτουν σκάνδαλα και κάθε λογής άλλων αερολόγων με τετριμμένα ή νεολογίστικα έπεα πτερόεντα. Ποιός όμως απ’ αυτή την γυφτουριά, απ’ αυτούς τους δουλοπρεπείς τύπους (βλέπε τον Βενιζέλο στις Βρυξέλλες), που δεν έχουν ιδέα του κρύβει η παγκόσμια οικονομική λίμνη όπου κολυμπούν οι κροκόδειλοι και τα σκύλοψαρα του Ηγεμόνα, θα μπορέσει να υποστηρίξει τα ελληνικά συμφέροντα, και μάλιστα υπο συνθήκες Μνημονίων και Εφαρμοστικών; Και καλά για χρέη που διέπονται από το Ελληνικό Δίκαιο, όμως τι θα κάνουν με όλα τα άλλα, για τα οποία οι προδότες συμφώνησαν στα Μνημόνια ότι θα ισχύει το ανγκλικό δίκαιο ή τα ξένα δικαστήρια; Και ποιός θα μπορέσει να κάνει μια τεχνική χρεωκοπία των Ελληνικών τραπεζών και μετα να τις κρατικοποιήσει. Και να επαναφέρει την Δραχμή;
Η "εξυγίανση" της Ελλάδος εντός της Ευρωζώνης δεν είναι δυνατή. Διότι προϋποθέτει την "εξυγίανση" της ίδιας της Ευρωζώνης, ή οποία βρίσκεται ήδη υπο πίεση, διότι υφίσταται η ίδια την δίνη που προκαλεί ο καθορισμός του διεθνούς νομίσματος - ευρώ ή δολλάριο – που εξαρτάται απο τις διαδικασίες διεθνοποίησης που ονομάζονται παγκοσμιοποίηση. Και επειδή εμφανίζονται και άλλοι ισχυροί παίκτες στο προσκήνιο, όπως οι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότιος Αφρική), το αποτέλεσμα θα είναι να περιθωριοποιηθούν ολόκληρες οικονομίες και οι συνθήκες διαβίωσης πολλών λαών.
Ο «τεχνοκράτης" Παπαδήμος (όπως και ο συνάδελφός του Monti στην γειτονική Ιταλία), έχουν θεωρηθεί ως οι καταλληλότεροι για να εξαπατήσουν τα θύματα τους και να αποτρέψουν διαδικασίες πραγματικής εξυγίανσης των χωρών τους. Και για κάθε περίπτωση ο Ηγεμόνας φρόντισε να δημιουργήσει και στις δύο χώρες και μερικές ντουζίνες επίδοξων «σωτήρων», που στην ουσία είναι μια απ’ τα ίδια.
Ποιός θα σώσει την Ελλάδα, ποιός θα την απαλλάξει απο την κηδεμονία του Ηγεμόνα και θα της επιβάλλει μια μεικτή θεραπευτική αγωγή με λιγότερα δανειακά φάρμακα και περισσότερη ομαδική, ελληνική, εθνική θεραπεία;
Υποσημειώσεις
1) Το ποιός είναι ο Ηγεμόνας, το έχω εξηγήσει πολλές φορές. Ακόμη μια φορά: Σαν Ηγεμόνα θεωρώ το σύμφυρμα τραπεζών, μαζικών μέσων, οργανισμών και πολιτικών, που έχει δημιουργηθεί με βάση την City of London (CoL) και την Wall Street της Νέας Υόρκης. Πάγιο Konzept/Concept της πολιτικής του Ηγεμόνα είναι να δανείζει χρήματα, σπρώχνοντας έτσι τους δανειζόμενους στην παγίδα του χρέους. Βασικοί παράγοντες του συστήματος αυτού είναι οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί (Barclays, Merrill Lynch, Société Générale, BNP Paribas, BIZ, Credit Suisse Group, Deutsche Bank κ.α.), οι λεγόμενες τρείς αδελφές Standard & Poor’s, Moody’s και Fitch Ratings, που «αξιολογούν» κατα το δοκούν, δηλαδή υποβαθμίζουν ή χαντακώσουν ολόκληρα κράτη όπως η Ελλάδα, μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις όπως οι Allianz, η AXA, η Siemens, το διεθνές καρτέλλ των Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης, ο γνωστός μας σπεκουλαδόρος George Soros που χρηματοδοτεί χιλιάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) που ασχολούνται με κινήματα και ξεσηκωμούς, η λίστα είναι μεγάλη. Κεφαλή του Ηγεμόνα είναι η δυναστεία των Rothschilds και το κύριο χαρακτηριστικό του, ότι τα περισσότερα μέλη του είναι Εβραίοι.
Rubrik: Meinung/Γνωμη
15.03.12
von Εμμανουήλ Σαρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου